Her Eyes #Wattys2018 Winner

Aether Irish Allyson

Sinalubong ako ng malamig na simoy ng hangin nang paglapag ng eroplano sa runway ng London City Airport.

Itinago ko ang mukha ko sa maikli kong buhok at mabilis na naglakad upang makuha na ang bagahe ko.

Agad ko namang napansin ang puting rosas na inilagay ko roon bilang pananda at kinuha ito.

Naglakad ako palabas ng airport at hindi na ako nahirapan pang makita ang sundo ko. "Miss Aether," pinagbuksan niya ako ng pinto ngunit ipinasok ko lang doon ang aking bagahe. "Bring it back to the mansion. Let me enjoy myself."

Tinalikuran ko ang sundo ko at naglakad palayo. Narinig ko pa ang pagtawag niya ngunit hindi ko siya pinansin bagkus ay binilisan lalo ang aking paglalakad hanggang sa may dumating na cab at sumakay ako roon.

Kilala ako bilang anak ng isang sikat na fashion designer dito sa London. Maging isang model noon but I wanted to live like a normal teenager that's why I went to the Philippines but I didn't know that things will get twisted when I got there.

Hinawakan ko ang isang mata ko na may eyepatch. I didn't expect that things will drastically change my life.

I asked the cab driver to drop me down on a busy street. Nais kong lumayo muna sa buhay na nag-iintay sa akin dito sa London. Hindi pa ako handang magpakita sa nanay ko lalo pa sa nangyari sa akin.

Itinago ko muli ang mukha ko sa mga taong nakasasalubong at nakayukong naglakad.

Dati-rati hindi ako makakalakad ng payapa sa daan na ito nang hindi dinudumog o tinitignan ng mga tao ngunit ngayo'y para bang hindi na ako bago at isa lamang akong ordinaryong naninirahan sa London.

Hindi ko mapigilan ang munting ngiti at agad akong nagtungo sa isang cafe. Pumasok ako roon at agad na naamoy ko ang amoy ng kape.

The aroma of the coffee soothes the stress and anxiety away. "One Americano and a blueberry cheesecake please." Nakangiting wika ko sa waitress na nag iintay ng order ko.

Marahil ay namukhaan niya ako dahil na rin sa pagguhit ng pagkabigla sa kanyang mukha. Itinapat ko ang aking hintuturo sa aking labi. "Shh.."

Tumango naman siya at ngumiti ako. Umupo ako sa isang mesang nasa bandang dulo ng cafe ngunit kita ang mga nagmamadaling tao sa labas. Pumalumbaba ako at pinanood ang mga tao.

London never changed. It's the same busy place I grew up and known for too long. "Excuse me? Is this seat taken?" A baritone voice asked. I didn't even bother to look at him.

"No, it's not."

Narinig ko ang pag-atras ng upuan sa tapat ko. Inilibot ko ang tingin ko at napansin kong puno nga ang cafe. "Here's your Americano and blueberry cheesecake, Ma'am." Wika ng waitress nang ibaba niya ang order ko sa harap ko.

"Thank you," malumanay na wika ko. I started to dig in my blueberry cheesecake when I noticed that the man in front of me have his book opened but he was staring outside the busy streets.

He have a ash blonde hair, his eyelashes long enough to highlight his almond shaped eyes. His jaw well defined and the bridge of his nose is high. He looked like Adonis that came into life.

Marahil napansin niya ang pagtitig ko sa kanya at nasalubong niya ang aking mata. Tinakpan ko ang isang mata ko na may eyepatch at yumuko tsaka sumimsim sa Americano ko.

"Why are you hiding your face?" Pagtatanong niya. Hindi ko matignan ng diretso ang kanyang mga mata lalo pa at nahihiya ako sa ginawa kong pagtitig sa kanyang mukha. "Are you alright?"

Naramdaman ko ang paggapang ng init sa aking mukha at marahil ako'y pinamumulhan na. "Ah, y-yes." I stutter. He laughed and he extend his hand.

"Warren Michaelis." Di ko mapigilan matitigan ang kanyang kamay na nag-iintay sa ere. "You know it's a bit hard to keep my hand like this and it's kinda awkward." He laugh a little but I noticed his unsteady hand.

"Aether Allyson," sagot ko at nang abutin ko ang kanyang kamay ay para bang nakuryente ako. "Allyson? You mean the fashion designer Ceres Allyson?" I nod and his eyes grew bigger. "Bloody hell."

"Why are you looking down? I won't yell that Ceres Allyson's daughter is back in London." I looked at him and he probably wonder why I keep my head down.

"I'm not the same pretty girl London knows. I got into an incident and lost one of my eye." Tinignan ko siya ng diretso but he didn't budge at all. Tanging ang abo niyang mga mata ay nakatitig sa akin. "You're still the same, you matured though."

"I'm not."

He moved a little forward and looked at me. "Whatever changed to you it's still you. You're still that beautiful model I used to see all around London."

Hinawi niya ang ibang buhok na nakatabing sa mukha ko. "But you looked more beautiful now. Your eye express more emotions than before."

Pakiramdam ko ay lalo akong namula sa sinabi niya at nakaramdam ako ng bahagyang pagkailang. "I looked beautiful in what way?"

"On being you and being fearless." Ngumiti siya at kinuha ang kanyang libro. Agad naman sinundan ko ng tingin ang papalayo niyang pigura.

I immediately stood up and followed him but when I got out of the cafe I lost sight of him. Nagpalinga-linga ako sa paligid ngunit di ko na makita ang ash blonde niyang buhok. Naglakad ako at nakikisiksik sa mga nagmamadaling tao.

Hinahanap siya. I don't even understand why I'm looking for him but my heart says I need to. Hinihingal ay patuloy akong nakikipagsiksikan sa mga tao.

"Excuse me."

Nagulat na lamang ako nang sa aking harapan ay may nagbibisikletang babangga sa akin ngunit may isang braso ang humitak sa akin at ikinulong ako sa kanyang bisig.

"Are you okay?" His familiar baritone voice makes me look at his face. His gray eyes looks at me full of concern and sincerity.

That moment my heart beats fast. I don't know if it's for this man but I know he makes me feel different the very first time I talked to him. That I'm ready to entrust myself to him.

"Aether, are you okay?"

"Thank you, Warren."

On that very same spot I hugged him and I felt his arms around mine. It feels so surreal. It feels so great.

I don't thank him for saving me rather I thank him for seeing through me.