~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
🔥 "Sanırım bundan sonra saplantılı bir hayran edindin."
"Sanırım ben de o hayrana delice aşığım." 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Sabahın ilk ışıkları yüzüme vururken gözlerimi araladım. Karşımda onu bulunca gülümsemem tüm yüzüme yayıldı.
İçten içe gözlerimi açtığımda dün yaşananların bir rüya olmasından korkmuştum ama değildi. Dylan yanımda uyuyordu. Kirpiklerinin hafif gölgesi göz altlarına yayılırken nefesini de tenime hediye ediyordu.
Uzun dalgalı saçları alnına doğru dağılmıştı. Gözleriyle uyumlu koyu renk kaşları çatılmış ve ona ciddi bir hava vermişti. Dudakları düz çizgi halindeydi ellerimle yüzüne bir gülümseme çizmek istedim. Kim uykusunda böyle huzursuz görünebilirdi ki? Bu gülümsememin silinmesine neden oldu.
İnsanlar uyurken rahatlardı ama o sanki uykusunda bile bir şeylerle savaşıyordu.
Silinen gülümsemem belimi saran kollarına indiğinde tekrar yüzüme serildi. Akşam ona sarılarak uyumak, onun sıcaklığını hissetmek paha biçilemezdi. Dün onu öptükten sonra, "Bundan sonra benden hiçbir şekilde kaçışın yok." demişti. Parmakları kolumdaki bilekliğe gitmiş, ay ve yıldızın üzerinde dolaşmıştı. İşte o an ruhuma dokunan cümleler dökülmüştü dudaklarından.
'Sen benim ışığım olacak hayatımıaydınlatacaksın.'
Hemen ardından ise bana sıkıca sarılmıştı. Başımı göğsüne yaslarken hayatımın büyük bir bölümümü hatırlamadığım halde sanki o an hayatımın en mutlu anıydı. Onun kalp atışlarını duymak ve kendi kalp atışlarımın ona eklenmesi...
Eşsiz bir müzikti adeta.
"Beni dikizlemekten hoşlanıyorsun değil mi?" Gözlerini açmadan söylediği bu cümle beni hem gülümsetmiş hem de utandırmıştı.
"Sanırım bundan sonra saplantılı bir hayran edindin."
Çatık kaşları normale döndü ve gülümsemesi genişlerken gözlerini açtı. "Sanırım ben de o hayrana delice aşığım."
Başımı göğsüne yaslarken ona sıkıca sarıldım ama birkaç saniye sonra yüzümü buruşturarak geri çekildim. Yüzümü incelerken "Ne oldu?" diye sordu.
"Kokun... Bu parfümü sevmiyorum. Okyanus kokusu..." Bilmiyorum ama nedense bana o kızı hatırlatıyordu. Altın sarısı saçlar ve okyanus mavisi gözler... Neden sevmediğimi de biliyordum üstelik. Vera bir konuşmasında Dylan'ın Eva'nın gözlerini okyanusa benzettiğini söylemişti. Saçmaydı belki, biraz da çocukça ama yine de bağdaştırmadan duramıyordum.
