Karşımdaki adamın bakışları ruhsuzdu.
Taş kalpli ve duygusuzdu.
Hareketleri sert ve umursamazdı.
Tolgay Parçak
Ruhumu öldüren ve zindanına hapis eden adamın ta kendisiydi.
Kapak Tasarımı: silakosay
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Kafamı cama yaslamışken amansızca yoldaki beyaz şeritlere bakıyordum. Düşüncelerimi şeritlere tek tek kazıyordum. Bundan sonra olacakları bilmesem de bunu yapmalıydım.
Sabah ki hevesim ve mutluluğum toz misali havaya karışmıştı. Meymenetsiz suratı ikide bir göz önüme geliyordu ve buda beni olduğumdan daha çok sinirlendiriyordu.
Başımdaki belayı biran önce def etmeliydim. Sorunlar ve olaylar üsteme geliyordu ve buda beni olağanüstü korkutuyordu. Tolgay sandığımın aksine tehlikeli ve umursamazdı. Evimin önünde resmen beni taciz etmişti.
Nefesini kulaklarımda hala hissediyor gibiydim. Bu düşünce ile tüylerim diken diken oldu. Rahatsızlıkla kafamı camdan çektim ve çantamın ön gözünden telefonumu çıkardım. Mavi led ışığı yanıp sönerken ekran kilidini hızla açtım. Bildirim panelini üstten aşağı indirdim ve gelen mesajı dikkatle okudum.
Elma Yanak
Bende yeni geldim okula. Kahvaltılık bir şeyler alacağım kantinden, her zaman ki yerde görüşürüz.
Mesajı okumayı bitirirken gülümsemiştim. İnsanın en yakın arkadaşı gibisi yoktu. Birbirimizin her şeyini biliyorduk ve çekinmeden dertlerimizi anlatabiliyorduk. Bu harikaydı.
Üstümdeki bakışları hissederek kafamı gömdüğüm telefondan kaldırdım. Sol çaprazımda oturan iki kız bana bakıp fısır fısır konuşuyorlardı. Hakkımda dedikodu yaptıklarını bu kadar belli etmeselerdi bari. İkisi de bakışlarımı farketti ve kafalarını hızla önüne çevirdiler.
Yollu damgası yediğime adım kadar emindim. Üstümdeki kıyafet ve makyajda bunu gösteriyordu ama bir insanın içini bilmeden böyle rahat konuşmaları sinirlerimi bozmuştu.
Kendime hakim olamayarak elimdeki telefonu tutarsızca sıktım. Sinirimi suçu olmayan bir nesneden çıkarmam fazlasıyla acınasıydı.
Neyse ki sıkıcı ve hüsranlı yolcuğum son bulmuştu çünkü servis okul kapısının önünde durdu.. Arka kapı açıldı ve hızlıca yerimden kalkıp, kendimi servisten dışarıya attım. Temiz ve ferah havanın ciğerlerime dolması ile huzursuzluğum bir nebzede olsa azalmıştı.
Abaza erkeklerin bakışı hemen üstüme toplanırken cool kızı oynadım ve kimseye bakmadan okulun devasa kapısından içeri girdim. Okulun üstündeki renksiz tabela bana göz kırpıyordu. Kara Yel Lisesi. Bu ismi çok mu düşünmüşlerdi?
İçimi daraltmaktan başka bir işe yaramıyordu. Öğrencileri okuldan soğutmak adına ellerinden geleni yapıyorlardı.
Omuzumdan düşmek üzere olan çantamı düzelttim ve çevreye göz gezdirdim. Bahçede bulunan öğrencilerin hepsi kendi arkadaş gruplarıyla hasret gideriyorlardı. Tanıdığım birkaç kişi el salladı ve bende onlara karşılık başımla selam verdim.
