Kod Adı: Bay Sapık [Wattys2016 Kazananı]

17- 'Darısı Başınıza'

Bölüm Şarkısı: Ellie Goulding- Love Me Like You Do

Bukre'den

Gözlerimi zoraki açtığımda etraf karanlıktı. Salondan gelen televizyon seslerine göre Aslı televizyon izliyordu. Saat kim bilir kaçtı? Yatağımdan kendimi zorlayarak kalktım. Tabi ayağa kalkmamla kendimi yerde bulmam bir oldu. Çığlık atıp ağlamaya başladım. Çığlık atıyordum fakat sesim çıkmıyordu. Ayağa kalkacak gücü bulamıyordum kendimde. Odanın içinde avazım çıktığı kadar bağırıyordum fakat kimse yardıma gelmiyordu. Ağlamam daha şiddetlendi. Ağladıkça, bağırdıkça canımdan can kopuyordu. Kapım yavaşça açılırken tüylerimi diken diken eden sesler çıkarıyordu. Etraf karanlıktı sadece camımdan gelen loş ama bir o kadarda tüyler ürpertici ışık vardı. Kapımdaki olan şey bana doğru adım atınca insan olduğunu fark ettim. Yapılı bir vücudu vardı ve büyük bir ihtimal erkekti. Yanıma gelince adım atmayı bıraktı ve bana doğru eğildi. Çenemi tutup çenesiyle hizalayınca bu erkeğin yüz hatları tanıdık gelmeye başladı. Ben ağlamamı kesince beni yavaşça kucağına aldı ve yatağıma yatırdı. Kokusu çok tanıdıktı. Toprak kokuyordu. Sanki yıllarca toprak altında kalmıştı ve o koku vücuduna sinmiş gibiydi. Yorganımı üzerime örtünce alnıma doğru yaklaşıp bir buse bıraktı. Kimdi bu adam? Keşke etraf karanlık olmasaydı da yüzünü görebilseydim. Yavaşça kulağıma yaklaşıp zorla çıkan sesle fısıldadı. "Baban hep yanında, sana bir şey olmasına izin vermem"

Gözlerimi hızla aralayıp yattığım yerden kalkarken bir yanda da çığlık atıyordum.

"Baba!" Oda da olan beyaz ışık gözlerimi yormuştu. Ağlamaya başlamıştım. Kolumdaki acı neydi böyle? Neredeydim ben?

Kapı hızla açılıp Poyraz içeriye girdi. Kollarını açıp hızla beni sardı ve kafamı göğsüne yaslamamı sağladı. Bir yandan gördüğüm rüya nedeniyle ağlıyor bir yandan da kollarımı Poyrazın beline sarıyordum. Korkmuştum ve Poyraz kapıdan içeri girince kendimi güvende hissetmiştim. Poyrazın arkasında duran Kerem ve Aslı onların arkasında duran Anıl, Arda ve Sinan telaş ve aynı zamanda korkuyla bana bakıyordu. Kolumda hissettiğim acı Poyraza sarılınca daha da artmıştı. Burası ne odasıydı? Gördüğüm rüya aklıma geldikçe yeniden korkmaya başlamıştım. Daha önce babam ile ilgili bir sürü rüya görüyordum fakat bu sefer durum farklıydı. İzmir'e geldiğimden beri ilk kez babamı rüyamda görmüştüm. Rüyamda kendimi ölü gibi yorgun halsiz hissediyordum, etraf karanlıktı ve babam toprağın altından çıkmış gibiydi. "Babam..." diye fısıldayabildim sadece.

"Yanındayım güzelim. Korkma, ben yanındayken kimse sana bir şey yapamaz" dediğinde tüylerim diken diken oldu. Olayı daha yeni idrak etmeye başlamıştım. En son kafamı Poyrazın göğsüne koyup uyumuştum ama şimdi farklı bir yerdeydim ve Poyraza sarılıyordum. Yavaşça kollarımı belinden çekince oda aynısını yaptı. Ağlamaktan helak olmuş gözlerimden akan yaşları elimin tersiyle sildim. Herkes bana bakıyordu. Odaya göz attığımda hastane odasında olduğumu fark ettim. Kolumdaki acı serum yüzündendi. Ne olmuştu bana?

Sakinleşip derin derin nefesler aldım. Ağlamam kesilmişti fakat gözlerim hala doluydu. Hepsi bana bakıyordu ve bu iyiye işaret değildi. Gözlerimi kapatıp olduğum yere kendimi bıraktım. Kafam yastıkla buluşunca daha iyi olduğumu hissettim. Üzerimde olan kıyafetler farklı olduğunu hissettim. Gözlerimi açıp ilk önce kıyafetime baktım. Hastane kıyafetiydi. Gözlerimi tavana dikip düzenli nefes almaya başladım. Oda çok sessizdi. Hepsinin hala bana bakıp endişelendiğini biliyordum. Gözlerimi tavandan ayırıp Aslıya baktım. Gözleri doluydu. Korkmuş olmalıydı. "İyiyim. Sadece rüyaydı" diyebildim. Hepsi rahatlarcasına nefes alıp verdiler.

Aslı yanıma gelip elimi tuttu. "Sana bir şey olacak sandım"

"Neden hastanedeyim?"

"Havale geçirmek üzereydin" Hadi ya!