Fame Vacancy

25.

Volgens mij zit ik hier nu al zeker een half uur. Meerdere mensen zijn langsgekomen, maar ik weiger uit mijn hokje te komen. Toen Nate het probeerde, vertelde ik hem dat ik nog liever op de grond van een toilet slaap dan met hem in een auto te stappen.

Ik voel me bedrogen. Het is net alsof het allemaal met voorbedachten rade is gegaan. Als het nou nog één paparazzi was geweest… Maar nee, het waren er ontzettend veel. Ik vind het heel toevallig dat ze ons allemaal wisten te vinden. En dan ook nog eens Nate’s reactie, uit niks bleek dat hij er moeite mee had, hij bevestigde alles juist. Hier zit een luchtje aan, ik voel het gewoon.

Dat heb ik hem dus ook verteld. Hij hield vol dat het echt niet zo was, dat hij hier niks van wist. Nou, daar trap ik dus mooi niet in. Zijn management doet er alles aan om hem goed op de kaart te zetten, dus het komt wel goed uit als naar buiten komt dat hij een vaste vriendin heeft. Op de één of andere manier voel ik me gewoon gebruikt. Waarom wilde hij anders opeens naar buiten? Waarom stonden ze dat opeens toe?

Ik heb precies door wat er hier aan de hand is en dat laat ik mooi niet gebeuren.

De deur van de wc gaat open en ik ben benieuwd of het iemand is die me hier weer vandaan wil krijgen. Zolang het Nate niet is, vind ik het prima.

Heel zacht wordt er op de deur van mijn hokje geklopt. “Alexis?”

Die stem herken ik. Opgelucht sta ik op en ontgrendel het slot. “Dylan,” zeg ik zacht als ik de deur open doe. Ik sla mijn armen meteen om zijn nek en verberg mijn gezicht in zijn hals. “Sorry dat ik je belde.”

Wat ongemakkelijk wrijft hij over mijn rug en maakt sussende geluiden. “Het geeft niet,” mompelt hij. “Ik ben blij dat je belde.”

“Je was de enige die ik kon bellen,” zucht ik. “Ik ben blij dat je bent gekomen.” Ik laat hem los en steek dan mijn handen in mijn broekzakken. “Is, ehm… Is Nate er nog?”

Dylan schudt zijn hoofd. “Nee, hij is er niet meer. Hij belde me helemaal overstuur op, ik heb hem maar niet gezegd dat je mij hebt gebeld.” Hij strijkt een lok haar achter mijn oor. “Wat is er in hemelsnaam gebeurd?”

Met horten en stoten komt het hele verhaal eruit. Dylan onderbreekt me niet, maar luistert aandachtig. Uiteindelijk knikt hij. “Het klinkt inderdaad wel heel toevallig,” mompelt hij. “Ik weet hoe publicisten kunnen zijn, die zijn bikkelhard met dit soort dingen. Maar Nate… ik weet niet hoor, of hij zoiets zou doen.”

“Maar je bent er dus ook niet zeker van dat hij het niet doet,” wijs ik hem erop. “Dus misschien is het inderdaad zo en is hij er nog in meegegaan ook.”

“Het is in elk geval niet zijn idee geweest, als het inderdaad opgezet is,” probeert Dylan de situatie nog beter te maken.

“Nou, dit is al erg genoeg,” mompel ik.

“Je weet het niet zeker,” zegt Dylan aarzelend. “Kom, ik breng je naar huis.”

We gaan via de achterdeur naar buiten en glippen zijn auto in. Gelukkig is er nergens paparazzi te zien. In de auto kan ik pas echt weer opgelucht ademhalen.

“Dylan?” vraag ik plotseling. “Heb jij Nate’s nieuwe nummers gehoord?”

Hij knikt. “Ja, ik ben een aantal keer in de studio geweest. Ik heb ook wat nummers aangeleverd.” Hij staart door de voorruit en het is net alsof hij me expres niet aankijkt.

“En hoe gaan die opnames?” vraag ik door.

“Het gaat wel oké,” zegt Dylan schouderophalend. “Er zijn wat discussies geweest over zijn nieuwe album en nieuwe sound, maar ik denk dat we er nu wel uit zijn. Er komen nu een aantal van zijn eigen nummers op, maar het merendeel van de nummers is van zijn vaste schrijvers en dus van hetzelfde genre als normaal. Pop, dat wordt ook van hem verwacht.”