~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
Yorumları bol bol tutun ki, yeni bölüm hemencecik geliversin 😘
🔥 Güzel, gerçek yüzünü göster. Sakinliğin arkasına gizlenen bir güç düşkünü... 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Bradley, yaklaşık yarım saattir toplantı salonunun bir köşesinde Ethan'ı ikna etmek için uğraşıyordu ama şimdiye kadar başarılı olduğu tek şey zindana gitmek yerine toplantı odasında bir konuşma yapmak olmuştu. Ethan'ın yüz ifadesinden anlaşıldığı kadarıyla düşüncelerinde herhangi bir değişiklik olmadığı söylenebilirdi. Bir insan öldürülmüştü, onlardan biri ve elbette katili cezasını çekmeliydi.
Dylan ise pencerenin pervazına dayanmış ve kollarını önünde çapraz bağlamıştı. Gözleri ise kapalıydı. Uyuduğunda olduğu gibi huzursuz görünüyordu. Güzel yüzü solgun gibiydi.
Bradley Ethan'a doğru eğilerek bir şeyler söyledi ama Ethan buna karşı başını onaylamıyormuşçasına salladı. Bradley öfkeyle nefesini dışarı verirken birkaç saniye bakışlarını pencereden gecenin karanlığına çevirdi. Onları izlerken oturduğum sandalyede huzursuzca kıpırdandım.
"Senin için fazlasıyla uğraşıyor." Dylan'ın sesiyle gözlerimi onlardan çekerek ona baktım. Karşımdaki sandalyede oturuyordu artık ve ben o kadar dalmıştım ki geldiğini bile fark etmemiştim. "Sana güveniyor."
Senin aksine diye geçirdim içimden ama ona cevap vermedim. Aslında beni Lisa'yı öldürmekle suçladıkları andan beri doğru düzgün konuştuğum söylenemezdi.
Dylan başını çevirip Bradley'ye baktı ve soğuk bir şekilde güldü. "Sana öylesine aşık ki..." devam etmedi ama ben ne söyleyeceğini tahmin edebiliyordum. Gerçekleri bile göremiyor. Ama aslında gerçekleri göremeyen oydu. Bradley'yle ne kadar yakın olursak olalım o benim dostumdu. Chris gibi. Sıcak, içten ve huzur verici...
Bakışlarını bana çevirip yüzümü inceledi ve sonunda, "Kendini savunmayacak mısın?" dedi. Düz bir ifadeyle ona bakmaya devam ettim. "Alice..." dedi sanki bağırmak istediği halde kendini tutar gibi. "Susmanın sırası değil. Olayın ciddiyetinin farkında mısın? Uzun bir süre zindanda kalabilirsin. Belki de ömrünün sonuna dek."
Başımı aşağı eğerken güldüm. "Tıpkı bir katilin hak ettiği gibi."
"Yani kabul mu ediyorsun?" dedi hayretle. Neden şaşırdığını anlamıyordum. Katil olduğumu iddia eden oydu. Bir katil olduğu için cezalandırılacak demişti içimi yakan bir ifadeyle. Bana güvenmediğini hiç bu kadar derinden hissetmemiştim.
