~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
Multimedya: DreamingAlone - Against The Currentfeat. Taka
Keyifli Okumalar...
🔥 "AA" 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Etraf o kadar karanlıktı ki gözlerimi açtığımda bir an hiçbir şey göremedim. Görüşüm karanlığa yavaş yavaş alışınca bulunduğum yerin seyrek ağaçlarla çevrili bir orman olduğunu anladım.
Bir ağacın gövdesine yaslanmış etrafı inceliyordum ki gelen sesle bakışlarımı o yöne doğru çevirdim.
"Toparlanmalısın. Buradan hemen gitmen gerek, uyanmaları çok uzun sürmez."
Yüzünü tam olarak seçemesem de sesinden anladığım kadarıyla bu bir kızdı. Karşımda durmuş bana bakıyordu. Hızlı hızlı nefes almasından telaşlı ve yorgun olduğu fazlasıyla belliydi. Ben ne olduğunu anlamaya çalışırken o beni kolumdan tutup ayağa kaldırmaya çalıştı. Kolumdan çekince gelen acıyla inledim. Kız ise elini dudaklarıma bastırıp sessiz olmam için beni uyardı.
Kim olduğunu ve burada ne aradığımızı sormak istedim ama kelimeler boğazıma dizildi, konuşamadım. Vücudumun her yeri sızlarken onu takip etmemi söyleyip neredeyse koşar adım yürümeye başladı. Neler olduğunu öğrenmek için ona yetişmeye çalıştım.
Yanında vardığımda bana yan bir bakış atıp"Koşmalıyız." dedi sessizce.
"Neler oluyor?" diye bir soru yönelttim.
"Açıklayacak vaktim yok. Koşmamız gerekiyor, buradan uzaklaşmalıyız. Sessiz ol ve beni takip et." dedi ve ardından beklemeden koşmaya başladı. Bir türlü ne olduğunu anlamasam da yine de ona ayak uydurmaya çalıştım ama vücudumdaki ağrılar beni fazlasıyla zorluyordu.
Onun bu telaşlı hali ise beni yavaş yavaş korkutmaya başmamıştı ve bu yüzden ne söylerse yapmaya karar verdim. Birilerinden kaçtığımız belliydi ama ne nedenini ne de kim olduklarını biliyordum. Aslında zihnim tamamiyle bomboştu. Bu bulunduğumuz durumdan bile daha korkutucuydu.
Birkaç kez tökezledim ama yavaşlamadım. Nefesim kesilircesine koşmaya başladım. Kim olduğunu bilmediğim bir kızın ardından kimden kaçtığımı bilmeden koşuyordum.
Bir süre sonra kız nefes nefese duraksayıp bana döndü. "Buradan sonra ben gelemem, yokluğum fark edilmeden geri dönmem gerekiyor." dedi ve nefesini düzene sokmaya çalıştı. Sonra elleri omuzlarımı kavradı ve "Sakın arkana bakma koş." dedi. "200 metre sonra anayola ulaşacaksın. Düşünme ve yoldan geçen ilk arabayı durdur!"
