~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
🔥 "Sevdiğin birine bile bile acı çektirebilir misin? Her ne nedenle olursa olsun, onun canının yanacağını bile bile..." 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Acı birden kesildi. Etraf ölüm sessizliğine büründü. Ne olduğunu anlayamadım ama Dylan'ın sakin ses tonu kulaklarıma doldu. "Alice, gözlerini aç."
Gözlerimi tereddüt ederek araladım. Hala yerde oturuyordum. Dylan ise yanı başımda hiçbir şey olmamış gibi duruyordu. Az önce olanları düşünerek hemen ayağa kalktım. O da benimle birlikte doğruldu. Ani hareket etmiş olmalıyım ki birden başım döndü ve Dylan hemen beni belimden tutup kendine çekti. Kendime gelince salona hızla göz gezdirdim. Bizden başka hiç kimse yoktu.
Belimi tutan elinden kurtuldum ve ellerimle başını yokladım. Vurulmuş muydu? Lion silahı ateşlemiş miydi? Bilmiyordum, neler olduğunu hala anlamamıştım ama Dylan hiçbir yara almamıştı.
"Alice, sakin ol." diye beni uyardı ama onu dikkate almayarak bu seferde bacağına baktım. Her şey o kadar normaldi ki. Dylan sapasağlam karşımdaydı.
"Nasıl?" diyebildim ancak bir süre sonra.
"Sakinleş. Otur lütfen. Anlatacağım." dedi oldukça sakin çıkan bir sesle. Elimden tutup beni oturmam için çekiştirdi ama onu durdurdum.
"Neler oluyor? Sen yaralandın Dylan. Gözlerimle gördüm." Sonra inanamayarak etrafı tekrar taradım. "Lion, o nerede? Ne... Neler oluyor böyle?"
Benim aksime o yumuşak bir tonla konuştu yine. "Otur lütfen Alice. Anlatacağım ama önce otur."
"Hayır." diye itiraz ettim. "Anlat. Yoksa delireceğim."
İç geçirdi. "Sen iyi misin?"
"İyi falan değilim. Anlat artık." diye patladım sonunda. Kendimi delirecek gibi hissediyordum.
Derin bir nefes alarak bakışlarını kaçırdı. Birkaç saniye sessiz kaldı ama bu bana bir kaç dakika gibi geldi. Artık sinirden bağırmak üzereydim ki konuşmaya başladı. "Az önce olanlar yani senin gördüklerin..." dedi. "Gerçek değildi."
Kalakaldım. Öylece ona baktım.
"Ne... Ne demek gerçek değildi?"
"Sadece bir zihin oyunuydu. Zihinsel acıyı engellemen için ben oluşturdum." Bana zoraki bir gülümseme sundu. "Sen zihinsel gücü engelleyince de tüm hayali senaryo bozuldu."
