Fame Vacancy

48.

Beduusd staar ik naar de ingang van het hotel. De meisjes om me heen kijken nu wel naar me. Sommigen grinniken venijning. Volgens mij ben ik niet de enige die dit heeft geprobeerd.

Een van de meisjes naast me kijkt me echter meelijdend aan. “Jij bent zeker nieuw in het wereldje?”

“Pardon?” Verward staar ik haar aan.

“Ja, je weet wel… Wij doorgewinterde fans weten inmiddels wel dat het geen zin heeft om zomaar naar binnen te lopen. Ze herkennen ons uit duizenden.”

“Ons?”

“Nate’s grootste fans.”

Het doet me meer dan ik verwacht had om die woorden te horen. Blijkbaar hoor ik nu gewoon bij de fans. Nate doet alsof hij me niet kent en ik heb geen flauw idee hoe ik nu contact met hem moet leggen. Voor fans is dat onmogelijk. Ondertussen ben ik ook woest op zijn PR-manager. Ik ken Layla uit Amerika en ze weet dondersgoed wie ik ben. Ze liegt dus voor hem.

Het meisje tuurt nog steeds naar me. “Ken ik jou ergens van?”

Ik klem mijn kaken op elkaar en schud mijn hoofd. Als ik nu nog meer ga zeggen, hoort ze sowieso mijn accent.

“Hmm,” mompelt ze. “Ik zal toch zweren dat ik je herken…” Ze knippert verwilderd met haar ogen en schudt dan haar hoofd. “Nee, dat zal wel niet. Dan stond je hier niet buiten met ons…”

Ze moet eens weten.

Ik hoop dat ze mijn stilte opvat als een hint dat ik geen zin heb in een gesprek, maar het is me al snel duidelijk dat ik haar niet zomaar kan afschudden. Ze steekt haar hand naar me uit en ik voel me gedwongen die te schudden. “Charlotte,” stelt ze zich glimlachend voor.

Ik schud haar hand en neem haar nu goed in me op. Ze heeft stijl, knalrood haar, een zee van sproetjes op haar neus en wangen en is opvallend klein. Het geeft haar iets aandoenlijks, wat haar opdringerigheid stukken minder erg maakt. Enthousiasme en vriendelijkheid, daar kan ik het op afschuiven.

“Alexis,” zeg ik dus eerlijk.

Haar bruine ogen poppen bijna uit hun kassen en ik kan het niet laten te lachen. Als ze haar mond opent om iets uit te roepen, schud ik waarschuwend mijn hoofd en leg mijn wijsvinger tegen mijn lippen als teken dat ze stil moet zijn. Charlotte slaat haar mond voor haar mond en blijft me aankijken alsof ze een spook heeft gezien.

Dan realiseer ik me hoe kwetsbaar ik hier sta in de menigte. Als Charlotte me herkent zal het niet lang volgen tot meer mensen het zien en ik wil niet weten wat voor scene zich dan gaat afspelen.

“Ik moet gaan,” mompel ik, overweldigd door de harde waarheid. Hoewel ik in Londen sta, voelt het alsof ik in Amerika ben.

Ik draai me van Charlotte weg en baan me een weg door de menigte. Niemand let meer op me. De meisjes schreeuwen om Nate en hopen natuurlijk een glimp van hem op te kunnen vangen. Ik spot er zelfs een aantal met spandoeken. Wat een walgelijke, nare werkelijkheid.

Ik loop en ik loop en ik blijf lopen zelfs als ik allang niet meer in de buurt van het hotel ben. Pas tien minuten later kan ik mezelf op een bankje laten zakken en verberg mijn hoofd in mijn handen.

Tikkende hakken komen dichterbij. Ik laat mijn blik naar beneden gericht, omdat ik niemand onder ogen wil komen. Waarschijnlijk loopt de persoon toch wel door, is het misschien een zakenvrouw met haast of een moeder die met haar kind wandelt.

“Jeetje, wat kan jij snel lopen,” hijgt er opeens iemand naast me. De persoon met de hakken is naast me gaan zitten. Charlotte veegt dramatisch een pluk haar van haar voorhoofd en kijkt me vol medelijden aan.

Wat is dit voor meisje? Zo’n stalkertype die alles doet om een beroemdheid van dichtbij te zien? “Mijn handtekening is niets waard hoor,” brom ik dus.

“Je handtekening boeit me werkelijk geen zak,” zegt ze fel. Ze gebaart naar mijn gezicht. Aarzelend breng ik mijn vingers langs mijn wang en voel dat ik ongemerkt wat tranen heb gelaten. “Het leek alsof je misschien iemand nodig had.”

Het is zo oprecht en zo’n lief gebaar van een totale vreemde, dat ik voor het eerst in maanden, misschien wel jaren, echt breek. Iedereen zal me voor gek verklaren, maar als de woorden tegelijkertijd met de tranen beginnen te stromen, kan ik niet meer ophouden. Elke opgekropte en weggestopte emotie komt eruit en het kost me ongeveer een kwartier om het hele verhaal aan haar te vertellen.

“Je houdt nog van hem,” zegt Charlotte simpelweg als ik klaar ben.

Ontkennend haal ik mijn schouders op. “Ik houd van William.”

“Maar je bent verliefd op Nate.”

Ik trek een wenkbrauw op. Misschien heb ik haar wel mijn hele levensverhaal verteld, terwijl ze me een half uur kent, maar ze moet niet denken dat ze me beter kent dan ik mezelf.

Even zitten we in stilte. Dan springt Charlotte uit het niets op, haar gezicht glimt en ze klapt in haar handen. “Ik heb een plan!” grijnst ze. “Wat ben ik toch briljant.”

“Huh?”

Ze grijpt me bij mijn arm en trekt me overeind van het bankje. “Stop met huilen,” gebiedt ze me. “Ik heb een briljant plan om je naar binnen te smokkelen en dan komt alles goed.”

Zelfs met die hakken aan is ze nog hartstikke klein, valt me op.

“Waarom wil je me helpen?” vraag ik verbaasd.

“Omdat elke gek weet dat hij ook van jou houdt.”