~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Gözlerimi zorlukla aralayıp beni uyandırmak için sarsan Dylan'a baktım. Yüzünde yoğun bir endişe hakimdi ama ona bakmamla sesli bir nefes verdi. "Tanrıya şükür Alice. İyi misin?"
O kadar yorgun ve bitkin hissediyordum ki gözlerimi tekrar kapattım.
"Alice!" dedi panikle.
"İyiyim." diye mırıldandım. "Sadece... yorgunum."
Dylan oldukça yavaş bir şekilde beni kucağına aldı. Sanki bir bebekmişim gibi canımı acıtmamaya çalıştığını anlayabiliyordum ama yine de kolum acıyınca inledim. Gözlerimi açmadan "O iyi olacak değil mi?" diye mırıldandım.
"Christopher Laudon tanıdığım en baş belası insandır ve evet, o iyi olacak. Sende öyle." dedi güven veren bir sesle.
Odadan çıkıp yürümeye başlarken, "Söylesene," dedim. "Chris önüme atlamak yerine psişik güçleriyle o kurşunu durduramaz mıydı? Sizin lanet psişik güçleriniz bunu bile başaramıyorsa ne işe yarar ki?"
"Yapabilirdi ama ya o an çok panikledi ya da..." devam etmedi.
"Ya da ne?"
"Bunu sonra konuşalım mı Alice?" dedi. "Şimdi düşüneceğimiz tek şey onun iyileşmesi olmalı."
Ona daha çok sokulurken "Haklısın." diye mırıldandım. Varlığı kendimi bile öfkelendirecek bir şekilde beni yine rahatlattı.
Bir kapının açılma sesini duydum. Dylan bir an yalpalar gibi oldu ama kendini toparladı. Yorgun olmalıydı. Acaba en son ne zaman uyumuştu?
"Ne oldu ona?" Ses Bradley'e aitti. Gözlerimi açıp ona baktım. O da endişeyle bana bakıyordu.
"İyiyim ben." dedim rahatlatmak için.
"Sadece biraz yorgun." dedi Dylan memnuniyetsizce. Bu hem ona açıklama yaptığından hem de benim halimden kaynaklanıyordu şüphesiz. "Chris'in zihninde senaryo oluştururken biraz güçsüz düş-"
"Ne?" diye atıldı Bradley. "Aptal mısın sen? Bu onu öldürebilirdi."
Dylan öfkeli bir nefes verdi ama bu kez ona herhangi bir şey söylemedi. Sırtım yumuşak yatakla buluşunca kolum acısa da rahatladım ve Dylan'a gülümseyip gözlerimi Bradley'e çevirdim. "İyiyim ben. Hem bu Dylan'ın fikri değildi. Onu zorladım."
