Geçmiş peşinizi bırakmazken, gelecekten ne bekleyebilirdiniz ki? Hiç bir şey! Geçmişinizle, geleceğiz arasında kalırdınız. En kötüsü de bazen peşinize düşen bu geçmişin farkında bile olmazdınız...
(Yetişkin içerik)
"Kimhissettiği dışında bir ıstırabın ustası olabilir..."
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Taburcu olduktan sonraki gün evine gittiğimde David bana Seth'in evde olmadığını, Marina ile birlikte hastaneye kontrole gittiklerini söyledi. Üstelik tavrı, içeri girip onu evde bekleyebileceğimi teklif etmeyecek kadar da baştan savma ve yapmacıktı.
Seth'in arabası dışarıdaydı ve bildiğim kadarıyla Marina'nın da arabası yoktu ancak bir taksi ile gitmiş olabileceklerini düşündüm ve yurda geri döndüm.
Daha da önemlisi taburcu olacağından bile hastaneye gidip boş yatağını görene kadar haberim olmamıştı. Son bir kaç gündür her gün onu hastanede ziyaret edip giderek benden uzaklaşmasını izliyor gibi hissediyordum kendimi.
Ertesi gün ve ondan sonraki üç gün daha aynı şeyleri yaşadım.
Her kapısında bittiğimde Seth nedense bir şekilde evde değildi ve bu durum mesajlarıma ve aramalarıma da geri dönmediği için giderek can sıkıcı bir hale gelmeye başlıyordu.
Birkaç gün üstüne gitmeyip ona alan ve zaman tanımanın en iyisi olacağını düşünürken çikolata ve dondurma ile acılarımı dindirmeye çalıştığım günler geçiriyordum yurttaki yatağımda. Ondaki değişikliğin nedenlerini anlamaya, aklımdan binlerce sebep bulmaya çalışıyordum. Kuruntular insanı resmen içini için tüketen virüsler gibiydi. Tüm bu süreçte ise bu odada olup Cary'nin varlığının artık etrafımda olmayacağını kabullenmek zordu. Edwin'den sonra kendime bu kadar yakın bir dost bulabileceğimi hiç düşünmemiştim ancak Cary her şekilde olmasını isteyeceğim o kız kardeş olmuştu benim için. Dört yıl boyunca sadece aynı odayı değil, aynı hayatı, acıyı, sevinci hatta kıyafetleri bile paylaşmıştık. İstemeseniz de bu hayatınızda biri için kalıcı bir kontenjan oluşturuyordu işte ve ölüm bile bunu değiştiremiyordu belli ki.
Her dakika Seth'in beni terk edeceğini düşünüyor ve buna giderek daha çok ikna oluyordum. Ama neden? Korku ve endişe sanki gırtlağıma oturmuştu ve gitmiyordu.
Sadece ölüm değil, ölüme yakın deneyimler yaşamak da insanların hayatını geri dönülmez bir şekilde değiştirirdi. Seth'in de aynı şeyi yaşıyor olması korkutuyordu beni. Çünkü yıllar önce babamla yaşadıklarım beni sadece değiştirmekle kalmamış, aynı zamanda geri dönülmesi zor bir şekilde hayatımı şekillendirmeme de sebep olmuştu.
Tüm bu duyguları yakın zamanda deneyimlediğim bir başka korkuyla kıyaslıyordum. Ölüm... Seth'in benden ayrılıp hayatına devam etmesini kaldırabilirdim. Etsin yeterdi. Çünkü bu hala yaşadığını ve hayatına devam edebildiğini gösterirdi. Ona o kadar çok değer veriyordum ki asıl diğer türlüsü beni paramparça ederdi. Bu da kendi acınası ayakta kalma bahanemdi işte...
