ကျောင်းတွင်းအချစ်ဝတ္ထုထဲမှာ ငါလေးက သုံးပိုင်းတည်းပါတာလေ! [ဘာသာပြန်]

အပိုင်း - ၅၀

{Zawgyi}

ဖိုရမ္ေတြေပၚက ျပန္စာေတြရဲ႕အဆုံးသတ္အတြက္ အေကာင္းဆုံးလက္နက္က အၿမဲတမ္း ေမာ့က်ဴးခ်န္သာ ျဖစ္ေနတယ္။

သူ တုံ႔ျပန္ၿပီးတာနဲ႔ ခုေလးတင္ ျမဴးတူးတက္ႂကြမႈအတိၿပီးေနဆဲ postမွာ တစ္ေယာက္မွ စာမျပန္ရဲေတာ့ဘူး။

သူတို႔ေရွ႕မွာ လင္ရွန္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ႀကိမ္းေမာင္းေနၾကတဲ့ ထိုေက်ာင္းသားေတြေတာင္မွ သူတို႔ေတြ ဒီလိုမ်ိဳး႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ရပ္မ်ိဳးကို postမတင္ခင္အခ်ိန္ကို ျပန္သြားၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ျပန္တားခ်င္သြားၾကတယ္။

မင္း သိထားသင့္တာက ဖိုရမ္ထဲမွာ လူမ်ားမ်ားစားစားမရွိေပမယ့္ ေမာ့က်ဴးခ်န္လိုမ်ိဳး သူတို႔ရဲ႕နာမည္အရင္းေတြကို နာမည္ေျပာင္အျဖစ္ထားၾကတဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။

သို႔ေပမယ့္ အဲ့တာေတြက ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ပါပဲ၊ သူတို႔ထဲက ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ရွင္းဆန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာဆို ပိုၿပီးတရင္းတႏွီးရွိၾကတာေၾကာင့္ စြပ္က်ယ္လိုမ်ိဳး လုံးဝမဖုံးကြယ္ႏိုင္ဘူး။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဖိုရမ္တစ္ခုတည္း တိတ္ဆိတ္သြားတာ မဟုတ္ဘဲ ရွင္းဆန္းေက်ာင္းႀကီးပါ တိတ္ဆိတ္က်သြားတယ္။

လင္ရွန္းနဲ႔ စုတ်န္းတ်န္းက စာသင္ေဆာင္ရဲ႕ ေလွကားမွာ ရပ္ေနၾကတာျဖစ္ၿပီး သူတို႔ေတြ postကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ျပန္စာအသစ္တစ္ေစာင္ေတာင္ မရေတာ့ဘူး။

"ဟူး..." စုတ်န္းတ်န္းက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုခ်ၿပီး လင္ရွန္းကို ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔နဲ႔ ေျပာလာတယ္ : "ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေမာ့က်ဴးခ်န္က ေရွ႕ထြက္လာလို႔၊ မဟုတ္ရင္ ဒီေကာလဟလႀကီးက ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ အၾကာႀကီးဆက္ၿပီး ပ်ံ႕ေနမလဲမသိ"

"အင္း" လင္ရွန္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

သူက စုတ်န္းတ်န္း ဖုန္းျပန္ထည့္လိုက္တာကိုၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေဘးခ်င္းကပ္ စာသင္ေဆာင္အေပၚထပ္ကို တက္လာခဲ့ၾကတယ္။

"ဒါေပမယ့္" စုတ်န္းတ်န္း နည္းနည္းစပ္စုၾကည့္မိတယ္ "နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဘယ္လိုကေနဘယ္လို သေဘာထားကြဲလြဲသြားၾကတာလဲ? အရင္ေန႔တုန္းကမွ အဆင္ေျပေနၾကေသးတယ္မဟုတ္လား?"