Her Eyes #Wattys2018 Winner

Chapter 31

[Ryoichi]

My eyes landed to hers. I couldn't help but smile. Time will come na maaalala rin niya ako. Not now but someday.

Muli akong tumipa sa keyboard ko. Hacking took time lalo na ang pag imbestiga sa mga nangyari sa amin the past year. Hindi ko alam kung ano ang koneksyon ng mga nangyari nung andito ako at nung umuwi ako sa Japan.

"Palagay mo malalaman natin sino gumawa nito?" Tanong ni Janice. "I don't know. Kahit ang mga premonitions ko ay di malinaw. But one thing is for sure."

Lumingon ako muli sa kanila at nilibot ang paningin ko sa limang tao sa harap ko. "Lahat tayo malalagay sa panganib. Something big will come. Hindi ko alam kung masasagot lahat ng tanong natin pero gagawin ko ang lahat bago pa man tayo maunahan."

Something is already not right nang magkalapit-lapit kami. As if we are some pawn in a chess game.

May mali talaga sa lahat ng nangyayari sa paligid namin. The explosion earlier. It's odd that danger is coming to Reed, kahit pa sabihin na siya ang kamatayan it's too odd.

I looked at Reed again. She's smiling like nothing happened. Para bang wala lang lahat ng nangyayari sa paligid niya.

"Paano mo nga pala nalaman yung kanina?" Tanong ni Amari. "Diba sinabi ko na? Nakita ko." Simpleng sagot ko. "I know."

Inalis ko ang tingin ko kay Reed. "I fell asleep while finding traces earlier. Nanaginip ako ng explosion and I saw her. Nakita ko siya na natabunan ng debris, unconscious. The explosion is from the kitchen of the cafe." I said. Tumango-tango si Amari. "I can't even use my eyes in such situations. Your eyes and Reed's are different."

"I don't think so."

Tumayo ako sa inuupuan ko at lumapit sa inuupuan nilang sofa. Napansin ko ang mga tingin ni Dieve sa akin. His stares are threatening.

"Reed, can I talk to you?" Nakatingin lang siya sa akin. Hindi maalis ang mga tingin niya sa akin. Hindi ko rin maalis ang tingin sa mga mata niya. Her eyes is different than the others. It's so expressive despite the fact that it's the eyes of death.

Siya ang kusang nag iwas ng tingin at tumango lamang. Tumalikod ako sa kanya at naglakad na papunta pa sa balcony ng unit ko. Pagkabukas ko ng glass door ay sumalubong ang malamig na simoy ng hangin pati ang magandang tanawin ng nagkikislapang ilaw galing sa siyudad.

Narinig ko rin naman ang pagsunod niya at ang mga papalapit niyang yabag. Lumingon ako sa kanya at siya namang lumapit sa akin. Isinara ko ang pintuan ng baltonahe at tahimik na tinignan ang mga ilaw sa siyudad.

Ilang minuto rin na katahimikan ang pumagitna sa amin at ang bulong lang ng malamig na simoy ng hangin ang humahampas sa aming mga pandinig at mukha.

"Bakit mo ko gustong kausapin?" Pagbasag niya sa katahimikan. Malamyos ang boses niya sa tahimik na gabi. Tinignan ko siya at nakita kong nakatingin lang din siya sa akin.

"I want to ask you about your eyes." I said. Para naman siyang nagulat sa sinabi ko. Nakita ko siyang tumingin sa repleksyon niya sa pintuan ng baltonahe. Hinawakan niya ang kalahati ng mukha niya. "It's doing its purpose, I guess. Di ko pa rin matandaan 'yung ibang mga bagay. Pero naiintindihan ko na."

Tinignan ko siya. Hindi ko mapigilan magtaka sa sinasabi niya. "Ang alin?" I asked. "Ang mga mata na ito. They can see your death and how you will die but what's worst is I can see the dead when I sleep. It's been haunting me."

"Premonitions." I mutter. "Huh?" Nakuyumos ko ang aking mga kamao. "Did you have premonitions?"

"Oo. I used to see all of you dead below me. As if I was standing to mountain of corpses. My eyes and hands with blood." She started to shudder. Tears starts to well up her eyes. "Naririnig ko ang iba't ibang hiyawan. Sinisisi ako sa pagkamatay nila. I even saw Amari injured with a gun pointed in his head."

She stared at me. "I know when you will die." There's an uneasiness within me but I didn't let it show. Ayoko makita niyang natatakot ako.

Her eyes started to shed tears. She's crying. Ilang beses ko na ba siyang nakikitang umiiyak? She's always crying.

Tinawid ko ang distansya sa pagitan namin. At hinila ko siya patungo sa bisig ko. I can't just let go of her now. She's weak, scared. She's shuddering because she can't take it anymore.

"Then I'll die on that day." I simply said. Naramdaman ko ang kamay niya na kumapit sa damit ko. She's clenching on it as if it's her last resort— her last safe haven.

"I'm sorry. Hindi ko alam ano gagawin ko." She mutter. Patuloy lamang siya sa pag iyak. Her sobs filled the silence of that night.

Tumingin ako sa ilaw ng siyudad. Hanggang saan ba ang kaya kong gawin para sa kanila— sa kanya? Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin lahat ng ito.

My heart pounds hard as she stayed in my arms. Her shuddering had died down. "Don't worry. Hindi naman maiiwasan ng tao ang kamatayan. But then danger, maiiwasan 'to. Danger comes first before death. Death is inevitable but danger is something you can avoid." Nagtama ang paningin namin.

"Whatever your premonitions is don't worry. Maiiwasan natin lahat 'yon." Pinunasan ko ang mga luha na bumabagtas sa kanyang mukha. "Don't worry. Everything will be alright."

Her eyes again started to well up. She tried to stop her sobs but she can't. Lalo ko naramdaman ang paghigpit ng kapit niya sa damit ko. "Sorry. Pakiramdam ko nagpapadala ako sa takot ko."

"Death is something to be scared off. Pero kung handa kang harapin na ito baka si Kamatayan mismo ang lumayo sa iyo at hayaan kang mabuhay pa."

She dried her own eyes and looked at the city below. "I guess you're right. Dapat kaharapin natin ang panganib at kamatayan ng walang takot. Hindi naman 'to maiiwasan. Tulad na lang ng pagkakaroon natin ng mga mata. We didn't want it but then it choose us."

Humawak siya sa barandilya ng baltonahe at huminga ng malalim. "Salamat, Ryoichi." Wika niya habang may nakaguhit na ngiti sa kanyang mga labi.

Hindi ko rin mapigilan na mapangiti na lamang. Tinignan ko rin ang mga ilaw sa siyudad. It's too serene. The scenery will calm you down with whatever doubt you have inside you. Muli ko siyang tinignan at hindi naaalis ang ngiti sa labi niya habang nakatingin sa tanawin ng siyudad nang humarap siya sa akin ay isang ngiti ang sinagot niya sa tingin ko dahilan ng muling pagguhit ng ngiti sa aking mga labi.