Chapter 27

3.1K 130 29
                                    

           

[Reed]

As I was developed by darkness, voices echoed inside my mind. I don't know who they are nor how they look like but I seem to know them.

"Please, wake up. Not tomorrow but please wake up soon. Don't swerve in deep slumber, Reed. Don't swerve into darkness."

"Reed, please wake up, we've been waiting for you.  Nag-aalala na sila Tita. Wag ka namang ganyan, alam kong pagod ka pero hindi ba sobra-sobrang pamamahinga na iyan?"

Those words are like soothing remedy to my aching body but then it all faded away.

I saw bloodstains. Everywhere blood splattered like pool below me.

Iniangat ko ang kamay ko at puno ito ng dugo, but what creeps me out is my own reflection. Sira ito, my reflection looks at me with a mocking smile.

Nakatakip ang kamay ko sa kanang mata ko, and blood is seeping down my arm and the other eye is shedding blood as tears.

It's horrific, traumatizing, no words can explain what I see. Then terrified screams break the silence and my reflection started to break, as it crack open there is blood.

I tried to run away but to no use I was stuck in the same place. Mas nakakatakot pa nang sa crack ng repleksyon ko ay may mga mata.

I tried to move as I was stoned there by the eyes.

Then a beeping sound woke me. Sobrang pagod ng katawan ko, ang bigat ng talukap ko at ni hindi ko magawa dumilat. Para bang oras na ibukas ko ang mata ko ay masisilaw ako o kalangitan ang bubungad sa akin.

Sobrang sakit ng ulo ko, my head is spinning, somewhere behind it para bang may nawawala.

Sinubukan kong igalaw ang kamay ko pero para bang may nakapatong dito.

"Reed?" a voice suddenly called me.

Reed? Is that my name? Or is that someone else.

I don't remember anything, all I remember is my horrific dream. Those eyes glaring,  gazing and staring at me. My own reflection fragmented.

Ibinukas ko ang aking mga mata pero napapikit lamang ako muli dahil sa liwanag.

"O My God!  She's awake! Dieve, call the doctors!" isang tinig naman ng babae ang narinig ko. "Reed, are you okay?"

I tried opening my mouth but it was taped with something— a tube in my mouth realising oxygen in my mouth.

Pakiramdam ko sobrang tuyo ng lalamunan ko, maging ang labi ko. I can't find my words. I don't remember who I am nor who they are.

Heavy footsteps rush towards me. "Ms. Tyler?" agad ng doktor sa akin. They checked my vital signs and adjusted my IV drip.

Marami pa silang tests na ginawa sa akin pero di ako nagsalita. Nang maiwan ako roon mag-isa ay siyang pasok ng isang babae na mahaba ang buhok pati na rin ng isang lalaking matangkad at may itim na itim na buhok.

"Reed, buti na lang at gumising ka na." wika ng babae na kaharap ko.

Hindi ko sila kilala kaya ang tanging nagawa ko lang ay ang tignan siya. "Reed, say something. Kanina ka pa parang napipi." wika nung matangkad na lalaki.

I cleared my throat. "All I know is you called me Reed, so I presume 'yon ang pangalan ko. Pero sino kayo?"

They both looked shocked. Nagkatinginan sila at tila naestatwa sa kinatatayuan nila. "You mean hindi mo kami makilala?" tanong ng lalaki. Umiling ako sa obvious niyang tanong.

Nagpalit ang tingin ko sa kanila na para bang pinipilit kong alalahanin kung sino sila but something weird started floating on their heads.

Red floating letters and numbers, magulo iyon kaya hindi ko maintindihan. But the numbers are clear.

Sumakit ang ulo ko sa pilit na pagbasa ng mga 'yon pero to no use. Kahit anong pilit ko hindi ko ito mabasa. Isinapo ko ang aking kamay sa aking ulo dahil sa sobrang pagkirot noon.

"Reed, ano nangyayari sa iyo?" that's the time I find the guy's voice familiar. His voice seem to echo inside my head as I recall a word he said when I was developed by the darkness.

"Reed, please wake up, we've been waiting for you.  Nag-aalala na sila Tita. Wag ka namang ganyan, alam kong pagod ka pero hindi ba sobra-sobrang pamamahinga na iyan?"

"Who are you? Your voice seem familiar. And what's those things I see above you? Those red things?" I asked. His eyes showed a glint of joy as I asked who he was. "Nakikilala mo ang boses ko, Reed?" tila ba may bahid ng tuwa ang pagtatanong niya.

My head hurts so bad that I can't even tolerate it anymore. My eyes are getting heavy I can't and I find it hard to breathe. My sight got blurry and the only thing I hear is their calling.

Again I was developed by darkness. Pero this time may mga kasama ako. They were all looking at me, their eyes filled with fury. The other girl looked horrible as her hair is a mess, marami siyang pasa at gula-gulanit ang damit niya.

Then may batang babae rin, the difference of her to the other person surrounding me is she was smiling. Agad na may bumalong na luha sa aking mga mata. She seems too sentimental to me. Para bagang sobrang importante niya sa buhay ko. Pero alam kong hindi ko sila kilala.

"You don't remember me?" the child asked. Tears started to stream down my cheeks. It seems like I was longing for her voice for too long, that I didn't even see her for years. How am I related to her that she seems too familiar to me?

Unti-unti ako lumapit sa kanya pero biglang may mga humarang sa akin. "Bakit?" yan ang unang tanong ng babaeng hindi ko makilala dahil sa itsura niya. She really looks hideous.

"Nakalimutan mo na ba ang ginawa mo sa akin, Reed?" tanong niya sa akin. Umatras ako pero pero para akong unti-unti nakaramdam ng dulo ng inaatrasan ko.

Paglingon ko ay isang cliff iyong puno ng mga parang zombie na tao. They are all looking at me, wanting to grab me to my end. Unti-unting nanginig ang mga tuhod ko. Para bang nanghihina ako while the other people in front of me blame me for something I can't remember anymore.

Not until a voice echoed. It's calling my name, it's my saving grace. That voice seems too familiar.

Nang idilat ko ang aking mata isang lalaking may kulay tsokolateng mga mata ang nakatingin sa akin, ang mga mata niya'y nag-aalala at nagulat na lamang ako nang pinalis niya ang mga luha sa aking pisngi na hindi ko alam na andoon pala. Biglang bumilis ang pagbilis ng tibok ng puso ko nang ngumiti siya. It's weird but somehow it's warm deep inside.

"Finally you woke up, Reed."

Her Eyes #Wattys2018 WinnerTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon