~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥 "Keşke seni hiç tanımamış olsaydım Dylan. Keşke... Seni hiç sevmeseydim." 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beynim uyuşmuş gibiydi. Düşünmeyi bırak nefes alıyor muydum, bilmiyordum. Bu his tanıdıktı ama aynı zamanda da korkutucu. Geri çekilmeyi düşündüğüm o kısacık anda bunu başaramadım. Ne karşılık verdim ne de onu ittim. Öylece kalakaldım. Beni öldüreceğini düşündüğüm adam beni öpüyordu.
Sahi beni neden öpüyordu?
"Arran!"
Duyduğumuz ses onu birden kendine getirmiş gibiydi. Benden yavaşça ayrıldığında içime derin bir nefes çektim. Ne ara kapattığımı bilmediğim gözlerimi araladım ve Arran'ın bakışlarını takip ettim. Bradley gözlerini kardeşine üzerindeyken bana bakmamak için kendini tutuyor gibiydi. Bakışları Arran'ın arkasında bir noktaya kayınca başımı çevirdim ve kalbim bir an durdu zannettim.
Dylan, Bradley'in aksine sadece bana bakıyordu ve sanki bu bakışlar beni delip geçiyordu. Derin derin aldığı solukları havaya karışırken kilitlenmiş gibiydi. Gözleri mekanik bir şekilde hala kolları bana sarmalanmış Arran'a kayınca birden bu beni kendime getirdi. Bir şok dalgası beni sararken onu ittim ve kollarından kurtuldum. Yalpalasam da şükür ki ayakta durmayı başarmıştım.
"Benden uzak dur!"
Kaşları çatılırken yüzüme anlamsız bir bakış attı. "Bu da ne demek oluyor?"
"Gayet açık değil mi?" dedi Bradley.
Arran bakışlarını Bradley'e çevirirken ben tekrar Dylan'a baktım. Tepkisizce hala bizi izliyordu. Bu kötü müydü bilemiyordum çünkü onu ilk kez böyle görüyordum.
