Esmer |İtalyan Adamlar Serisi 1|

38 || Video

Yorum bırakmayı da unutmayın (: 

Parmaklarımın arasında dönen kristal bardağım, kucağımda Burçak'ın telefonu sırtımı yatağa yaslamış öylece oturuyordum. Dışarıda karlı bir hava vardı. Gülümsedim, kızıl karı severdi. Hatta bunun için bir keresinde merdivenlerden bile düşmüştü. Dudaklarımdaki gülümseme daha da genişledi onu hatırlamak son zamanlarda inandığım acı çeken ruhuma iyi geliyordu. Kristal bardağı bir kere daha çevirip yatağın üzerine bıraktım. Saniyeler sonrasında da avucum büyüklüğündeki telefonu alarak ekranını açıp galeri kısmına girdim. İki tane video yirmiye yakında resim vardı. Resimlerden çoğu gitmeden önceki tarihlere aitti. Galerisini gezecektim ama önce o iki videoyu izleyecektim. Birkaç saniye bekledim hemen ardından da oynatma tuşuna bastım.

Video açıldı ama öylece sessiz bir şekilde duruyordu. Sanırım ne söylemesi gerektiğini bilmiyordu, önce kaşları çatıldı ardından da dudaklarını nemlendirdi. Yüzü solgundu, bedeninde kablolar bağlıydı. Üstünde hastanede giydirilen kıyafetlerden vardı. Tekrardan dudaklarını nemlendirdi sonra da ellerini sıktı.

"Merhaba Marino" dedi ve onun iki kelimesiyle benim için zaman durdu. Sesini videoda olsa onun dudaklarından çıkarken duymak içime büyük bir heyecan dalgası salmıştı.

"O mektubu bırakıp gittiğim için üzgünüm.." dedi ve derin bir nefes alarak devam etti.

"Beni bulmanı istemedim, en azından ameliyattan çıkıncaya kadar.. Acı çekmeni istemedim, zaten hayatının bir kısmı acılarla geçmişti ben bunlara bir yenisini eklemek istemedim. Özür dilerim." Diyerek titrek bir nefes aldı.

"Kalbim çürükmüş. Şimdi ise yepyeni, göğsümün içinde kimin kalbi var bilmiyorum ama bildiğim bir şey varsa o da seni bu yeni kalbimle de sevdiğimdir. Ben iyileşip yanına geleceğim, bu videoyu da günlerdir yaşadığım üzüntünün hıçkırıklarla ağlamanın bir parçası olarak çekmek istedim. İçimdeki acıyı bir şekilde atmak için çekiyorum, ameliyattan çıkmanın bir mutluluğu olarak anlatmak istiyorum." Yine durdu ve dudaklarında bir tebessüm oldu. Sanırım aklına bir şey gelmişti.

"Biz, senle ben çok yanlış bir zamanda karşılaştık ama yaşadıklarımız doğruydu. Aşk vardı ama bir yalanın etrafında dönüp duruyordu. Belki de her bir cümlemiz bu yalana karışmak için bekliyordu ama karışmıyordu. Sen bana koca bir yalan yaşatırken aslında her şey doğruydu." Dudakları titredi, gözünden akan yaşı silip burnunu çekti.

"Herkes ameliyatla ilgili şeyler düşündüğümü sanırken ben seni ve bana yaşattıklarını düşündüm. Evli olduğunu öğrendiğim ilk an dünyam başıma yıkıldı. Seni severek senden nefret ettim. Kalbim ayaklarımın dibine parçalanarak döküldü." Kısa bir sessizlik oldu. Eliyle burnunun ucunu sildi silerken sanırım kolundaki kablolardan birisi canını acıtmıştı. Yüzü buruştuğu an içim acıdı. Bu çok geç kalınmış bir iç acımasıydı..

"Bak" dedi ve üstündeki hastane gömleğini indirdi. Boynundan midesine doğru yapıştırılmış uzun bir gazlı bez vardı. Tahmin edebiliyordum, şimdi ki yarası daha büyüktü belki iz boynuna bile gelmişti.

"Göğsümü ortadan ikiye böldüler, merak etme ama şuan bir acı hissetmiyorum. Sen olsan ilaca ne gerek var dersin, sakın deme ama tamam mı? İlaç kullanmayınca insan çok acı çekermiş. Sende ensenle kurşunla yaşıyorsun." Gülümsedi ve omuz silkti.

"Acı çeksen bile acı çekmiyorum dersin." Karnımdaki sızı kendisini belli ederken konuşmasına devam etti.

"Acı çekmeni istemem. Bu halde olunca söylemek istedim." Dedi ve kıkırdadı. O kıkırdayınca göğsümdeki ağırlık buharlaştı.

"Buradan birkaç gün sonra çıkabilirmişim, tam gününü bilmiyorum. Daha sonra Antalya'ya gideceğim, bir ay sonra ise İzmir'e geleceğim. İzmir'e ilk geldiğim an senin yanına geleceğim hatta belki bu videoyu birlikte izleriz. Eğer şuan yanındaysam kesin bu halime gülüyorumdur ve söyleniyor da olabilirim. Ay Marino tipime bak, rezaletim diyebilirim." dedi ve elini yüzüne kapatarak yeniden kıkırdadı.