~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
"Beni kendine öyle bir bağlamışsın ki senden başka bir yöne tek adım dahi atamıyorum. Ayaklarım beni hep sana getiriyor. Pusulam hep seni gösteriyor."
🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Seni kendime bağladım, görünmez bir bağla...
Kulağa ne kadar da romantik geliyordu ama bu, bana yapılan şeyin beni bir köle ilan ettiği gerçeğini değiştirmiyordu. Her ne kadar Dylan bunun göstermelik bir şey olduğunu söylese de kabul etmek ağır geliyordu. Kabul de etmemiştim zaten ama Dylan, Ethan'a bunu iletmemin cezamı değiştirmeyeceğini, sadece bağlandığım kişiyi değiştireceğini söylemişti. İlk başta bu daha kabul edilebilir gelmişti. Ta ki Ethan bağlanacağım, yani kölesi olacağım diğer adayın Elza olacağını söyleyene dek.
Elza'nın kölesi olmak... Sanırım bu alabileceğim en büyük ceza olurdu. Durum buyken Dylan'a bağlanmak elbette daha cezbediciydi. Mecburen bunu kabul etmiştim. Aslında Elza'ya bağlanmaktansa diğer her seçenek daha cezbedici olurdu.
O günden sonra neredeyse bir hafta geçmesine rağmen Bradley'le tek kelime etmemiştik. Eğitim derslerine de katılmıyordum artık çünkü son sözleri beni çok yaralamıştı. Özür dilemesi bir yana bana karşı bir adım atmaması da cabasıydı. Bu beni üzüyor muydu peki? Elbette ama aynı zamanda ona daha fazla öfkelenmeme neden oluyordu. Beni içinde olmadığım bir şey için suçlarken bir gün aklının başına geleceğini düşünmüştüm ama o işi yokuşa sürmeye devam ediyordu. Bu onun kararıydı ve ben de aramızı düzeltmek için en ufak bir çaba gösterecek değildim. Çabalaması gereken ben değildim çünkü.
Chris'i de o günden sonra görmemiştim. Benden kaçıyordu, bunu anlamıştım elbette ama bunun daha ne kadar süreceğini de merak ediyordum. Eninde sonunda benimle yüzleşip bana mantıklı bir açıklama yapması gerekecekti ve ben o günü sabırsızlıkla bekliyordum.
Aslında her şey aynı gibi görünse de bu bir haftada çok şey değişmiş sayılırdı. Dylan'la aramız daha iyi olmuştu, hatta süper ikili olduk denebilirdi. Sadece Lisa'nın zihin kontrolü dersleri haricinde ayrılıyorduk. Beraber geçirdiğimiz anlarda da bağlanma mevzusu bir daha açılmamıştı. Hatta aksine ben ne istersem onu yapmaya Dylan daha çok gönüllüydü. Sanki ben ona bağlanmamışım da o bana bağlanmıştı. Söylediğim şeyleri yapmakta hayli hevesliydi. Bu tavırları bir çok şeyi de değiştirmişti. Dün onu gerçekten affettiğimi söylemiştim mesela, affettiğimi hissediyordum artık çünkü ve daha fazla vicdan azabı çekmesini istemiyordum.
