Geçmiş peşinizi bırakmazken, gelecekten ne bekleyebilirdiniz ki? Hiç bir şey! Geçmişinizle, geleceğiz arasında kalırdınız. En kötüsü de bazen peşinize düşen bu geçmişin farkında bile olmazdınız...
(Yetişkin içerik)
Her zevk kendi zıddı tarafından takip edilir çünkü beden zıtlıkların dünyasında var olur. Tıpkı günün gece tarafından takip edilmesi ve hayatın ölüm tarafından takip edilmesi ve de ölümün hayat tarafından takip edilmesi gibi; bu bir kısırdöngü. Zevkin acı tarafından takip edilecek, acın zevk tarafından takip edilecek. Fakat sen asla huzur bulmayacaksın...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Mart'ın üçü doğum günümdü benim. O sene tam olarak yirmi birime basıyor ve o yaşa kadar dünyayı değiştiremediysem bundan sonrada değiştiremeyeceğimi anlayacağımı düşündüğüm yaşa giriyordum.
Bundan sonrası artık saymayı yavaş yavaş bırakacağım yaşlar olacaktı muhtemelen 30, 40, 50, 60... Tam bir yetişkin gibi düşünüp kararlar verebileceğim, ancak hala etraftakiler tarafından küçük görüldüğüm yaşlardı anladığım kadarıyla yirmiler. Küçük yetişkinlerdik yani, bu da bizi istersek daha yolun başındayım hissiyle göz göre göre hatalar yapmaya da sürüklerdi, ya da feleğin çemberinden çoktan geçmişiz gibi düşünmeye de...
Neyse ki en azından tüm bunları yapabilmek için kaç yaşında olmam gerektiğinin bir önemi olmadığını biliyordum.
Eskiden benim yaşımdaki insanlar ülkeleri ele geçirir, imparatorlukları yıkar, devrim niteliğinde yeni yerler keşfeder ya da icatlar yaparlarmış.
Artık ne fethedilecek ne de keşfedilebilecek bir yer kalmadığı için içim rahattı. Kafama bir şey düşüp aniden bir aydınlanma yaşayarak yeni bir şeyler icat edeceğim de yoktu zaten. Tek yapmam gereken yirmi bir yaşın getirdiği özgürlük hissini kucaklamaktı. Çünkü Edwin'e göre artık istediğim bara istediğim saatte gidip, istediğimi içebilirdim. Yirmi bir yaş onun için resmen milattı.
Aslında benim için de öyle olacaktı.
O sabah koşudan dönüp okul için hazırlanırken Cary, "Ah! Neredeyse söylemeyi unutuyordum. Bugün seni bir adam aradı yurt telefonundan." dedi.
"Bir adam mı?" diye sorarken hala işime devam ediyor ve çantama eşyalarımı tıkıştırmaya devam ediyordum.
"Aslını istersen dün de birkaç kez aramıştı ancak sen ölümsüz aşkınla vakit geçirmekle fazlasıyla meşguldün." dedi.
Bir an için istemsizce irkildim. Cary'de fark etmişti. Arkadaşlar ve sevgili arasında, kime daha fazla zaman ayırdığımla alakalı bir süredir kimse bir şey söylemese bile hem Edwin, hem de Cary ile bir sorun yaşadığımızın farkındaydım. Tamamen parçalara bölünmüş ve herkese istediğini vermeye çalışırken kendim için yapabildiğim tek şeyin sadece keman çalmaktan ibaret olabildiği bir dönem yaşıyordum. Tabi bir de fazladan koşuya çıkabiliyordum, neyse ki herkes o anlarda uyuyor oluyordu da bunu da kafaya takamıyor oluyorlar diye sevindiğimi bile söyleyebilirdim.
