Delirmeme çok ama çok az kalmıştı! Gerçekten! Delirmiş gibi evin bütün her tarafını tavaf ediyordum ama yoktu! Hiçbir yerde, haftalardır özenerek çizdiğim projem yoktu! Görüşümü engelleyen kızıl saçlarımı geri atarak elimi belime koydum sonra da upuzun bir soluk bıraktım.
"Burçak belki şirkette bıraktın, ya da Marino'nun evinde?"
"İzel oralarda bırakmadığıma eminim! Proje çantamın içindeydi, o da burada yanımda diğer taslaklarla birlikte ama o yok! Ya sanki yer yarıldı içine girdi. Nasıl oldu anlamadım?"
"Bir otur şu koltuğa iyice düşün, olmadığını ne zaman fark ettin?"
"Bu sabah!"
"Dün projeye bakmış mıydın?"
"Hayır bakmadım. Çünkü çantadaydı, bugün gönderecektim. Ağlama krizine gireceğim." Elini omzuma koyarak hafifçe sıktı.
"Belki Marino almıştır? Ortada bırakmışsındır ve daha sonra sana vermek için almış olabilir Burçak, bir arasana."
"Bugün çok meşgul olacak, telefonumu açacağını sanmam."
"O zaman mesaj at." Bu mantıklıydı. Masanın üzerindeki telefonuma uzanarak hızlı bir şekilde Whatsappa girip mesaj yazdım. Anında çevrimiçi olduğunda gülümsedim.
Hayır görmedim.
"İzel o da görmemiş. Kesin birisi çaldı."
"Ah kim alacak senin projeni? Arkasında senin yaptığına dair bir yazı var. Birisinin alacağını zannetmiyorum, acaba düşürdün mü?" kare büyük çantayı gösterip üzüntüyle konuştum.
"Onu tüm kâğıtların ortasına koydum. Sağında ve solunda başka kâğıtlar vardı, düşse onlar düşerdi! İzel kesin birisi çaldı."
Kızıl, neler oluyor?
Projem yok. Sanırım birisi çaldı. Telefonuma bu sefer arama gelirken burnumu çekip çağrısını cevapladım.
"Emin misin?"
"Evet, hiçbir yerde yok. Sana mesaj atmadan önce Lilianayı aradım o da eve baktı orada da yok. Haftalardır uğraştığım şey boşuna gitti."
"Yanına gelmemi ister misin?" soru cümlesiyle aramızda bir sessizlik oldu sonra da kıkırdadım.
"İşte bak bu çok kibar oldu." Kahkaha attı.
"Kızıl, beni değiştiriyorsun." Hayır, asıl değişen bendim!
"Yok hayır gelmene gerek yok. Okula gidip amfiye bakacağım. Belki birisi bulmuş ve hocalardan birisine vermiştir. Pek ümidim yok ama yine de bakacağım."
"Kapının önündeki adamlara söyle seni götürsünler."
"Peki tamam."
"Şimdi toplantıya dönmeliyim, haber vermeyi unutma." Karşılıklı telefonları kapattığımızda oturduğum yerden kalkıp çantamı aldım ve kapıya ilerledim.
"Nereye?"
"Şimdi söyledim ya, okula gitmeliyim. Belki oradadır, işte umut fakirin ekmeği belki bir umut bulurum."
"Tamam, haber ver." Ayakkabılarımı ve kabanımı giyip evden ayrıldım. Sokağa çıktığımda Marino'nun başıma diktiği iki koruma arabadan inmişti. Onlara okula gideceğimizi söyleyerek arkaya oturduğumda sıkıntıyla nefes verdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Esmer |İtalyan Adamlar Serisi 1|
ChickLit|Yetişkin İçeriklidir.| Genç adamın gözleri önce kızıl saçlarda daha sonra süt beyazı olan tende gezdi. Tanrı biliyordu ya genç kadınla bedenlerini her birleştirdiğinde cehennemde yanıyordu. Ellerini kadının teninde gezdiğinde usulca fısıldadı. "T...
