Fame Vacancy

2.

Er bestaat geen twijfel meer over mogelijk waar mijn ouders ruzie over hadden.

“Sinds wanneer zijn wij een daklozenopvang?” bijt ik mijn vader toe terwijl ik tegen zijn bureau aanleun en mijn armen over elkaar sla.

“Dit had een familiebeslissing moeten zijn,” stemt mijn moeder in. “Nu moet ik plotseling voor een extra persoon in huis zorgen die ik niet eens ken.”

“Lekker ongemakkelijk dus,” val ik haar bij.

“En,” gaat mijn moeder verder, “wat denk je van al die pers die hier nu voor de deur gaat bivakkeren?”

“Waarom is hij hier eigenlijk?” ga ik verder.

Mijn vader steekt beide handen in de lucht en maant ons op die manier tot stilte. Mokkend val ik stil en staar hem aan, wachtend op een goede verklaring.

De verklaring komt, maar een goede vind ik het niet. “Jullie weten dat Nate nogal onder vuur ligt in de pers.” Ik knik en wil hem in de rede vallen, maar hij gaat al door. “De storm moet even gaan liggen en tot die tijd moeten we hem uit de publiciteit houden. Dit is de enige plek waar ze hem niet zullen zoeken. Ik had geen andere keuze, hij is onze grootste ster, we moeten zijn reputatie zien te redden.”

Ik trek een wenkbrauw op. Wat is dat nou weer voor domme smoes? “Je had hem eruit moeten schoppen,” zeg ik koppig. “Wil je echt dat je label geassocieerd wordt met een aan de drugs verslaafde junk?”

Er lijkt even een soort elektrische schok door mijn moeder heen te gaan en ze kijkt geschrokken naar mijn vader. “Hij is aan de drugs?”

Zwijgend pakt hij één of ander roddelblaadje van zijn bureau af en duwt het in mijn moeders handen. Ik heb het natuurlijk allang gelezen en weet wat de schreeuwerige letters op de voorkant beweren. Superster Nate Taylor, opgepakt door de politie, afgevoerd om drugsbezit, ga zo maar door.

“Hij is niet aan de drugs,” zegt mijn vader hoofdschuddend. Mijn moeder houdt haar ogen op het blaadje gericht terwijl ze het verhaal zorgvuldig in zich opneemt. “Het is een misverstand geweest, hij had er niks mee te maken.”

“En dat geloof je zomaar?” mompel ik honend. “Alsof hij het toe gaat geven.”

“Geen drugsverslaafden in dit huis,” zegt mijn moeder ferm en gooit dan het roddelblaadje met een walgend gezicht opzij. “Als ik ook maar vermoed dat hij met zoiets bezig is, vliegt hij eruit.”

Ontzet kijk ik haar weer aan. Gaat ze dit nou serieus zomaar toelaten? “Mam,” protesteer ik, maar alweer wordt me de mond gesnoerd.

“Nate is belangrijk voor het label, Alex,” zegt mijn vader op een toon die me vertelt dat er verder geen discussie meer is. “Eerst moet alles een beetje bedaren, ondertussen kan hij aan zijn comeback werken en vervolgens zorgen we voor een hoop goede publiciteit.”

“Deze jongen gaat je sowieso in de problemen brengen,” zucht ik.

“Alex,” waarschuwt mijn moeder me.

Fijn, het is twee tegen één.

Ik kan nu wel alle verhalen die ik over Nate op de blogs heb gelezen oprakelen, maar dat heeft toch geen nut. Waarschijnlijk krijg ik dan alleen maar vragende blikken waarom ik in hemelsnaam de blogs volg. Ik kan het ook niet helpen dat ik gewoon een beetje op de hoogte wil zijn over de dingen die er spelen. En stiekem ben ik altijd bang dat er dingen over mij opstaan, maar dat is gelukkig maar zelden het geval.

“Prima,” mompel ik en loop hoofdschuddend tegen de deur. “Als hij me maar met rust laat.”

Stampvoetend verlaat ik het kantoor en kom uit in een lege gang. Nate is nergens te bekennen en ik weet niet of ik daar nou wel of niet blij mee moet zijn. Ik vind het niet bepaald een prettig idee dat hij zomaar in ons huis rondloopt en misschien op dit moment al in mijn kamer rommelt.

Over kamers gesproken. Mijn humeur daalt nog meer als ik me bedenk dat het niet anders kan dan dat Nate in de logeerkamer verblijft. Het is de enige vrije slaapkamer die zich echt in ons huis bevindt, als er familie overkomt slapen ze altijd in het tuinhuis dat daar speciaal voor is ingericht.

Die slaapkamer ligt naast mijn kamer. We delen zelfs een badkamer. Het idee alleen al geeft me de rillingen. Ik ben heus niet zo’n verwend prinsesje dat per se een eigen badkamer wil, maar ik wil het gewoon niet met deze jongen delen.

Met een humeur ergens ter hoogte van het vriespunt stamp ik het huis door en glip mijn kamer in. Nog nergens een teken van Nate te bekennen en ik wil eigenlijk ook niet weten waar hij is.

Ik laat me op mijn bed vallen en gris mijn telefoon van het nachtkastje. Er is maar één persoon waar ik op dit moment op kan terugvallen en dat is mijn beste vriendin Marley. Alleen zij zal begrijpen waarom ik het zo vreselijk vind. Alleen de naam Nate Taylor zal haar waarschijnlijk al genoeg zeggen.

De telefoon gaat vreselijk vaak over, maar ze neemt niet op. Gefrustreerd spreek ik haar voicemail in. “Marley, SOS, wil je alsjeblieft hierheen komen?”

Daarna laat ik mijn telefoon op het dekbed vallen en rol me om zodat ik op mijn rug op het bed lig en naar het plafond kan staren.

Het is alweer zo lang geleden, waarom voel ik me er dan toch weer zo rot om?