Ghost Detective! (COMPLETED)

Chapter 66

MC: Abangan ang "Otor's nowt" ko later!! :)

****
(One Week After)

LAIRA

It's always good to be back in this country. Pero every time na tatapak na ako sa lugar namin, sa dating tinitirhan ko at higit sa lahat.. sa Philip Moore Academy Playground.. naluluha ako at mas nangingibabaw ang galit at poot ko para sa taong iyon.

Rodney Jefferson Moore. Ang lalaking minahal ko pero siya rin ang taong kinasusuklaman ko.. He killed not only my other half, but my heart as well. He robbed away my happiness when he let my sister died just because of his selfishness. I hate him to the core.

At gusto ko siyang mapa-sa akin lang at pagdusahan ang kasalanang ginawa niya sa akin. Gusto ko rin siyang nakawan ng kasiyahan kaya ko nga siya ginawang boyfriend eh.. pero hindi ko siya mahal. I loved him once nung nabubuhay pa ang kambal ko.. pero kasabay ng pagpatay niya kay Lei ay ang pagpatay niya sa pagmamahal ko sa kanya. Nung umalis ako three years ago, isa sa ganti ko iyon para saktan siya. Alam kong mahal na mahal niya ako noon at talagang sinadya kong paibigin siya ng husto para iwanan lang siyang parang tanga.

Pero hindi ko inaasahan na nung bumalik ako may babae siyang bagong pinopormahan and I can't let him have his way.. no way in hell I would allow that!! Hindi ako masaya dahil sa kanya kaya gusto kong magkapantay lang kaming hindi sasaya!

"Laira, I'm here!!"

Napapikit ako para ikalma ang sarili ko sa mga painful memories at binigyan ng isang ngiti si kuya Liam na inabangan talaga ako sa arrival ng NAIA terminal 8. Agad akong lumapit sa pwesto niya and hugged him oh-so-tight. He's the only sibling I have so I need to protect him and I love him.
Siya lang ang natatanging kapamilya ko dito sa pilipinas since we're originally based from America now, nandun ang parents ko. Umuwi lang ako dito para maisakatuparan ang pinangako ko sa puntod ni Lei na ipaghihiganti ko siya.

"I miss you, Lai! Payakap nga ako." And so I hugged him.

"I miss you too, kuya Liam! Pero gusto ko na umuwi, napagod ako sa byahe eh." Agad siyang umalis sa pagkakayakap at hinawakan ang kamay ko and we walked towards the parking space. Tahimik lang kami ng isang oras habang nasa byahe.

"Lai, are you still..."

"Yes, kuya. Ayokong maging masaya si Rodney habang tayo nagsa-suffer sa pagkawala ni Lei. It's because of him why she died. Because of his selfishness and I won't forgive him." Buong tapang kong sagot.

"Pero Lai, matagal na yung nangyari and.... we still don't know his reason." Nilingon ko si kuya na may nanlilisik na mata.

"So, sinasabi mo ba, kuya, na baka walang kasalanan ang lalaking iyon at aksidente lang ang lahat? Bullshit! That's a crap, kuya."

"Laira.." He called my name in a warning tone.

"Sorry, kuya." Nilingon ko nalang ang nangyayaring traffic sa labas. Alam niyo na, bandang EDSA.

Wala nang umimik hanggang sa makauwi kami sa isang exclusive village na pansamantalang tinitirhan namin ni kuya dito. He bought the house and lot but we never intend to live here for a long time. Aalis din kami once na matapos ang mga kailangan tapusin dito.

Mabilis akong pumunta sa room ko at ang unang pinuntahan ko ay ang picture frame na may litrato namin ni Leira na naka-matching clothes pa kami. Magkaakbay kami and all smiles. I remember si mama ang nagpi-picture sa amin nito habang si papa naman pinapangiti kami kaya ang kung todo tawa namin eh. I miss those days..