Her Eyes #Wattys2018 Winner

Amari Reign Ramos

Umupo ako sa upuan at tinignan ang sarili kong repleksyon sa salamin sa harap ko. I think I need to start anew.

"Kindly cut it short," nakangiting wika ko sa maggugupit ng buhok ko. Tumango ito at pumikit naman ako.

I think I'm done fulfilling my promise to Arlaine. It's time to be Amari again. I'm planning to quit as the lead guitarist of Renaissance about a week ago, but today is the day. Also tomorrow will be our flight to Japan.

Bumuntong hininga ako nang maramdaman ko na pinuputulan na ang buhok ko. I've been growing it all these years as a memento of Arlaine.

Inabot marahil ng ilan pang minuto nang matapos na gupitan ang buhok ko. Tinignan ko ang sarili ko na may maikling buhok na naka parte sa isang gilid.

I heaved a sigh and stared at myself. "This will be the start of being the real you, Amari," bulong ko sa sarili ko. Tumayo ako at pinagpag ang balikat ko na puro maliliit na buhok.

Balang araw hindi ko na kailangan magsuot ng maskara para hindi makilala ng lahat. At ang araw na iyon ay ngayon.

Nakangiting lumabas ako ng parlor at lumabas naglakad sa mall. Walang tao na tumititig sa akin, para bang wala nang pakielam ang mundo sa akin. Hindi na ako ang sikat na si Rim ng bandang Renaissance.

I should keep those fancy dresses as a history. I should be the true me. I need to start anew in Japan. Maybe a musician again if it's what's fated but if not mabuti nang mabuhay ng simple.

Nagring ang phone ko kaya hinugot ko ito mula sa bulsa ko. "Hello?" Nakinig ako sa pagbulyaw ng manager ko. "I'll be right there in a bit."

Agad akong nagmadali na umalis sa mall at pumunta ng parking lot tsaka ako sumakay ng sasakyan ko patungo sa recording studio.

"Amari, ano ba ang iniisip mo?!" Bulyaw ng manager ko. Yumuko lamang ako at tinignan ang mga kabanda ko na tahimik lang din. "Paano na lang ang Renaissance ngayon? At bukas na agad ang flight mo papuntang Japan!"

"Sorry po, pero kakayanin naman ng Renaissance na wala ako, they'll found someone better than me. I assure that," tumingin ako sa bokalista naming si Sean. "You can do it without me," ngumiti ako at tumayo si Sean at naglakad palapit sa akin.

"Renaissance will never be the same without you, Amari," nakangiting wika niya. Bumuntong hininga siya at dama ko ang sakit. "You've been with us for two years. Di naman basta-basta ang pinagdaanan natin as band." Tinapik niya ang balikat ko at nanatili ang tingin ko sa iba ko pang kabanda.

"If ever you want to come back andito kami mag-iintay sa iyo. Renaissance without Rim will be different," Alexis said, siya ang drummer at leader namin. Tumingin naman ako kay Raq. Ang bassist namin. "You said we will be fine without you. That's not true." Tumayo siya at inilagay sa bulsa ang kanyang kaliwang kamay.

Sinuntok niya ang kanang dibdib ko gamit ang kanang kamay niya. "But we will afford even without you. We won't look for another guitarist, Sean can play the guitar on your stead."

"Maybe he can consider crossdressing too," pagbibiro ni Alexis. "No way!" Pag alama ni Sean. "Renaissance will continue as a three-man band. Walang papalit sa iyo. You'll always have the spot."

"Nice haircut by the way." Pagpuna ni Raq sa buhok ko. "It suits you." Di ko mapigilan ang pagguhit ng malawak na ngiti sa aking mga labi. "You guys are the best." Inakbayan ko si Raq at si Sean tsaka tinignan si Alexis. "Hey, leader lika nga rito!" Tumayo naman si Alexis at yumakap sa amin.

"So you really are officially leaving? At hahayaan niyo lang 'yon?" Pagpalag ng manager namin. Tumingin kami sa isa't isa at saka ibinaling ang tingin sa manager namin. "Amari have the right to decide on his own, kung desisyon niyang umalis ng Renaissance then ano magagawa namin? Di naman namin pwedeng pilitin ang taong may ayaw." Pagdadahilan ni Alexis.

"Besides, Amari already did his job," kumindat sa banda ko si Sean. Hindi ko mapigilan na mapangiti lalo. "He'll always be a part of the band after all." Wika ni Raq.

Natahimik ang manager namin at lumabas ito sa recording room. "'Yan napa-walk out nanaman natin siya." Di ko mapigilan na di matawa. Lagi na lang namin napapa-walk out ang manager namin pag-inaasar namin ito.

"So tomorrow's your flight," wika ni Sean. Tumango ako at tinignan sila. For the past two years sila ang naging pamilya ko. They help me to stand up. Accepting me for who and what I am.

"Ihahatid ka namin sa airport," wika ni Alexis. Tumango naman si Raq bilang pagsang-ayon.

"Hindi na kailangan," pag palag ko ngunit ngumisi lamang sila. "We insist!" Alexis exclaimed. Natawa na lang ako at mukhang wala na akong magagawa upang pigilan sila.

"So this really is good bye?" Wika ni Alexis na nakatingin sa mga eroplanong nakaparada sa runway. Tumango lamang ako at tinignan si Reed at Ryosuke na nag-uusap sa malayo. "Siya ba ang bago mong chicks? Maganda ah," natawa lamang ako sa sinabi ni Sean nang dumako ang tingin niya kay Reed. "Kaibigan ko lang siya, besides may iba siyang gusto."

"Ouch," simpleng wika ni Raq. Natawa naman ako sa pagbibigay malisya nila. "Shit! Magkikita pa naman siguro tayo, no? O kaya bibisitahin ka namin sa Japan." Naluluhang wika ni Sean.

Tumango ako at ngumiti sa kanila. "Oo naman, uuwi pa rin naman ako ng Pinas, bibisitahin ko kayo." Ngumiti si Alexis sa akin ngunit bakas ang lungkot sa mata niya gayon din si Raq na minsan lamang magpakita ng nararamdaman niya.

I can see their success without me. They'll manage even without my help. Aakyat sila sa rurok ng tagumpay. Their songs will be a top charter. Concert lives will be sold out and mas sisikat sila hindi lang sa Pinas kundi pati sa buong mundo. And that's because they will work harder than we used to.

"Good bye," paalam ko sa kanila na may ngiti. "Thank you."