Her Eyes #Wattys2018 Winner

Chapter 30

[Reed]

He's the one always by my side. He's always with me through my ups and downs but when I saw his crying face that night I cannot stop thinking of all the things he done for me.

I've been thinking of what Dieve has done for me. I clutched my chest with the question why I'm hurting so much.

After that night Dieve acted as if it was nothing pero hindi ko pa rin mapigilan na mapansing tuwing umaga ay namumugto ang mata niya. It hurts me to see him hurt lalo at ako ang dahilan ng mga sakit na nararamdaman niya.

"Masyadong malalim iniisip mo ah." Amari sat beside me kasabay ng pagbaba niya ng mga frappe na binili niya sa loob ng cafe. Bahagya ko na naalala ang mga bagay sa paligid ko. Nalaman ko rin na siya ang may Eyes of Success and that his reason for keeping his hair long and dressing like a girl is because of his twin sister Arlaine. But today he looks like a normal guy. His hair tied up into a bun, his pale isn't tinted with make up and he wears a casual black fitted shirt and black ripped jeans and a white sneakers. He also have his shades on.

"Ang hirap siguro maging kilalang member ng band diba?" Tumingin siya sa akin with a smirk. "Mahirap maging si Amari na cross dresser than being the real Amari." He sat beside me and crossed his legs.

"After all these years nagkaroon ka na ba ng trace sa kanila?" I asked. He seems to be taken aback. Napansin ko ang pagkuyumos ng kanyang mga kamao. "Wala. Not even a little trace. Sumikat na ako at lahat pero di ko magamit ito para hanapin kung sino ang pumatay kay Arlaine." Tumingala siya at mapait na ngumiti.

"Maybe they're just near me that's why I can't trace them." His voice filled with rage and sorrow. Natahimik ako. Amari seem to lose his composure.

"How about your memories? I heard from Dieve na unti-unti nang bumabalik 'yong iba mong alaala." He tried to lace his voice with cheerfulness. "Hm. Oo, natatandaan ko na 'yong ibang mga bagay."

"Ryoichi."

"Huh?" I was taken aback with the name he said. "Naaalala mo na kami pero si Ryoichi. Naalala mo na ba siya?" Sa pagkakarinig lamang ng pangalan niya ay bumibilis ang tibok ng puso ko. I tried to calm myself but my heart beats so fast.

"Uhm. Oo, naalala ko na rin siya, kahit papaano." I said the last words quietly at napayuko na lamang ako. Naramdaman ko ang mga titig ni Amari sa akin. Tinignan ko rin siya sa mga mata.

Something flash into my vision. Amari's filled with wounds. He's smiling at me. He has a cast on his left arm and he was waving his right hand at me. Nagsasabi siya ng mga bagay na di ko maintindihan. But what scares me is the gun pointed at his head.

I gasped when I snapped back to reality. Habol ko ang hininga ko at pinipilit na pakalmahin ang nararamdaman ko.

"What the hell is that?!" I mutter. "Hey, okay ka lang?" Napaigtad ako nang hawakan ako ni Amari. Para akong nakakita ng multo sa nangyayari sa akin.

Simula nang unti-unting bumabalik ang alaala ko ay mas nagiging vivid ang nakikita ko. "Amari." His eyes are wide and he looks so puzzled with what's happening to me.

"Bakit? Ano nangyari sa iyo?" I shook my head. "It's nothing." Tumayo ako sa inuupuan namin.

Amari's phone rang out of the blue. Kinuha niya ang telepono niya sa bulsa at tinignan kung sino ang tumatawag. "It's Hiroto." Wika niya. Agad niya namang sinagot ito at napansin ko ang pagbabago ng ekspresyon sa kanyang mukha.

"We better hurry." Agad niyang wika at tumakbo papunta sa asul niyang Cruze. "Bakit?" Wika ko na sinusubukan siyang habulin. "Sumakay ka na sa sasakyan, bili!"

Sumunod na lamang ako sa kanya at agad niyang pinaandar ang sasakyan niya. "Bakit ka ba nagmamadali?"

"Ryoichi saw it." Naguluhan ako sa sinabi niya ngunit bago pa man ako makasagot at nakarinig ako ng hiyawan at mga pagsabog mula sa pinanggalingan namin na cafe. Sunod-sunod ang naging pagsabog sa cafe. "Hindi mo ba nakita ang mga life span nung mga tao?"

Doon ko lang din natandaan na nakita ko nga 'yong ibang numero na lumulutang ay para bang kulay abo at unti-unting nadudurog. "Kanina, para bang nag-iba ang kulay nung mga nakikita ko. Mula sa pula karamihan naging kulay abo." Nakita kong tatango-tango si Amari.

"Ryoichi saw it. Sinabi niya na pag di tayo umalis agad doon sasabog ang lugar. Also he knew who it was already. Nagkaroon na siya ng traces mula sa nangyari simula sa kapatid mo hanggang ngayon. May silbi rin pala yung malaking utak ng ungas na 'yon."

Ryoichi saw it? Pero malayo siya sa amin, paano niya nakita 'yon? I used to know what will happen pag nakikita ko ang mukha nila.

"We better hurry up. Kailangan na natin pumunta sa condo ni Ryoichi. The others are already there."

Hinihingal man ay nagmamadali si Amari na makarating sa unit ni Ryoichi. Ilang doorbell pa na sunod-sunod ay pinagbuksan na rin kami ng pinto.

"Ano traces na nakuha mo, matapos ang isang taon ngayon ka lang nakakuha ng clues."

Inismaran ni Ryoichi si Amari. "Stop nagging like a mother when you aren't even a girl." Padarag na umupo si Amari at si Ryoichi ay nanatili na nakaupo sa swivel chair niya.

"Sa one year na iyon sinubukan ko pagtagpiin lahat. It seems like connected nga ang case ni Rin at Aether pero yung sa iyo medyo nag-alangan ako nung una."

Nanatili kaming nakatahimik at nakatingin kay Ryoichi. "As Aether said, hindi namatay si Rin dahil sa Leukemia, it's a foul play. Someone injected a potassium and sodium in her intravenous drip. Potassium can trigger heart attacks and as well as sodium can cause difficulty in breathing." May tinipa si Ryoichi sa kanyang computer at lumabas ang isang CCTV footage sa loob ng hospital laboratory. "I hacked into the hospital's security system. It's already lunch time nang may pumasok sa hospital lab but then tumalon ang footage the time na namatay si Rin. Paniguradong authorized personnel siya. Ang pinagtataka ko lang, paano siya nakaligtas or paanong di napansin ng Security Personnel na tumalon ang footage at na hack ang system nila?"

Ryoichi seems so serious about this. "Next is to Aether's case." Tumingin siya kay Aether at ganon din ang ginawa niya. Tumipa siya sa kanyang keyboard at lumabas ang CCTV footage. May inilabas din siyang mga litrato na hindi masisikmura ng isang normal na tao. "As you can see yung pagkaka-alis ng mata sa eye socket ng maid nila Aether ay malinis. That's why naconclude ko na iisang tao lang ang gumawa. Ang tanong ay kung sino pa ba ang mga kilala natin na nagmamay-ari ng Chevrolet Cruze na asul at maaaring nagtratrabaho sa lab or ospital."

His eyes are wandering towards us and when his eyes landed to mine. He seemed so serious and his stare makes my heart race. How can his stare can make my heart jump? He then smirks and looked back at his computer screen.