Twój ruch / Dramione

Dwa słowa

***
Hermiona

Śniła o pożarze pochłaniającym wszystko, na co tylko spojrzała.

Domy, drzewa, samochody... ludzie.

Wszystko, co widziała, umierało w zupełnej, ogłuszającej ciszy.

A potem tę potworną pustkę wypełnił cichy męski śmiech.

Kilka dźwięków.

Ledwo słyszalny odgłos rozbawienia.

Coś kazało jej spojrzeć za siebie.

Pośród płonących wieżowców stał on.

Czarny niczym bezgwiezdna noc.

— Kochanie.

Otworzyła usta w niemym krzyku.

— Mogę dać ci wszystko.

Nie!

— Tylko mnie znów nie zostawiaj.

Dość!

— Kocie.

Obróciła się.

Draco.

Jaśniał wewnętrznym blaskiem, jakby miał w sobie światło.

Wyciągał w jej stronę dłoń. Wystarczyło tylko podejść...

— Mamy siebie.

Mamy.

— Kocham cię, Granger.

***

Gdy otworzyła oczy, za nie dosuniętą, aksamitną zasłoną zobaczyła gwiazdy na ciemnym niebie.

Nadal była noc, jednak była pewna, że nie da rady już usnąć.

Leżała, próbując o niczym nie myśleć i patrząc na nadchodzący malutkimi krokami dzień.

Gdy usłyszała męskie głosy wykończeniowców, wiedziała, że powinna w końcu dołączyć do żywych.

Wcisnęła się w dżinsy i granatową bluzkę, które pożyczyła jej Charlotte, oczywiście póki nie zdobędzie swoich starych ubrań lub nie kupi czegoś nowego.

Zgarnęła włosy w luźną kitkę nad karkiem, przepłukała twarz, ostatni raz rzuciła spojrzeniem na odbicie, ukazujące bladą, pozbawioną nadziei dziewczynę i wyszła.

Przecież i tak lepiej nie będzie.

***

Przyszła do jadalni jako pierwsza i zajęła swoje stałe miejsce. Z pochyloną głową, wpatrywała się w palce, czekając, aż przybędą inni.

Wstała i lekko się skłoniła, gdy do pomieszczenia wkroczyła Narcyza.

Matka Malfoya wyglądała tak nienagannie i dostojnie, że w swoich dżinsach i koszmarnej fryzurze poczuła się jeszcze gorzej.