Fame Vacancy

50.

Hier is dan het hoofdstuk waar jullie allemaal (behoorlijk lang) op gewacht hebben. Ik ben zelf gewoon helemaal excited dat ik dit moment waar ik heel lang naartoe heb gewerkt dan EINDELIJK met jullie kan delen. En nee, het verhaal is nog niet afgelopen! Hoe meer votes, hoe sneller ik het vervolg post :-) Enjoy!

* * *

De haren op mijn arm staan recht overeind. Doodsbang ben ik dat ik hier betrapt word. En als ik Nate zomaar verras en een hartaanval bezorg, is dat misschien ook niet de juiste manier.

Maar er is nou eenmaal geen weg meer terug.

Mijn kin rust op mijn knieën en ik sla mijn armen om mijn benen heen. Zo wacht ik. De klok aan de muur vertelt me dat het inmiddels kwart over vijf is en ik hier dus al twintig minuten zit. Waarom is Layla er nog? Wat doet ze hier überhaupt?

Het stemgeluid van Nate maakt mijn ledematen zwak. Dan opent er een deur en even later valt het stil in de kamer. Layla is weg.

Shit, wat doe ik nu?

Bij gebrek aan een beter alternatief blijf ik gewoon zitten. Ik weet dat het niet kan, omdat het nog vreemder zal zijn als Nate me hier in deze positie vindt als hij vanavond naar bed gaat.

Net als ik opsta, hoor ik weer een deur gaan. Even ben ik bang dat het een deur in de suite is, dat hij misschien nu al hierheen komt, maar dan hoor ik weer stemmen. De nieuwe stem herken ik onmiddellijk als die van Nathalie.

Ik zucht als ik me weer op de grond laat zakken.

Iemand rommelt met de minibar en ik hoor glazen klinken. Als ze blijkbaar beiden van drinken zijn voorzien, hervatten ze hun gesprek. Ik weet niet of ik dit wel wil horen, een gesprek tussen broer en zus, maar ik kan nogal moeilijk mijn vingers in mijn oren steken en heel hard ‘lalala’ zingen. De drang is groot, kan ik je vertellen.

“Heb je haar gebeld?” steekt Nathalie van wal.

Ik bijt op mijn tong. Ik wil dit gesprek zo graag buitensluiten. Wáárom moeten ze het nou weer over mij hebben?”

Stilte. “Ja,” bromt Nate uiteindelijk.

“Oh. Wat zei ze?”

“Dat ze me ook graag wilde zien.”

“En waarom zie ik haar nu dan nergens? Moeten jullie geen verloren tijd inhalen, elkaar diep in de ogen staren en zwijmelen over hoeveel jullie van elkaar houden?” Nathalie klinkt oprecht verbaasd.

“Omdat ze verdomme een vriend heeft, daarom.” Hij klinkt verbitterd.

“Dat wist ze toch ook al voor ze je zei te komen?”

“Maar ik niet.”

“Ja, dus? Wat voor relatie is dat, als ze toezegt naar jou te komen? Geloof mij nou maar, ze wil jóu zien.”

Dat steekt, al is het de vraag die ik mezelf ook al meerdere keren heb gesteld. Waarom kan ik hem niet loslaten?

“En jezus, doe die sigaret alsjeblieft uit binnen.”

Nate reageert niet en bromt alleen maar iets onverstaanbaars, dus ik heb geen idee of hij daar nog zit te roken of niet. Het is het minste van mijn zorgen.

“Ik heb haar zelf gevraagd niet te komen. Ze heeft niet op mij gewacht. Als zij iemand heeft gevonden die goed voor haar is, wil ik haar niet opschepen met een verknipt iemand als ikzelf.”

“Jij bent niet verknipt.”

“Zeg je tegen de jongen die zijn vriendin verloor door zijn verslavingen, zichzelf bijna doodde door daarna bewust een overdosis te nemen, in een kliniek heeft gezeten en nog steeds een mentaal wrak is door zijn verslaving.”