ကျောင်းတွင်းအချစ်ဝတ္ထုထဲမှာ ငါလေးက သုံးပိုင်းတည်းပါတာလေ! [ဘာသာပြန်]

အပိုင်း - ၂၃

{Zawgyi}

ဆူညံသံေတြ တျဖည္းျဖည္းတိုးေဖ်ာ့သြားတယ္။ လင္ရွန္း အပူေလာင္သြားသလိုမ်ိဳး ေမာ့က်ဴးခ်န္လက္ကို အျမန္လႊတ္ခ်လိုက္တယ္။

“ငါ…” သူ တံေတြးၿမိဳခ်ၿပီး “အတန္းကိုပဲ ျပန္သြားေတာ့မယ္!” ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကိုေတာင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘဲ အတန္းဘက္ကို အေျပးအလႊားျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။

တစ္မနက္ခင္းလုံး လူးလားေခါက္တုံ႔ေလွ်ာက္သြားေနရတာ မနက္ခင္းစာဖတ္တာကို အသာထားအုံး ပထမဆုံးအတန္းခ်ိန္ရဲ႕ တစ္ဝက္ေလာက္ေတာင္ ၿပီးေနၿပီ။ လင္ရွန္း အခန္းရဲ႕ေနာက္တံခါးကေန ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ဝင္လာခ်ိန္မွာ (တ႐ုတ္)ဘာသာစကားဆရာက စင္ေပၚမွာ အသံအနိမ့္အျမင့္ေတြအေၾကာင္းကို ေျပာေနၿပီျဖစ္တယ္။ [ T/N : တ႐ုတ္ေဒသိယစကားေတြမွာ အသံအတက္အက်နဲ႔ ရပ္ရမယ့္အသံေတြ၊ နားဝင္ခ်ိဳတဲ့ေဆာင္းပါး သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာစာစုေတြကို အသံေအာင္ေအာင္နဲ႔ ဖတ္ျပတာမ်ိဳးပါ ]

သူ႔ထက္ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ေစာၿပီး ျပန္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ခ်င္မင္းမင္းက လင္က်န္း သူ႔ေနရာမွာသူထိုင္ခ်လိုက္တာကို ျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သင္႐ိုးစာအုပ္ကိုေထာင္ကာ အသံတိုးတိုးနဲ႔ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ “ရွန္းေကာ”

လင္ရွန္းကေတာ့ သူ႔ခုံမွာ အလန႔္တၾကားထိုင္ေနၿပီး ေခါင္းထဲမွာလည္း ရီေဝေဝျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ မသိစိတ္က ေခါင္းကိုငုံ႔ခ်ကာ သူ႔လက္ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ေမာ့က်ဴးခ်န္ရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကို ထိေတြ႕ခဲ့ရတာက အခုထိ က်န္ရစ္ေနတုန္း။ ပူေလာင္၊ ေျခာက္ေသြ႕ေပမယ့္ တရင္းတႏွီးရွိလွတယ္။

သူမေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ basketballကြင္းထဲက အားမာန္အျပည့္ဟန္ပန္မ်ိဳးနဲ႔ ေမာ့က်ဴးခ်န္ကို ေတြးမိတယ္။ အျမင့္ကိုခုန္လိုက္ခ်ိန္မွာဆို ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမႀကီးေပၚက ဆရာသခင္တစ္ေယာက္လိုပဲ! လူေတြအၾကည့္မလႊဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေတာက္ပလြန္းတယ္!

အဲ့ေနာက္ ထိုေမာ့က်ဴးခ်န္ကပဲ သူ႔ကိုေျပာခဲ့တယ္ “မင္း ဘာကို ေၾကာက္ေနတာလဲ?”တဲ့။

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အလြန္တရာစိတ္ႀကီးဝင္ေနတဲ့အၿပဳံးနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါ… သူ႔ရဲ႕စြဲမက္ဖြယ္ မ်က္ဝန္းနက္ေတြထဲမွာ အမွန္တကယ္ကို အေၾကာက္အလန႔္ကင္းတဲ့အလင္းတန္းရွိေနတယ္…