Twój ruch / Dramione

Nie zostawiaj mnie

***

Nocny Nowy Jork tonął w świetle. Miliony lamp, neonów, samochodowych reflektorów odpychały ciemność, nie powalając metropolii zamknąć oczu.

To miasto nigdy nie spało.

Tak, jak on od kilku dni.

Chwila drzemki, by zbudzić się na kanapie z boleśnie tłukącym się sercem i uciskiem w gardle.

I tak za każdym razem.

Oparł czoło o szklaną taflę okna, patrząc na przesuwające się kilkaset stóp niżej sznury samochodów.

Przymknął oczy tylko na chwilę, próbując zebrać myśli, a gdy je uchylił, ściana deszczu lunęła z ciemnego nieba, w ułamku sekundy mocząc idących chodnikami przechodniów.

Najpierw usłyszał ciche pukanie, a potem jedno skrzydło drzwi wolno się uchyliło.

— Panie Silva? — Cichy kobiecy głos brzmiał jakby jego właścicielka była miliony mil stąd.

Wyprostował się, próbując wyglądać na wypoczętego.

— Słucham? — Czemu miał taki zachrypnięty głos? Kiedy ostatnio cokolwiek pił, oprócz pieprzonej whiskey?

Kobieta wślizgnęła się do wnętrza i zamknęła za sobą drzwi z cichym trzaśnięciem.

— Tomas — szepnęła, opierając się plecami o drewnianą powierzchnię i rozpinając górny guzik białej koszuli.

Kurwa, tylko nie to.

— Victorio, naprawdę nie mam...

Ochoty.

Ani sił.

— Czemu nie wracasz do domu?

Nie miał domu.

Dom to była druga osoba.

Ktoś, kto czekał...

— Nie twoja sprawa — warknął, znów odwracając się w stronę okna.

Chciał zostać sam.

Ze swoim bólem i myślami.

— Tom.

— Idź już. Wracaj do męża.

— Ale... Mogę ci jakoś pomóc?

— Nie! Wracaj do męża! — krzyknął, posyłając kobiecie wściekłe spojrzenie. — Spieprzaj i ciesz się, że w ogóle go masz, kretynko.

On nie miał nic.

Znów.

Najpierw wszystko odebrała mu śmierć, teraz wszystko odebrał mu... Malfoy.

Pierdolony Malfoy.

***

— Kochanie? — Szczupłe kobiece palce odnalazły jego kark i zaczęły delikatnie ugniatać, uwalniając od stresu spięte mięśnie. — Może na dzisiaj już koniec? — Ciepły oddech owiał jego ucho i niemal od razu poczuł słodki zapach perfum.