Her Eyes #Wattys2018 Winner

Chapter 23

[Reed]

His hand which warms my numbing hands. The sound of the rain outside making it all seem so gloomy. "Hey, are you alright?" tanong niya. I smiled as he caress the back of my hand. No, I'm not alright, my mind is clouded. My eyes is hurting as the people goes by seem to die day by day, hour by hour or even minute by minute. Death really is inevitable.

Death is our only escape in this drastic world. Death is the only way we know where we can rest and no one will dare to even wake us up, because we weren't be able to.

There are things we aren't aware off. "Reed," my thoughts are cut off by the sound of his voice. Tinignan ko si Dieve at bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha. "Kanina pa kita sinusubukan kausapin pero ayaw mo umimik." His eyes shows too much emotion.

The time's running out. It's been almost a year since Ryoichi left, after he left everything changes. Aether's time as well as the others. Doon ko lang narealize na mas nalalapit ako sa kanya mas delikado para sa mga nakapaligid sa akin, sa amin.

It's also a year since I got to be in a relationship with Dieve. He never fail to show how much he loves me, but I can't. I can't give him back the love he want, I can't even sort out my feelings.

Matapos ako pumayag na ligawan ni Dieve umakyat kami ng Baguio nila Amari. Aether grew paranoid after Ryoichi left. My parents agreed we should go to Baguio for me to divert my attention not just by the loss of Rin but Ryoichi's departure.

We usually roam around Mines View and Burnham Park especially in Botanical Garden. Maganda rin ang naidulot nang pag-akyat namin ng Baguio. I thought I'll forever sulk inside my room and cry until I fall asleep but with the help of Amari and the others I'm able to distract myself.

We're now having a snack in Cafe by the Ruins after our usual roam around the city. We usually wake up early dahil sa Irisan pa kami manggaling at bababa pa kami papuntang city proper. "Okay lang ako, Dieve. Why wouldn't I be?"

"Reed," tumingin ako sa mga mata niya, puno ito nang kalungkutan. Dieve have been my shoulder to cry on, my savior but I have never been able to bring back the favor. "Ano 'yon?"

"Pwede ba'ng 'yong panahon na nasayang sa pagmamahal at pag-iintay sa kanya, pwede ba'ng ibigay mo na lamang ito sa akin?"

My mouth almost gaped by his words. "Ano ba'ng sinasabi mo, Dieve?"

"Hindi ba't kaya ganyan ang turing mo sa akin, kaya lagi mo'ng binabanggit na kaya mo ako'ng mahalin ngunit hindi kapantay nang kaya ko'ng ibigay ay dahil siya ang mahal mo, siya lang ang tinitibok ng puso mo." His voice starts to crack. "Kaya ngayon hinihingi ko, kahit pa kapirasong espasyo lang sa puso mo ay maibigay mo lang sa akin."

"Dieve,"

"Please, Reed. Bago kita ibalik sa Maynila, I want to assure myself that I can be a part of your heart, that you can love me even if you love him." Nanlaki ang mga mata ko. "Ano'ng?"

"Oo, Reed. After a year I decided that we should go back, maybe it's time."

Unti-unti nang bumalong ang luha sa aking mga mata, I can't explain why I felt this way. Hindi ko siya kayang mahalin pero hindi ko rin kayang makita siyang nasasaktan. So I do what I think is the best way to do.

I stood up from my seat and hugged him. "Sorry, Dieve." Hinimas ko ang kanyang buhok. "I'm sorry hindi ko kayang ibigay sa iyo ang pagmamahal na ibinigay mo sa akin sa loob ng isang taon. I never promised that I will give you love but I now promised you that you'll forever be a part of me, not my heart but me as a whole."

Naramdaman ko ang malalim niyang pagbuntong hininga ngunit hindi ko na napigilan ang pag-agos ng mga luha ko nang maramdaman ko ang kanyang mga luha na pumapatak sa aking kamay.

The weather really is timely that the gloom of it adds to the pain. Ang malalaking patak ng ulan na nagiging dahilan ng pagtunog ng yero. Ang malamig na hanging bumabangga sa mga wind chimes na nagiging dahilan ng malamyos at malamig na musika.

Mahina man ang kanyang mga hikbi ngunit dama ko ang sakit na idinulot ng mga salita ko sa kanya. "I'm sorry."

Words are a double-edged sword. Words are deadly and a tattoo of the soul. I will forever give him a scar. "I hope I could take away all your pain and regrets of loving me, Dieve."

"I never regretted it, Reed." His croaked voice shows all his pain. "I will never regret loving you." Lalo kong hinigpitan ang yakap sa kanya. I feel guilty with how I make him feel so unloved, how I give him false hopes.

I'm sorry, Dieve.

Kinabukasan totoo nga na umuwi na kami pa-Maynila. Dieve never break his promise through a year we've been together, kahit kailan hindi niya binali 'yon kahit gaano ito kaimposible.

Tahimik lamang kami sa naging byahe, maging sila Amari ay hindi umimik. Tinatantya marahil ang atmosphere sa sasakyan ngunit si Aether na ang bumasag ng katahimikan.

"Reed, ayos lang ba sa'yo ang bumalik na?" Tinignan ko si Aether na may bakas ng pag-aalala. "Oo, Aether. Dapat nga ay sa iyo ko tanungin kung ayos lang sa iyo ang bumalik."

Muling bumalik sa baliktanaw ko ang pagkwento ni Aether sa nangyari sa kanya noon bago pa man mabulag ang isa niyang mata.

Tulala siya nang ikwento niya ang masasakit na pinagdaanan niya bago pa siya masagip ng mga awtoridad sa isang talahiban sa lalawigan ng Cavite.

Ikinuwento niya kung paano'ng pinatay sa kanyang harapan ang mga kaibigan niya at sapilitan siyang dukutin. Ginawa siyang eksperimento. Doon ko lang nalaman na bukod sa amin ay may ibang tao pang nakakaalam sa kakayahan namin at 'yon nga ang dahilan bakit siya dinukot. Gusto ng mga ito ang kuhanin ang kakayahan ng kanyang mga mata para sa pansariling kapakanan.

Maraming naghahangad ng mga mata na mayroon kami upang gamitin sa kasamaan. 'Yon ang tanging alam ko.

Inabot pa ng higit sa dalawang oras ang biyahe namin nang makarating kami sa Maynila. Inuna naming ihatid sa kani-kanilang tinitirhan sila Amari.

Nang makauwi na kami ay laking pagtataka ko nang may isang hindi pamilyar na sasakyan ang nasa labas ng gate namin. Hindi naman nabanggit sa akin nila Mama na bumili sila ng sasakyan.

Nang pumasok ako ay halos malaglag ang panga ko sa aking nadatnan.

"Ichi.."