Fame Vacancy

39.

Lieve lezers,

It's good to be back! Ik hoop dat jullie me nog volgen nadat ik maandenlang geen update had.

Voor iedereen die me nog volgt (zijn jullie er nog..?) heb ik dus een extra lang hoofdstuk geschreven. Ik hoop dat jullie ervan genieten!

Fan me, vote en comment, alsjeblieft! Hoe meer votes, hoe sneller ik vanaf nu ga updaten, en comments vind ik gewoon heel erg leuk omdat ik wil weten wat jullie van het verhaal vinden, van de personages en wat jullie hopen dat er gaat gebeuren. De YouTube video is een lied dat ik qua lyrics heel erg bij de personages en vooral dit hoofdstuk vind passen.

Enjoy!

p.s. Ik ben op dit moment ook weer bezig met Baby Blues, maar heb het helemaal aangepast en veranderd tot Het Charme Offensief. Het is véél beter geschreven dan dit verhaal en ik vind de verhaallijn zelf ook veel leuker! Het moet een beetje op gang komen, maar ik heb er fantastische ideeën voor. En hoewel het nu misschien nog wat vaag/vreemd lijkt, kan ik jullie beloven dat er een hoop liefde in drama in komt!

http://www.wattpad.com/story/2325262-het-charme-offensief

* * * * * 

De nacht daarna komt hij weer.

Deze keer trek ik eerst een badjas over mijn pyjama aan voor ik naar de deur loop. Ik wil niet aanstootgevend zijn met mijn korte broekje en topje dat ik op dit moment gebruik om in te slapen. Het voelt te intiem.

Ik haal diep adem en doe dan de deur open. “Nathan,” zeg ik kortaf.

“Lexi,” antwoordt hij. Hij staart recht in mijn ogen en houdt mijn blik vast.

Ik kan me er niet toe zetten om weg te kijken. Meteen zie ik dat hij deze avond niet onder invloed is. Dat verklaart het tijdstip ook wel, want het is pas elf uur. Laat genoeg voor hem om zeker te weten dat ik op mijn kamer ben en alleen ben, maar vroeg genoeg om te weten dat ik nog niet slaap.

“Mag ik binnenkomen?”

“Geef me één reden.”

Bedenkelijk slaat Nate zijn armen over elkaar. Niet op een koppige of bozige manier, maar zo te zien denkt hij zorgvuldig na over wat hij zegt. “Ik hou van je,” zegt hij dan simpelweg.

“Niet goed genoeg,” mompel ik bot. Hij had het gisteravond ook al gezegd en het was echt niet goed genoeg. Voor mij betekende dat niks meer. Hij kon zeggen wat hij wilde, ik kon het niet langer geloven.

Ik probeer de deur dicht te duwen, maar hij zet snel zijn voet ertussen. “Al moet ik de hele nacht voor je deur gaan liggen. De rest van dit tripje zelfs. Ik ga niet weg.”

“Je gaat wel weg,” sis ik. Ik duw harder, hij grijpt mijn pols en plotseling kan ik hem niet langer in zijn ogen kijken. “Waarom doe je me dit aan?” dwing ik hem.

“Als het over is, wil ik op zijn minst weten waarom.”

“Maar het is al maanden zo!” schreeuw ik hem toe. “En jij bent hiermee begonnen, niet ik!”

Nate laat mijn pols los, maar zet een stap dichter naar de deur en legt dan beide handen om mijn gezicht. Het gaat bijna niet door het kettinkje, maar ik duw hem deze keer niet van me af. Mijn hele lichaam lijkt te trillen. Mijn adem stokt in mijn keel. Zijn aanraking voelt zo vertrouwd dat het me versteent.

We kunnen hier niet zo blijven staan. Mensen worden gegarandeerd wakker van ons gesprek, vooral van mijn geschreeuw, en ik wil niet dat iemand ons hier zo betrapt. Zuchtend haal ik ook de ketting eraf en open mijn deur volledig. Voor een moment staren we elkaar aan en dan zet ik een stap opzij zodat hij naar binnen kan komen.