Her Eyes #Wattys2018 Winner

Chapter 38

[Reed]

Dieve's car is out of sight but I remained there standing. Napahawak ako sa labi ko. "Reset, huh."

Papasok na sana ako ng bahay nang may marinig akong kaluskos sa gilid ng puno. Sinubukan ko ito tignan sa peripheral vision ko ngunit mabilis naman itong nawala.

Dahan-dahan ay naglakad ako papunta sa gilid ng puno. Ngunit di ko mapigilan na di mapaimpit nang tili nang may humablot sa braso ko. Agad ko siyang sinuntok sa dibdib at itinulak.

"Sore wa itai," (It hurts) agad naman akong napasinghap nang makita ko si Ichi na nakasapo ang mga kamay sa kanyang dibdib. "Damn! Ang lakas ng kamao mo. What's that for?"

"Wag mo kasi ako basta na lamang hablutin!" I snarled at him. "Jeez, kalma," pag-aalo niya. "Ano ba meron diyan at sumisilip ka riyan?" He said at maging siya ay curious sa kung ano man ang nakita ko.

I glared at him and push him away but then I was taken aback. Agad akong tumingin sa parameter niya.

Pakiramdam ko ay bigla akong namutla sa nakita ko. Agad kong kinuha ang telepono ko at tinignan kung anong petsa na.

Nagsimulang manginig ang kamay ko nang maalala ko rin ang nakita ko sa kay Dieve. Para bang bigla akong nahilo at nanghina.

Agad kong nasapo ang ulo ko. "Hey are you alright?" Ryoichi asked. Agad akong umiling. Hindi ako maaaring maging okay sa nakita ko.

Naramdaman ko ang pagbalong ng mga luha sa mata ko. "Ryoichi, mag-iingat ka. Kayo ni Dieve. Please wag kayo magpadalos-dalos."

Tuluyan nang kumawala ang mga luha ko. Agad kong naramdaman ang yakap ni Ryoichi sa akin. "Hush now. You're safe."

I grabbed unto his polo and cried out loud. Ichi rang the doorbell to their house and immediately my mom came to aid.

I heard her gasped. Agad kong naramdaman ang kamay ni Mama na pumatong sa aking ulo. "What happened? Hindi ba naging maayos ang pag-uusap niyo?" I shook my head. "Okay lang ako, Ma." I forced a smile but worry is still evident on her face.

"Pumasok na lang kayo, Ryoichi," Mom said. Inakay ako ni Ichi papasok. "Maging ikaw, mag-iingat ka," he whispered. Shivers crept down my spine. Agad ako napatingin sa kanya. "What do you see?"

He just looked up the clear sky. "Hmm.. I wonder." He's keeping a secret. I know by the looks of him. He's trying to keep something from us. Hindi ko na lamang ito pinansin dahil alam kong para rin sa amin 'yon.

"Oh! Nakauwi ka na pala, Reed." Salubong ni Kuya na nagsisintas ng sapatos at dala ang mga gamit niya. "Saan punta mo, Kuya?" I asked. He just smiled at me. "Sa school. Kailangan ko pa tapusin ang research ko eh."

Tumango na lamang ako at tinanggal ang sapatos ko at nagpalit ng pambahay na tsinelas. "Ito na muna isuot mo, Ichi," bigay ko kay Ichi ng extra na tsinelas.

"Can you lend me a pen and paper?" He asked. Tumango ako at sinamahan siya papunta sa mini study room namin.

Nang makapasok kami sa study room ay agad kong iniabot sa kanya ang mga kailangan niya.

Hindi ko maalis lahat ng nakita ko. There's something like blood all over me. My hand is drenched with blood. There's a gun near me. Everything is not clear but I know something bad is coming.

Buhay ang kapalit oras na hindi ako nag-ingat.

Tinignan ko si Ichi na tahimik na nagsusulat. "Be safe please."

[Ryoichi]

Someone close to us will stab us both in the back. I looked at her. She might seen something. She must be more cautious of her surrounding.

I started to write on the paper I asked her. This might be something useful in the end.

Inisip ko ulit ang mga nakita ko. It's possible. It's already inevitable. I already saw this coming. Only Janice's became different. Her fate have been changed.

Agad kong nilibot ang tingin sa library nila. It's interesting that my twisted puzzle seems to be in place.

Itinuloy ko ang isinusulat ko but then I stopped when I felt a familiar pain on my chest. I grit my teeth.

"Damn!" I mutter. Habol ko ang hininga ko nang sinapo ko ang dibdib ko. My eyes are becoming blurry. I clenched my fist as I heaved a deep breath.

Slowly I breathe in and out. There's no time for this damn heart disease.

Nang matapos kong isulat ang lahat ng isusulat ko ay itiniklop ko ito. Agad namang lumapit si Reed sa akin na para bang nagtataka kung ano ba ang isinulat ko.

"What's that for?" She asked curiously. Ngumiti ako at tinignan ang nakatiklop na papel. "In case things gone wrong," I said. Ipinamulsa ko ang sulat at tumingala sa kanya.

"Mag iingat ka," I mutter. I looked straight into her eyes. Not breaking eye contact ay tumayo ako. Naramdaman ko ang pagkailang niya ngunit hindi ko ito pinansin.

Idinantay ko ang dalawang braso ko sa lamesa habang nakaharap sa kanya. She's captured between my arms resting at the table. Hindi niya matagalan ang mga titig ko.

"Don't do something reckless. Nothing in this world is pure coincidence— it's fate." I stared at her eyes.

Once I look at those eyes— I seem to fall deep in a pitch black pit. It's too deep I don't know how long I am going to fall.

Her face so close to mine. The distance between us are just inches away. I can feel the warmth of her breath on my face.

"We cannot stop what is now nearing. But preventing it would be much easier," I whispered. My breath hitched when her lips gone apart.

I shut my eyes tight. Clenching my fist by the edge of the table. Gulping and heaving a deep breath.

She's too delicate. I want to protect her with my own strength. I want to hold her as long as I can. This girl changed me. She distort how I see reality.

I touch her lips with my thumb. "Those lips are wanting too much," my thumb then travel to her jaw. My hand cupping her small face.

I slowly closed my eyes kissing her forehead.

"I'll protect you."