Fame Vacancy

27.

“Er is iets wat je moet zien,” zegt Marley serieus.

“Oh?” vraag ik nieuwsgierig. “Is het iets leuks?” Aan haar toon te horen niet.

Marley schudt haar hoofd en wenkt me dan. Ze zit aan de andere kant van de kamer op mijn bed met haar telefoon in haar handen. “Je gaat dit niet leuk vinden, maar ik denk dat je het maar beter kan weten.”

Ze duwt haar telefoon onder mijn neus en ik zie dat Twitter openstaat. Fronsend lees ik wat er staat. “Ik snap het eerlijk gezegd niet,” zeg ik verward. Ik heb zelf geen Twitter en om eerlijk te zijn weet ik ook niet hoe het werkt.

Marley bijt op haar lip en kijkt me vol medeleven aan. “Weet je wat trending topics zijn?” Ik schud mijn hoofd. “Dat zijn de meest besproken dingen op Twitter. Soms gaan mensen of fans bijvoorbeeld heel veel tweeten zodat iets trending topic wordt.”

Ik knik, maar snap het nog steeds niet. “Dat snap ik wel zo ongeveer,” knik ik. “Maar wat heb ik daar mee te maken?”

“Ehm,” mompelt ze ongemakkelijk. “Je bent trending topic gemaakt. Ik neem aan door Nate’s fans. Het is nogal… hatelijk.” Ze slikt. “Vat het niet persoonlijk op, oké? Dit gebeurt zo vaak, je moet het je niet aantrekken. Het is maar internet.” Ze kijkt weer naar haar telefoon. “Bitch Alexis,” mompelt ze. “Ze vinden het geloof ik niks dat Nate bezet is.”

Ik trek een wenkbrauw op. “Meen je dit serieus? Zijn er mensen serieus zo zielig dat ze dit soort dingen doen? Wat willen ze ermee bereiken, dat Nate en ik uit elkaar gaan en dat ze hem dan kunnen krijgen?” Ik heb nog nooit zoiets belachelijks gehoord.

“Tja, ik snap ook niet zo goed wat ze wilden bereiken met Selena Untalented Gomez, maar mensen zijn inderdaad zo zielig,” zucht Marley.

Ik rol met mijn ogen. “Dit gaat toch nergens meer over? Nou, tot zover zijn goede publiciteit, al zijn fans willen me dus uit de weg hebben.”

“Natuurlijk niet al zijn fans,” spreekt Marley me tegen. “En al zal het wel zo zijn, daar moet je je toch niks van aantrekken. Internet gewoon negeren. Het is jullie leven.”

Ik haal mijn schouders op. “Dat is het punt juist, zo voelt het niet. Ik kan in principe altijd doen wat ik wil met mijn leven, maar Nate is er zo ontzettend in beperkt. Ik wil niet beperkt worden en dat botst.”

“Hebben jullie nog gepraat?” vraagt Marley nieuwsgierig.

Ik zucht. “Ja, en hij ontkent dat hij er iets mee te maken heeft. Het is verwarrend.”

Marley kijkt op haar horloge. “Ik moet toch gaan, dus misschien moeten jullie nog eens praten,” oppert ze. Voor ik kan protesteren staat ze al op en even later is ze weg.

Moedeloos sta ik in de gang en twijfel of ik mijn eigen kamer weer inga of dat ik bij Nate aanklop. Niet dat ik zeker weet of hij in zijn kamer is, maar het valt te proberen. Uiteindelijk verzamel ik al mijn moed en loop naar zijn deur toe. Maar ik kan me er niet toe zetten om aan te kloppen.

Zuchtend loop ik terug naar mijn eigen kamer en zet dan mijn computer aan. Eens even kijken wat voor lelijke dingen er nog meer over me geschreven worden. Erg goed voor mijn zelfvertrouwen dit.

Die avond verandert alles. Ik hoor een hoop gestommel en gepraat op de gang, dus nieuwsgierig kijk ik om de hoek van mijn deur. Daar zie ik een doos voorbij komen. En dan nog een doos. Gevolgd door Dylan.

“Dylan, wat is er aan de hand?” vraag ik nieuwsgierig.

Hij stopt met lopen en blijft staan. “Het album is klaar, Nate gaat naar huis.” Hij slaat zijn armen over elkaar. “Het is nog niet lang bekend. Maar Nate heeft zojuist een optreden geboekt op de Teen Choice Awards om één van zijn nieuwe nummers te laten horen, en alle nummers zijn ook opgenomen, dus ze willen hem nu vol in de publiciteit gooien.”

Die informatie moet ik even verwerken. Het valt me tegen dat ik dit niet eerder heb gehoord. Mijn vader moet hier toch wel iets van geweten hebben? Waarom heeft Nate me dit zelf niet verteld? Op dat moment loopt hij ook langs en ziet Dylan en mij praten.

“Ehm,” zegt hij aarzelend. “Lexi, heb je even?”

Ik knik, Dylan verontschuldigt zich meteen en dan volgt Nate me mijn kamer in. “Hoe gaat het met je?” vraagt hij zacht.

Schouderophalend ga ik op mijn bed zitten. “Op de haatberichtjes na gaat het top,” mompel ik bitter. Ik zucht en klop dan op het dekbed, een teken dat hij naast me moet komen zitten. Dat doet hij meteen.

“Het spijt me van dat. Van dit alles. Mijn leven is gewoon hectisch. Je verdient zoveel beter.” Hij slaat een arm om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. “Maar ik hou van je, ik kan je niet laten gaan.”

“Ik denk dat ik je geloof, weet je,” fluister ik. “Maar het is zo ingewikkeld. Als je nu weggaat, word je leven weer voor je geleefd. Dan ben je weer de populaire, beroemde jongen met de wereld aan zijn voeten. Volgens mij pas ik niet in dat plaatje.”

“Natuurlijk pas jij in dat plaatje,” protesteert Nate.

“Ik betwijfel het,” mompel ik.

“Ik beloof het.” Hij buigt zich naar me toe en drukt een kus op zijn lippen. Ik sla mijn armen om zijn nek heen en wil hem eigenlijk niet laten gaan. “Ik kom bij je langs, en jij bij mij, en wat ik ook moet doen, ik maak tijd voor je vrij.”

“Beloof je dat echt?” smeek ik.

“Ja, ik beloof het,” zegt hij glimlachend. Hij drukt nog een kus op mijn voorhoofd en staat dan op. “Ik moet gaan, de spullen moeten zo in de vrachtwagen en dan moet ik door naar een interview.”

Ik knik. “Ik ga je missen,” fluister ik.

“Ik ga je bellen,” grinnikt hij en zwaait nog een keer naar me.

Deze wending is zo onverwacht en het valt me zo zwaar, dat ik weer eens huilend in slaap val die avond.

Ik wil iedereen heel erg bedanken. Al meer dan 10,000 views, dat had ik nooit durven dromen. Het motiveert me om meer en sneller te posten. Ook om te schrijven, maar dat heb ik al een tijdje niet gedaan aan dit verhaal. Gelukkig heb ik een hele grote voorraad en kon ik het me veroorloven, en binnenkort ga ik snel weer schrijven! Wat me ook motiveert zijn jullie reacties en jullie votes. Blijf stemmen alsjeblieft! Hoe meer votes, hoe sneller ik schrijf en post :)