Her Eyes #Wattys2018 Winner

Chapter 37

[Reed]

His arms wrapped around me as I sat on his lap. No one dare to make a sound. The room is filled with stillness and silence. I could hear his silent sobs but I didn't care much, even I am shedding tears.

"All of them will be memories now, Reed." Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap niya. The memories of us together after I woke up. The few memories I gain back before the accident. All of them are now a fragment of me.

"Thank you for letting me go," his voice laced with sadness but when I looked at him tears are falling from his eyes but a sincere smile formed on his lips.

Naramdaman ko ang unti-unting pagbitiw niya sa pagkakayakap niya sa akin. "Sorry, Reed. And about the kiss-" pinutol ko ang sinabi niya nag ipinatong ko sa kanyang labi ang daliri ko.

"That's not a problem. As you said you reset our relationship. All of those are now memories," ngumiti ako sa kanya. His eyes twinkled. "Then are we friends?"

Natawa ako sa tanong niya. "Who says we couldn't be friends?" Tumayo ako sa pagkakakandong sa kanya ngunit hinawakan naman niya ang mga kamay ko. "You made me happy and sad at the same time, Reed. That's how you made me crazy over you."

I felt his hands tight around mine. As if he didn't want to let go of me. His hands warm around mine.

The silence between us aren't awkward at all. Siguro nga mas maayos na ganto na lamang kami. Magkaibigan, friends with a special bond from the past.

Itinaas niya ang kanang kamay namin. He stared at the bracelet. "It really suits you," he said and he kissed the back of my hand.

Tumayo siya sa upuan nang hindi binibitiwan ang kamay ko. "Halika sa baba. Kumain ka na ba?" The usual Dieve is back. The caring and sweet him is now right in front of me. Not the fragile Dieve I saw moments earlier.

We got out of the piano room hand in hand and walk the hallway down to their kitchen. Agad naman kaming napansin ng kasambahay nila. "Sir Dieve may gusto ka ba kainin?" Tanong nito na agad namang napadako ang mata sa magkahawak naming kamay.

"Manang, mag handa ka ng meryenda para sa amin ni Reed," wika niya at pinaupo ako sa isang high chair sa countertop nila. "Ihatid na kita pauwi after natin mag meryenda," nakangiting wika niya. Tumango naman ako at agad kong nilabas ang phone ko. Tinext ko si Kuya na hindi na niya ako kailangan sunduin pa at ihahatid ako ni Dieve.

"Salamat, Dieve," wika ko. Umiling si Dieve at muling ngumiti. "No, it's thanks to you." Sumandal siya sa countertop at tumingala sa kisame nila. "I wonder how I will start my new life after this."

"Don't worry, marami namang nagkakandarapang babae sa iyo eh," biro ko. He laughed a little and looked at me. "Pero nagkandarapa ako sa isang babae."

Natawa na lamang ako sa sinabi niya. He's the same Dieve again. "Minsan tumugtog ulit tayo sa piano, tuturuan kita," wika niya. Tumango naman ako. "Kelan kaya yung next time na 'yon?" Nakangiting tanong ko. Ngumiti rin siya sa akin. "Soon." Kasabay noon ay isang kindat ang iginawad niya sa akin. Pakiramdam ko naman ay pinamulhan ako sa ginawa niya.

Nagkwentuhan pa kami nang ilang minuto lang din ay dumating ang kasambahay nila na may dalang turon. Habang kumakain kami ay hindi naman mapigilan na magkabiruan kami ni Dieve. Ang tahimik na kusina ay nabalot ng bungisngis at halakhakan. He seems so happy and carefree. Maybe because I have set him free.

"Manang, lalabas na muna ako. Ihahatid ko lang si Reed sa kanila. Pag dumating sila Mama pakisabi kung saan ako pumunta," wika ni Dieve habang isinusuot ang isang itim na blazer upang matabunan ang puti niyang t-shirt.

"Sige, mag iingat kayo ah," nakangiting wika naman ng kasambahay nila. Nakangiti rin sa akin ang kasambahay nila and she mouthed "thank you" probably because Dieve is back to his normal self.

Pinagbukas ako ng pintuan ni Dieve. Nang makapasok ako sa shotgun seat ay siya namang kanyang pag-ikot papunta sa driver's seat. "Naalala mo ba nong huli tayong andito sa sasakyan na ito?"

Naalala ko lahat. That night he broke up with me. The night I saw him cry his heart out, the night he told me he's tired of chasing me around.

Tumango ako sa kanya. "I remember it all. How I was so frustrated, broken and hurt at the same time. How I was angry of myself because I was too stupid and selfish to hold on to you."

"They were now memories, Dieve. Kahit anong gawin natin they are now memories. Reminiscing them will just bring the pain we reset earlier. It's not as if we're a programmed computer to have it erased with one click. Time will heal it."

Ngumiti siya at inistart ang sasakyan. "Maybe you're right. After all hindi nga naman tayo programmed. Mga tao tayo, we have a heart and feelings. Buti na lang ibinalik mo na 'yong puso ko kanina, well at least 'yong kalahati nasa akin na."

Natawa naman ako sa biro niya. "Ibalik ko na ba sa iyo?" Pagbalik biro ko, umiling naman siya. "I don't mind you holding it. Basta ibalik mo 'yan sa akin pag naghilom na lahat."

Nagbiruan pa kami habang bumibiyahe pauwi. He really have a lot of puns packed inside him. May times din na tahimik lang kami at babasagin niya naman ang katahimikan namin. He really seems to handle it well.

Habang ako, hindi ko alam kung ano pa ba ang nararamdaman ko. Nasaktan ako that I need to let him go but at the same time masaya ako na nakalaya na siya sa akin. That I may be a reason for another heartache of him but at least it's a part of moving on from me.

Tumingin ako sa labas ng bintana. I remember his hands guiding mine while playing. Para bang akin ang musika na tinutugtog ko. Para bang aking sariling awitin 'yon. Like our song is one.

Nang huminto kami ay roon ako napabalik sa kasalukuyan. "Andito na tayo."

Bumaba agad siya at pinagbuksan ako ng pintuan. "You're home," nakangiting wika niya. Ngumiti rin ako at niyakap siya. "Salamat, Dieve."

"Salamat din."

Agad naman siya nag paalam na uuwi na siya kaya inintay kong makalayo ang sasakyan niya bago siya makalayo.

The day turns out fine. Hinawakan ko ang aking labi as I reminisce of the kiss.

He kissed me, wala akong natatandaan na kahit kailan hinalikan niya ako maliban nung nagbreak kami. That kiss is a symbol of restart. We will restart again our relationship as friends.