Her Eyes #Wattys2018 Winner

Chapter 1

[Reed]

I have something no one have.

I have a talent if it would be considered to be one.

I can see when you will die, I can see your lifespan. Kaya ko yong malaman sa pamamagitan lang ng mata ko at sa pagtingin ko sa iyong mukha.

"Oi, Reed!"

Charles Timothy Galvez
120734

"December 7, 2034." I mumble.

"Oi, Reed!" Lumingon ako sa pinanggalingan ng boses and I saw my best friend, Laurice calling me. 070539. She will die on July 5, 2039

"Okay ka lang?" Tanong niya. I sipped on the cup of strawberry flavored smoothie in front of me. "Yes, why wouldn't I be?" I asked.

I pulled out my phone from my pocket. I clicked on the side to unlock it. August 24, 2034

The child I saw earlier it only have almost four months to live.

I sigh. Sumimsim ulit ako sa strawberry smoothie ko habang si Laurice ay pinaglalaruan ang straw ng lemonade niya.

Since I was seven nalaman ko ang tungkol sa mata ko. Unang beses na nagamit ko ito ay sa teacher ko nung Pre-Elem. May lumulutang na 021724 sa taas ng ulo niya. That was February 14 back then. After three days, she died.

Natakot ako nung una kong nalaman ang tungkol sa kakayahan ko. I somehow think I'm cursed. No one knows except me who will die next, when they will die.

I have the eye of a grim reaper, a god of death.

Tinignan ko ang orasan sa palapulsuhan ko. "Oh! It's 3 o'clock already. I better get going, palit na kami ni Mommy sa pagbantay kay Rin." I said as I picked up my things and walked away from the cafe.

Habang naglalakad ako para akong may parameters na nakikita. Ang kaibahan lang ay kamatayan nila ang nakikita ko. Sobrang daming numbers. Numbers are everywhere and I can't even identify who will live long or even die this very moment.

Pagdating ko sa hospital ay pumunta na ako sa ward ni Rin. She only have a year to go. Mahirap man pero yun ang totoo, my little sister will die after a year. Pagpasok ko sa ward nakita ko si Rin na nakaupo at yakap-yakap ang paborito niyang stuff toy.

"Ate!" She squealed after she saw me. Ibinaba ko ang gamit sa sofa sa kwarto niya at yumakap sa kanya. "Kamusta na, Rin?" I asked her, every day counts for my sister. Kaunting oras na lang ang meron siya. "Okay lang, Ate." She said.

Naawa akong tignan ang kapatid ko, she has an apparatus connected on her nose to help her breathe. IV on her left hand and a dextrose on her right. Kung pwede lang na madagdagan ko ang lifespan niya ay nagawa ko na.

She lean on my shoulder the time I sat on her hospital bed. "Nakakasawa yung turok, Ate. Sana matapos na to." She mumble. "Soon, Rin. Very soon. Masakit man pero malapit na, hindi ka na mahihirapan pa."

"Rin, labas lang si Ate, wait lang ah. Rest ka muna." I smiled at her, she nodded and lay down her bed. Pagkasarado ko pa lang ng pinto sa aking likuran ay patuloy nang bumuhos ang luha mula sa aking mga mata.

She's only nine for pete's sake. Ang aga niyang mawawala sa amin. Hindi ko na mapigilan mapawalan ang mumunting hikbi na pinipigilan ko. I'm so weak. Bakit ganto?