Fame Vacancy

37.

De pers is genadeloos.

Het is niet iets waar ik van opkijk, maar ik verbaas me keer op keer over hun creativiteit. De vreemdste leugens komen naar boven en ik kan niet geloven dat iemand dit kan verzinnen, maar vooral niet dat mensen erin geloven.

Zelf heb ik mijn best gedaan om het perfecte engeltje uit te hangen. Vooral in huis om mijn ouders te paaien – en de stemming tussen die twee wat beter te krijgen – maar ook voor de pers. De laatste tijd was ik een interessant object om te volgen en zo veel mogelijk roddels over te vergaren, dus heb ik extra mijn best gedaan om ze niks interessants te geven.

Dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik ben nu al zeker twee maanden niet meer in de pers geweest. Alles is overgewaaid. Ik ben niet langer interessant en mijn verhouding met Nate al helemaal niet meer. Die verhouding doet er niet eens meer toe, als je het vanuit de ogen van de pers bekijkt, zo lang na een breuk blijven ze er niet langer in hangen en zijn er meer boeiende dingen.

Maar Nate wist niet uit de pers te blijven. Hoe erg ik ook mijn best doe om alles over hem te ontwijken, het gaatje dat is achtergebleven in mijn hart zorgt er nog steeds voor dat ik af en toe moet toegeven aan de neiging om de bladen of roddelsites af te gaan. Het gaat niet over de commotie die ontstaan is in de platenmaatschappij, want dat heeft mijn vader goed in de doofpot gestopt.

Die klootzak is er overigens heel goed vanaf gekomen. Veel te goed. Mijn vader blijft een zakeninstinct hebben en hij weet dat hij Nate nodig heeft. Op dit moment is hij de grootste ster van zijn label en hij is ook nog eens aan het touren, dus hij kan hem niet zomaar eruit gooien of hem aanklagen. Daar gaat niet alleen Nate aan ten onder – wat hij in mijn ogen wel verdient – maar ook mijn vader zelf en dus ons hele gezin. Zelfs dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Wel heeft mijn vader het persoonlijk contact met Nate totaal afgesloten en hem afgeschoven naar één van zijn assistenten. Laat ik dat maar opvatten als een teken van mijn vader dat hij echt aan mijn kant staat.

Maar hoe heftig de pers soms kan zijn, daar blijk ik snel achter te komen…

Marley en ik lopen over de boulevard en genieten van de zonsondergang. Stelletjes op een romantische date, mensen die  van het strand komen, groepjes giebelende meisjes die klaar zijn om het nachtleven in te duiken. Marley en ik hebben flink gewinkeld en struinen nu langs de terrasjes die steeds voller lopen en zijn op zoek naar een restaurantje waar we ons meidendagje gezellig af kunnen sluiten.

Vanuit mijn ooghoeken kijk ik even naar Marley en laat dan mijn blik iets langer op haar hangen. Ze doet vreemd, kijkt paranoïde om zich heen en trekt aan mijn arm zodat ik sneller ga lopen. Plotseling begint ze tegen me te kwetteren als een bezetene, terwijl haar ogen continu opzij blijven flitsen, alsof ze iets heeft gezien wat ik niet mag zien.

“Wat is er?”

Verbaasd blijf ik stilstaan, trek mijn arm los en kijk om me heen, op zoek naar de bron van haar plotselinge gedragsverandering. Marley maakt zich groter door op haar tenen te staan en hupst heen en weer om mijn blik te onttrekken aan de nieuwsstand achter ons.

Ik ben natuurlijk niet gek en kijk zo langs haar heen. Gevonden. Dit is wat Marley niet wilde dat ik zag.

Zuchtend duw ik haar opzij en loop met grote passen naar de kiosk. Meteen springen de roddelbladen in mijn oog. Niet te missen. Het gezicht dat erop staat herken ik uit duizenden. Miljoenen, bij wijze van spreken. De foto’s zijn echter alles behalve flatterend.

Nate staart naar me van de meeste bladen en ik pak er één op, blader naar de bewuste pagina’s en staar ademloos naar de foto’s. Dit is niet best. Nog liever zie ik mezelf in de bladen, dan wat ik nu zie.

“Waar is hij mee bezig,” mompel ik ademloos.

Marley staat inmiddels al naast me en legt sussend een hand op mijn arm. “Lieverd, het zijn jouw zorgen niet,” zegt ze voorzichtig. “Dit is alleen maar een bevestiging. Wat voor jongen hij is.”

Plotseling heb ik het idee dat Marley dit allang heeft gezien op één van haar roddelwebsites en dat ze er daarom op stond om een dagje wat te gaan doen samen. Om me af te leiden, om te hopen dat ik het meeste er niet van mee krijg. Maar ik weet dat er geen mogelijkheid is, dat ik dit sowieso wel te zien had gekregen. Was het maar niet op deze manier.

Tientallen gezichten staren naar me. In de schappen, en in het blad dat ik heb opengeslagen. De foto’s zijn van een vechtpartij van gisteravond. Nate ziet er verschrikkelijk uit. Zijn lip bloed, zijn neus bloed, ik probeer mijn ogen af te wenden van al het bloed, want ik haat het om dit te zien. Het zijn echter niet alleen de verwondingen.

Hij ziet er slecht uit. Vreselijk slecht. Ingevallen wangen, een lege blik in zijn ogen, donkere wallen. Furie in zijn gezicht, maar toch ook wat anders. Ik weet niet waar het door komt. Is het vermoeidheid van zijn tour? Of misschien iets ander? Drugs, bijvoorbeeld. Ik weet echt niet meer wat ik moet denken.

Gefrustreerd sla ik het blad dicht en zet het terug in het schap. “Kom, we gaan eten.” Ik hou me groot, ik ben sterk, ik kan het aan. Hij is niet meer de mijne en hij verdient dit. Het is zijn verdiende loon en ik hoop dat hij lijdt, dat hij veel pijn heeft en dat hij eraan onderdoor gaat. Wat het ook is.

Maar het gaatje in mijn hart wordt er een stukje groter van.