Fame Vacancy

31.

Sinds vandaag ben ik niet alleen de eigenaar van een Twitteraccount, maar heb ik ook een kanaal op YouTube. Wie heeft ooit kunnen bedenken dat ik die stap zal zetten? Ik zelf niet en ik denk niemand in mijn omgeving. Het liefste blijf ik nog steeds uit de buurt van alle sociale media, maar voor mijn gevoel is dit nu gewoon de beste stap.

Het is tijd dat Alexis Smith haar stem laat horen aan de wereld.

En dat bedoel ik heel erg letterlijk.

Vanaf het moment dat ik mijn idee kreeg, probeerde ik het al weg te stoppen. Het was onverstandig en ik zou er het lef toch niet voor hebben.

Marley heeft me overtuigd. “Je bent gek dat je nog niks hebt gedaan. Elk ander meisje had allang naar buiten gebracht dat jullie niks hadden en al helemaal dat hij je nummer heeft gejat.” Dat waren haar woorden.

Ik denk dat een deel in mij Nate nog wilde sparen. Ergens diep van binnen zijn er heus nog wel gevoelens voor hem. Wat hij ook gedaan heeft, mijn liefde is altijd echt geweest, zoiets gaat niet zomaar weg. Niet dat ik hem nu nog terug zal willen. Maar juist daarom doet het extra veel pijn.

Nu heb ik echter het licht gezien. Nate verdient het niet om gespaard te worden. Dus toen kwam het plan pas echt tot stand.

Het nummer is al best een tijdje af. Vlak na de show heb ik het geschreven, maar het daarna nooit meer gespeeld. Het brengt behoorlijk veel emoties naar boven en ik jank de laatste tijd al genoeg. Toch is het perfect. De tekst is perfect voor dit doeleinde.

Maar dan het andere obstakel. Voor publiek spelen. Technisch gezien is het zonder publiek, maar de hele wereld kan me dan bekijken en tot nu toe heb ik nog nooit echt voor iemand gespeeld. Het is al een grote stap dat ik mijn nummer voor Marley heb durven spelen. Ze is er laaiend enthousiast over, maar ook wel een beetje pissig omdat ze vindt dat ik al die tijd mijn talent verspeel.

“Ik weet het niet hoor,” fluister ik. Mijn handen liggen op de toetsen van de piano, maar het is net alsof ik bij elke noot die ik speel er compleet naast zit. “Ik ben te nerveus. Ik kan dit niet.”

Marley houdt de camera iets lager en schudt haar hoofd. “Niet zo raar doen. Je hebt het al voor me gespeeld, wat maakt die camera dan uit? Kijk er gewoon niet naar.”

“Omdat die camera indirect gezien mijn hele publiek is,” mompel ik. Ik doe de klep van de piano dicht en steun met mijn voorhoofd tegen het koele hout aan. “Volgens mij word ik misselijk.”

“Ik snap jou niet hoor,” zucht Marley. “Het is nu wel duidelijk dat muziek je passie is en je bent er nog goed in ook. Dit nummer is geweldig. En over Nate niet eens gesproken. Denk aan hoe heerlijk het voelt om hem straks op zijn punten te zetten.”

Ik beeld me de reacties in die ik op deze video ga krijgen. De paparazzi wordt natuurlijk lyrisch. Ik vraag me echter af of ze het zullen begrijpen. Waarschijnlijk zien ze het voornamelijk als de dochter van een grote platenbaas die haar sprong in het diepe maakt. Mijn ouders zullen verbaasd zijn, misschien ook boos, omdat ze dit niet de manier vinden. En Nate die zal de tekst heel goed begrijpen en ik hoop dat het hem raakt.

“Je hebt gelijk,” mompel ik uiteindelijk.

Ik haal diep adem en doe dan de klep van de piano weer open. Marley zet de camera weer aan en doet een paar stapjes naar achteren zodat ze een goed shot kan krijgen. Het kost me wat moeite, maar dan weet ik te doen alsof er niemand in de ruimte is en begin ik te spelen.

Ik leg mijn hele ziel bloot in het lied en als ik klaar ben draai ik me om naar Marley. Ik bijt op mijn lip en haal diep adem. De woorden die ik wil zeggen, komen echter niet. Volgens mij heb ik met mijn lied al wel genoeg gezegd.

Marley zet de camera uit en legt die voorzichtig neer. “Wauw, dat was perfect,” zegt ze bewonderend. “Ik denk niet dat er twijfels over bestaan waar dit lied over gaat.”

“Oh, wacht maar,” zeg ik met een vals lachje. “Hiermee begin ik pas.”