~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
Sık ağaçlarla dolu orman ilk başlarda ölü gibi görünse de yarım saat içinde canlanmaya başlamış kuş sesleriyle dolmuştu. Yemyeşil ağaçlar güneşin kızıl rengiyle bütünleşince manzara daha eşsiz bir hal almıştı. Pencereyi açıp temiz havayı içime çektim. Tüm bu huzur keşke hep sürseydi.
Chris'i son görüşümün ardından neredeyse bir hafta geçmişti. Dylan'dan öğrendiğime göre son olanlardan sonra komutan burada kalmasına izin vermişti ama Chris buna rağmen karargaha geri dönmüştü. Benden kaçıyordu, hem de eskisinden bile daha güçlü bir kaçıştı bu. Merak ettiğim şey, bunu daha ne kadar sürdürebileceğiydi.
Dylan benimle son olayları defalarca konuşmak istemesine rağmen onu sürekli geçiştirmiştim. Beni her seferinde anlayışla karşılamasına rağmen son günlerde fazlasıyla huzursuzdu. Sebebi ise bendim elbette. Kardeşim benden kaçarken ben de bir nevi Dylan'dan kaçıyordum.
Uyanan bir kaç kişi bahçeyi doldurmaya başladı. Bir çiftin gülüşerek şakalaşma sesleri ise tüm akademide yankılanarak benim de yüzümde bir gülümseme oluşmasına neden oldu. Bir süre onların mutlu görüntüsünü izledim. Kızı Bradley'in derslerinden hatırlasam da çocuğu tanıyamadım ama birlikte ne kadar güzel bir uyum oluşturdukları kısa bir incelemeyle bile kendini belli ediyordu.
Acaba biz de Dylan'la dışarıdan böyle mi görünüyorduk? Uyumlu bir çift...
Güldüm, biz Dylan'la uyumlu bir çiftten daha çok sürekli didişen bir görüntü çiziyorduk şüphesiz.
Bir araba gürültüsü avluyu doldurunca dikkatimi onlardan çektim. Elza'nın beyaz Volvosu Akademinin girişinde görüldü. Arabayı görmemle ekşi bir şey yemiş gibi yüzümü buruşturdum.
Elza o havalı tavrıyla arabadan indi. Bugün kırmızı bir bluz ve bir kot, kırmızı bluzunun üzerinde ise spor bir deri ceket giyinmişti. Kızıl saçlarını ise salık bırakmıştı. İtiraf etmek istemesem de çok güzel görünüyordu.
Arabanın yan kapısı açılınca günlerdir görmek istediğim yüz gözlerimin önüne serildi. Chris... Ona sarf ettiğim cümleler için duyduğum hafif suçluluk hissi yine kendini belli etti. O benim ailemden geriye kalan tek kişiydi ve yöntemlerini onaylamasam da beni korumaya çalıştığını anlayabiliyordum. Ama bu yine de yöntemlerindeki yanlışlığı kabul etmeme yetmiyordu.
