Esmer |İtalyan Adamlar Serisi 1|

1|| Güç

Başlangıç 3.7.2020  (Kitabımın ana konusunu da 2021 de alıp yazanlar bu kitabı sizlere ithaf ediyorum (: Araklamanız için bir ithaf (: 

Multimedya: Beatrice

1 Ocak 2015 00.01

İtalya sokaklarında yankılanan kahkahalar, eğlenceli müzik ve kadeh sesleri yeni yıla girmenin habercisiydi. Birkaç dakika önce yeni yıla girilmiş ve eğlence doruğa çıkmıştı.

"Bu geceki kadehimi Marino ve sevgili eşi Beatrice için kaldırıyorum." Kadının yüzünde bir gülümseme peyda olurken Marino eşinin beline sarılarak onu kendisine çekti ve dudaklarına hafif bir öpücük bıraktı.

Etrafta alkış sesleri ve çatal bıçağın kadehlere vurma sesi çınlarken Beatrice'in gözlerinde memnuniyet vardı. Çünkü o bu sosyetenin kraliçesiydi! Ve bu kadar destek görmesi onu gururlandırıyordu.

"Bu sene sizin yılınız olsun!" Beatrice şen bir kahkaha atarken Marino bu dilek için bir tebessümde bulunmamıştı. Çünkü kendisi de biliyordu ki bunlar sadece bir gösteriden ibaretti.

Genç adam eşini bırakarak birkaç saniye önce onları takdim eden babasının yanına ilerledi ve gözlerini bu durumdan hoşlanmadığını gösterircesine kıstı. Babası bu duruma hiç aldırış etmedi ve elindeki mikrofonu ağzına götürdü.

"Bu kadar yeterli!" mikrofonu alıp usulca kenarı koyduğunda babası bu durumdan asla memnun olmamıştı.

Çünkü kendisi gücü seviyordu! Ulu orta yerde bu şekil davranılmasından nefret ederdi!

"Marino!"

Beatrice birkaç adım ötesinde olanları gülümseyerek izliyordu. Şayet kimse onun ailesinden birilerinin kavga ettiğini düşünmesini istemezdi. Eşinin yanına giderek koluna girdi ve dolgun kırmızı dudaklarını mümkünmüş gibi daha da gülümsemeye zorladı.

"Sevgilim herkes bize bakıyor." Karşısındaki iki adam sessizliğe büründüğünde Beatrice eşinin koluna sıkıca tutundu ve etrafta salınmaya başladı.

Gücü ve iktidarı seviyordu! Karşısındakini küçümsemeyi, elindeki gücü sonuna kadar kullanmayı ve tabii ki karşısındakinin ona muhtaç olması gururunu okşuyordu.

Çünkü o Beatrice Aloysia Mancini'idi!

Kimse onu alaşağı edemez, yok sayamazdı!

Beatrice eşinin kolunda salınarak tüm salonu gezerken Marino bunun son bulmasını istiyordu.

"Beatrice!" sinirle söylendiğinde kadın gülümsemesini bozmadan mırıldandı.

"Bu gece için anlaşmıştık. Öyle değil mi?"

İşte bir sorun daha vardı. Beş senelik evliliklerinde her şey anlaşma üzerineydi. Duygular ve aşk yoktu! Yan yana geldikleri anda yüzlerine sahte bir gülümseme takarlar ve birkaç saatliğine Beatrice kraliçe rolünü oynardı.

Herkese mutlu evliliğinin havasını atardı.

Marino ise gecelerin adamıydı! Bu olaylara birkaç saat katlandır ve kapıdan çıktığı an kötü kimliğine bürünürdü.

Aşk ikisi içinde uzaktı! Hem de bayağı bir uzak.

"Bu gece birkaç dakika önce bitti. Şimdi o sahte gülümsemelerinle herkese veda ediyorsun!" genç kadın bozulduğunu belli etmemek için bukleli saçlarını büyük bir özgüven ile savurdu.