Kod Adı: Bay Sapık [Wattys2016 Kazananı]

-55- Yoğun istek üzerine geri döndüm

Medya: Cananla yalnız kalan Vedat! 

Sondaki açıklamayı kesinlikle okuyun!

"Ne kağıt kalemsiz olmayı bilir ne de ben sensiz kalmayı

Neden bir dert biter diğeri gelir ateştir bu iyi bilir yakmayı

Kuşları anladım da senin kanatların yok nasıl uçtun da gittin

Kırık cam misali hatalarım acıtır seni böyle mi kaybettim" 

-

Annem bana sarılmaya devam ederken ağlamamak için kendimle savaşıyordum. Annemin sırtını sıvazlayıp destek olurken hala olanları düşünüyordum. Artık kesindi Vedat Saraç babam Tarık Keskindi. Bizi neden bırakmıştı, neden yıllardır karşımıza çıkmamıştı, neden bizi istemiyordu... Aklımda o kadar çok soru vardı ki ne yapacağımı bilemiyordum. Bu olanlara bile inanamıyordum! Bu imkansız değil miydi?

Annem kendini sakinleştirirken benden ayrılıp gözyaşlarını sildi. Burnunu çekip bana baktı. Aynı şeyleri düşünüyorduk. Gözlerimiz buluşunca gözlerindeki acıyı gördüm. Canı yanıyordu. Annemin canı yanıyordu! Dudakları titriyordu ve ağlamamak için direniyordu. Eline dokunup parmaklarını sıktım ve ona destek olmaya çalıştım. Eminim onun canı benden daha çok yanıyordu.

Odada ki duygusal havayı Ediz bozdu. "Ne oluyor lan?"

Ona bakıp gözlerimle Vedat Saraç'ı gösterdim. İlk anlamadı. Görmemişti daha sanırım. "Ediz!" diye bağırıp elimle Vedat Saraç'ı gösterdim.

Edizden

Vedat Saraç mıdır nedir... Adını bile bilmediğim adamın saray yavrusuna girerken içini incelemeyi de unutmadım. Hey yavrum hey. Ulan belki de bu tarz evlere yüz kere girdim ama bu onlardan da fazla asil, sert ve mükemmel. Ulan ev başlı başına zengin. Sahibi değil evin kendisi zengin! Ah Allah'ım.

Ablamın kaldığı odaya ilerlerken ablama ne olduğunu düşünüyordum. Odanın kapısına gelince annem aniden durdu. Ablamın o kötü halini görünce annemi es geçip yatağa doğru yürüdüm. Poyrazın kalktığı yere ben oturdum. Ablama sıkı sıkı sarılıp "Buradayım güzelim... Azgın şempanzen yanında... Ne oldu sana?" diye sordum. O da bana sarıldı. Ablam benden ayrılıp "Anne" deyince kollarından ayrıldım ve annemin oturması için oturduğum yerden kalktım. Annem ablama sarılınca odada kısa bir süreliğine sessizlik oldu. Sonra duyulan tek şey annemin ağlama sesi oldu. Ablama üzüldü her halde...

Annemin ağlamaları hıçkırmalara dönüşünce artık abarttığını düşündüm. Sonra bir baktım ablam annemi teselli ediyor.

"Ne oluyor lan?"

Ablam birden bana dönüp birini göstermeye çalıştı ama anlamadım. "Ediz!" diye bağırdı ve eliyle bir adamı gösterdi. Gösterdiği adama bakınca ilk kim olduğunu anlamadım ama sonra dikkatli bakmaya başladım. Kimdi bu adam?

Adamın yanına doğru yürüdüm. Karşısına gelince gözlerim büyüdü. Yok artık. Babama çok benziyor bu adam! "Ediz" deyip adamı telaffuz edince bu adamın babam olduğunu anladım.

Ağzımdan çıkanlara engel olamadım. "Hassiktir... Baba hortladın mı?!"

"Yoğun istek üzerine geri döndüm Ediz"

"Ciddi misin?" diye sorunca kendi kendime küfrettim. Ne diyordum lan ben!

Oha!

Babam.

"Siktir lan oradan kimi kandırıyorsunuz?!" diye bağırarak herkese döndüm. Annem "Ediz" deyince "Ne?" diye bağırdım. Yeniden o adama dönüp "Baba?" diye sordum.