Fame Vacancy

36.

Een week lang verdwijnt Nate van de radar. Althans, voor mij. Ik zie hem vaak genoeg op televisie voorbij komen en ik weet dat hij dus niet echt verdwenen is. Maar de ochtend na wat ik maar ‘het incident’ zal noemen, was hij weg voordat ik wakker werd.

Een gesprek is er dus niet meer van gekomen en dat is misschien wel het beste. Praten werkt niet en ik heb besloten dat ik hem de kans niet eens meer wil geven om zich uit te leggen. Hij heeft niks uit te leggen, hij is een leugenachtige eikel, punt uit.

Ongeveer een week na het voorval, verschijnt mijn moeder in mijn kamer. Ik draai mijn bureaustoel naar haar toe en ze gaat op de rand van mijn bed zitten.

“Ik heb met je vader gepraat.”

Er vormt zich een knoop in mijn maag. “En?”

“Het had nogal veel overtuigingskracht nodig,” mompelt mijn moeder.

Meteen heb ik er geen goed gevoel over. Ze kijkt alsof dat gesprek totaal niet goed is verlopen. Dat begrijp ik denk ik ook wel, mijn vader verdient nou eenmaal zijn geld met artiesten als Nate en wat mijn moeder hem ging zeggen, zou hem natuurlijk niet bevallen.

“Ik heb hem verteld hoe het zit.”

“En?” dring ik weer aan.

“Hij geloofde het niet. Nate zou zoiets nooit doen, zei hij. En dat het niet eerlijk was dat je hem op deze manier probeert te pakken, omdat hij je toevallig gekwetst heeft.”

Geschrokken kijk ik haar aan. Ongelooflijk dat mijn vader zijn kant kiest in plaats van achter zijn eigen dochter te staan.

“En hij is nog steeds erg boos om die actie van je,” doet mijn moeder er nog een schepje bovenop.

Ik zucht en haal vermoeid een hand door mijn haar. “Mam, dat is al bijna overgewaaid. Over een paar weken horen we er hopelijk niks meer over. Het was stom, maar de video is online, net als al die accounts die ik had gemaakt. Ik wil helemaal niet in de pers komen.”

“Dat hoef je mij niet te vertellen,” mompelt mijn moeder. Ze ziet er moe uit en ik zie aan haar dat dit van haar ook een hoop vergt. Dat is mijn schuld, want dankzij mij heeft ze nu dus ook een conflict met mijn vader. Al vind ik het eigenlijk meer Nate’s schuld.

“En nu?”

Hoe langer ze het uitstelt, hoe nerveuzer ik word.

“Toen heb ik hem je schrift laten zien.”

Door die woorden val ik bijna van mijn stoel af. Ze heeft mijn schrift laten zien? Hoe komt ze überhaupt aan mijn schrift? Weg privacy dus, want dan moet ze wel tussen mijn spullen gerommeld hebben.

“Sorry,” maar ze ziet er niet uit alsof ze er spijt van heeft. “Maar toen kon hij niets anders dan je geloven.”

Logisch, het nummer dat Nate heeft gestolen staat er onder andere in, dus als hij dat heeft gezien, dan zou hij meten weten dat het inderdaad van mij is.

“Hij is woest. Op Nate, deze keer. Hij heeft het schrift bij zich gehouden en Nate bij zich geroepen. Hij kan nu elk moment langskomen.”

Op de één of andere manier voel ik me hier nu helemaal niet beter om. Mijn vader kennende gaat dit hele grote gevolgen hebben voor Nate. Misschien wel gevolgen die zijn hele carrière kunnen stoppen. Als mijn vader iets belangrijk vindt, is het eerlijkheid.

“Wat gaat er dan gebeuren?” vraag ik met een klein stemmetje.

“Geen idee,” geeft mijn moeder toe. “Ik weet niet hoe serieus hij het gaat nemen. Of hij hem misschien op non-actief stelt bijvoorbeeld. Eigenlijk weet ik niet in hoeverre hij er iets aan kan doen. Ik weet ook niet hoe strafbaar plagiaat is.”

“Strafbaar?” piep ik. “Een rechtszaak?”

Mijn moeder haalt haar schouders op. “Geen idee.” Zo te zien laat dat haar koud. “Ik bemoei me er niet mee, ik laat het aan je vader over vanaf hier.”

Een rechtszaak. Wat voor straf zal daar aan vastzitten? Of komt hij er alsnog mee weg? Wil ik zoiets op mijn geweten hebben?

Maar dit is wat ik wilde. Ik mag niet zeuren. Eindelijk gerechtigheid.