Fame Vacancy

40.

In paniek ren ik achter Nate aan. Als ik op blote voeten en nog steeds in mijn ochtendjas de gang op storm, is hij al aan het einde en ik zie hem nog net in het trappenhuis verdwijnen.

Zachtjes vloekend probeer ik hem bij te houden. Eigenlijk wil ik hem roepen en smeken om te blijven staan en niks doms te doen, maar ik wil niemand wakker maken. Daarom bijt ik op mijn lip en ren zo hard als ik kan achter hem aan.

Mijn conditie is zo ongeveer nul, dus tegen de tijd dat ik hem twee verdiepingen omhoog ben gevolgd, hijg ik als een paard.

“Nate!” roep ik uitgeput. Hier in het trappenhuis is het wel veilig om lawaai te maken, toch?

Nate krijgt in zijn furie de deur naar de gang niet meteen open, dus grijp ik mijn kans en klamp me aan hem vast.

“Nate, alsjeblieft,” smeek ik.

Hij kijkt me fronsend aan en schudt zijn hoofd. “Alexis, houd je hierbuiten.”

“Maar het gaat om mij!” roep ik wanhopig uit. “Doe nou geen dingen waar je spijt van krijgt.”

Gefrustreerd trekt hij zijn arm los en gooit de deur open. “Ik heb spijt dat ik dit niet veel eerder heb gedaan.”

Ik heb geen tijd om stil te staan bij wat er nou eigenlijk aan de hand is en waar zijn plotselinge reactie vandaan komt. Ik moet hem tegenhouden om te voorkomen dat hij iets vreselijks doet. Zijn bloederige gezicht in het tijdschrift staat voor altijd op mijn netvlies gebrand en ik word misselijk bij die gedachte.

“Nate…”

Maar Nate is alweer voor me uit gelopen. Hij loopt naar een deur aan het einde van de gang en bonkt er stevig op met zijn vuist.

“Dylan!” brult hij.

Doe ik zo mijn best om niemand wakker te maken, daar houdt Nate alles behalve rekening mee.

Aan de ene kant hoop ik dat Dylan er niet is en niet open doet, aan de andere kant heb ik het gevoel dat Nate dan een vreselijke scène gaat schoppen hier. Dat wil ik niet. Sowieso komt dit dan morgen al in de pers, dankzij het mobiele telefoontje van één van de andere gasten hier. Niemand is te vertrouwen. Ik wil niet dat Nate weer in een slecht daglicht komt, maar ik wil ook zelf niet meer in de pers terecht komen samen met hem. Het is egoïstisch, dat weet ik.

Maar eigenlijk weet ik helemaal niet meer wat ik nu wil. Of wat ik voel. Ik hou van Nate, maar ik weet gewoon niet meer wat wel of niet waar is. En hoe kan ik ooit met iemand samen zijn die zich elke keer klem zuipt? Laat staan drugs.

Nate roept nog harder en beukt de deur bijna in. Hoe kan dit de jongen zijn met wie ik net nog zo’n intiem moment had?

Plotseling gaat de deur open. Dylan is gehuld in niets meer dan een boxer en ik voel dat ik rood aanloop. Gelukkig heeft geen van beide jongens het door. Dylan kijkt wat verward naar ons en werpt steeds nerveus een blik over zijn schouder. Het gevoel bekruipt me dat we hem hebben gestoord bij iets. Ik wil nu alles behalve die kamer in.

Maar Nate laat zich nergens door stoppen. Hij geeft Dylan meteen een harde duw tegen zijn borst aan. Dylan, die het niet aan ziet komen, struikelt naar achter zijn kamer in en Nate volgt hem meteen naar binnen.

Wat kan ik anders dan ook volgen? Ik kan sowieso niet hier in de gang blijven staan.

Wanhopig grijp ik Nate’s hand vast. “Kom, we gaan. Alsjeblieft, doe dit nou niet.”

Nate trekt zijn hand met een ruk los en stapt woest op Dylan af. “Jij klootzak!” gromt hij. Bij elk woord geeft hij hem weer een duw. “Hoe kon je?”