NEKROKİNEZİ • Zifir

63. BÖLÜM - Ölü Olmayan Ölüler

Multimedya: Ethan& Anna& Marcus

Nothing More - I'll Be Okay

Instagram: e.s.mare
Twitter: e_smare

Keyifli Okumalar...

🔥

All the fears that we will face
Tüm korkularla yüzleşeceğiz

In this time, and in this place
Şu anda, ve burada

🔥

🔥

Ciara Archer

Güneş ışıklarının aydınlattığı güzel yüzüne bakarken onun içinde nasıl bir savaş verdiğini görebiliyordum. Nefes alışları artmış göğsü hızla inip kalkarken avluda sarı saçları rüzgarla dalgalanan kıza bakıyordu. Sanki varlığımızı fark etmiş gibi kızın da gözleri yukarı kaydı. Önce bana kısa bir bakış attı, sonra gözleri Dylan'ı buldu.

Onların gözlerinin kenetlendiği birkaç saniye bana sanki bir asır gibi gelirken bekledim. Yalnızca saniyeler sonra yanımdaki bu adama sorduğum sorunun cevabını alacaktım. Öyle de oldu. Dylan önce birkaç adım geriledi ve kızın bakış açısından çıktı. Ben dikkatle onu izlerken bana baktı ve sadece, "Bekle!" dedi. Hiçbir şey söylemedim, o da bir cevap beklemedi zaten ve hızla terasın merdivenlerine yöneldi.

Derin bir nefes alırken ellerimi terasın önündeki beton zemine dayayıp aşağı baktım. Dylan kapıda belirdi, Evelyn'e doğru yürürken hala onun gerçek olup olmadığını anlamaya çalışıyor gibiydi. Kız onu görünce gülümsedi ve öne doğru birkaç adım attı.

Evelyn mi ben mi?

Kendi sorum kulaklarımda yankılanırken Dylan durdu ama Evelyn aralarındaki farkı hızla kapattı. Aynı hızla onun dudaklarına kapandı. Dylan kaskatı kesildi o an ama geri çekilmedi. Bu benim için yeterliydi.

İşte o an ben de cevabımı kesin olarak aldım. Avuçlarımdaki acıyla gözlerimi onlardan çekip ellerime baktığımda tırnaklarımın kanattığı yerleri gördüm ve sadece güldüm.

Beklemiştim ve cevabımı almıştım.

Gözlerime dolan yaşları geri yolladım ve Sus! dedim o kıza. Artık hiçbir şekilde üzerimde kontrolün yok. Bundan sonra her şeyiyle seni yok edeceğim.

Ayaklarım benden bağımsız ilerlediğinde kendimi Arran'ın hücresinin önünde bulduğuma şaşırmadım. O da beni fark edince "Kısa sürdü." dedi.