Fame Vacancy

Het is net alsof er een tornado door mijn kamer is gegaan. Op de grond liggen stapels met kussens, vele dekens, bakken vol ijs en zakken vol chips. Ergens te midden van deze chaos ligt Marley op haar buik naar de televisie te staren.

De Teen Choice Awards zijn onze traditie om samen te kijken, dus zoals elk jaar heb ik de uitnodiging van mijn ouders om mee te gaan afgeslagen.

De hoeveelheid eten die over mijn vloer verspreid is, is echter stukken meer dan normaal. Marley was blijkbaar onder de impressie dat ik troostvoedsel nodig had. Ze heeft helemaal gelijk, ik kan me nu niet genoeg chocola eten. Het verzacht de pijn echter niet.

Plotseling betreed hij het podium. Mijn adem stokt in mijn keel terwijl ik dichter naar de televisie toeschuif en elke centimeter van hem in me opneem. Zijn lichtblauwe ogen, zijn bruine, warrige kapsel en die prachtige glimlach. Hij is nog precies dezelfde jongen die ik de afgelopen tijd heb leren kennen.

Of beter gezegd, die ik dacht te kennen. Twee weken lang ben ik niet gebeld, niet ge-sms’t, helemaal niks. Ik begrijp het niet, maar ook weer wel. Zijn leven is weer op de rails en daar pas ik blijkbaar niet in.

De eerste klanken van zijn lied klinken en ik staar vol verbazing naar het scherm. Dit ga je niet menen. Net als ik dacht dat het niet erger kon, bewijst hij weer eens wat een eikel het echt is. Als versteend luister ik naar de noten die me recht in mijn hart raken. Ze scheuren me uit elkaar, breken elk stukje van mijn ziel.

Nu weet ik het zeker. Hij gaat me niet meer bellen. Hij heeft me niet alleen gedumpt, maar ook nog eens bedrogen.

Alles is een leugen geweest.