Delikanlı

72. Bölüm "Tertemiz deliren akıllar.."

"Al bakalım çikolatanın yanında ballı süt iyi gider belki."

Dalgınca elimdeki çikolata kavanozuna bakarken Aslının sesiyle irkilerek ona döndüm. Yüzündeki hafif tebessümle bana bakıyordu. Kendimi her ne kadar zorlasamda gülememiştim. Yorgunca teşekkür edercesine gözlerimi kapatıp açtığım sırada koltuğun üzerinde duran elimi elinin içine alarak destek olmak ister gibi sıktı.

"Çok sevindim Dila, demek minikler iki taneler. İnşallah korkumu yenerim ve bize de nasip olur."

Derin bir iç çekerek Aslıya doğru döndüm. O bir gün korkularını yenecekti ve çok güzel bir anne olacaktı. Korkularının nedenini çok iyi anlıyordum haksız sayılmazdı. Anne olmak kolay değildi..Bir çocuk büyütmek hiç kolay değildi. Umarım bizim bu durumumuz onu daha da çok korkutmazdı.

Arif beni Aslıların evine bırakıp kapının önünde nöbet tutmaya başlamıştı. Bütün uykum kaçmış ve gün aymaya başladığı için uyumamıştım Aslı da uykusunun olmadığını söyleyerek bana katılmayı seçmişti.

"Olacak Aslı, inşallah olacak. Sen çok güzel bir anne olacaksın bundan o kadar çok eminimki...Hem, daha çok gençsiniz vaktiniz bol."
Şakayla karışık göz kırparak söylediğim şeylerle yüzündeki tebessüm iyice büyümüş yerini sırıtmaya bırakmıştı. Elimdeki çikolata kavanozuna yüzümü buruşturarak baktım. Canım hiçbir şey yemek istemiyordu.

"Dila senin neyin var güzelim? Bak geldiğinden beri ağzını bıçak açmıyor öylece duvarı izliyorsun."

Çünkü aklımda sürekli Araf'ın dedikleri dolaşıyordu. Kalbimi çok kırmıştı...Ondan böyle şeyler duymak beni bir yıkıma sürüklemişti sanki. Benim sevdiğim adam bana bunu nasıl söyleyebilirdi..Çoğu anne bu lafı duymayı haketmezdi. Dudaklarımın titremesiyle birlikfe usulca başımı geriye doğru yasladım. Kalbim sızım sızım sızlıyordu.

Bu olay hiç yaşanmasaydı belkide şuan kocamın koynunda mışıl mışıl uyuyor olacaktım...Ama kader bize yine götüyle gülmüştü işte. Hep böyle mi olacaktı? Bir günümüz iyi geçtiğinde diğer günün felaketini mi bekleyecektim ben.

"Araf bana sen böyle mi anne olacaksın dedi." diyemedim...Aslıya ben katilim diyemedim. Kocam beni katil bir anne olarak görüyor diyemedim...

Aslı kaşlarını çatıp anlamak ister gibi bana baktığında konuşmasına izin vermeden devam ettim.
"O çevirdiği işlerde yanında olmamamı istiyor. Biz bu yolda hep birlikteydik Aslı. Beni korumak için gittiği o bir yılda kuyuyu ben yönettim bunu nasıl unutabilir? Ben evde oturduğum zaman daha strese gireceğim çünkü aklım hep onda kalacak. Vuruldu mu? birisi bir şey mi yaptı? Mekanı mı bastılar? Beni eve kilitlemeye kalktı, beni böyle koruyamaz!"

Titrek sesimle birlikte kendimi ağlamamak için zorlayarak konuştuğumda Aslının sinirle derin nefesler aldığını gördüm.

"Gel buraya," Beni kolumdan tutarak göğsüne çektiğinde gözlerimi kapatarak başımı göğsüne yasladım. Sanki bana sarılmasını bekleyen gözlerim şiddetle yaşlara boğulmuş omuzlarım sarsılırcasına ağlamaya başlamıştım. Canım yanıyordu işte...Kalbim acıyordu...Benim Araftan başka kimsem yoktu. Benim evim Araftı, ama benim evim dünyamı başıma yıkmıştı...Kalbimi ateşlere vermişti sanki.

Aslı bir anne edasıyla saçlarımı okşayarak sessizce ağlamamı dinledi.

Bu an bana o kadar çok iyi gelmişti ki...

"Sen çok iyi bir anne olacaksın Dila. Sen çocukları için savaşan bir annesin, bunu sakın unutma."
Aklıma Arif'in dediğide geldiğinde Aslıdan duyduğum şeylerle birlikte ağlamama rağmen gülümsedim. Herkes iyi bir anne olacağımı düşünürken, kocam böyle bir şeyi nasıl yapabilirdi?