ကျောင်းတွင်းအချစ်ဝတ္ထုထဲမှာ ငါလေးက သုံးပိုင်းတည်းပါတာလေ! [ဘာသာပြန်]

အပိုင်း - ၃၇.၁

{Zawgyi}

ဒီလမ္းက နဂိုတည္းက အက်ယ္ႀကီးမဟုတ္ဘူး။ အရင္ဆုံး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ႀကီးေတြနဲ႔ လူရွစ္ေယာက္အျပင္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး အနက္ေရာင္ဝတ္စုံေတြနဲ႔ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း လူႀကီးအေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေရာက္ခ်လာျပန္တယ္။

ေနာက္ၿပီး ကန႔္လန႔္ျဖတ္ရပ္ထားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြအပါအဝင္ လမ္းေပါက္ႏွစ္ဖက္စလုံးမွာ မ်ားစြာေသာကားေတြ ပိတ္ဆို႔ထားၾကေသးတယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို လမ္းတစ္ခုလုံးလည္း ပိုၿပီးက်ပ္သိပ္သလိုပုံ ေပၚသြားတယ္။

ေတာင္တက္စက္ဘီးလက္ကိုင္ေလးကို တင္းေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လင္ရွန္းရဲ႕လက္ဖဝါးက ေခြၽးေစးျပန္လာတယ္။ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္စာေလးအတြင္း ထိုအနက္ေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔လူေတြက လ်င္ျမန္စြာနဲ႔ သူတို႔နားေရာက္လာေတာ့မလိုျဖစ္လာတယ္။

သူ႔ရဲ႕ေရွ႕ေရာ ေနာက္ပါ လုံး၀လမ္းပိတ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔မွာ သိုင္းသမားလိုမ်ိဳး နံရံေပၚ ပ်ံတက္ႏိုင္တာမ်ိဳးသာမလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ထြက္ေျပးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

လင္ရွန္း မသိစိတ္ေၾကာင့္ အလိုလို​ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိသြားတယ္။

သူ႔ရဲ႕ကိုယ္တစ္ဝက္ေလာက္က နံရံမွာလုံး၀ကပ္ေနၿပီး မ်က္လုံးေတြကလည္း မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ဘဲ ထိုလူေတြကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔လူေတြလည္း ရပ္သြား​ၾကတယ္။

သူနဲ႔ခုေလးတင္ စကားေျပာခဲ့တဲ့ ဆိုင္ကယ္သမားက အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေလာက္တယ္။ သူနဲ႔ သူ႔အဖြဲ႕သားေတြ အခ်င္းခ်င္းျပန္ၾကည့္ကာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ အံ့ဩရိပ္တို႔တစ္စြန္းတစ္စရွိေနတာ သတိျပဳမိလိုက္တယ္။

"Hey!" ထိုလူက ေခါင္းျပန္လွည့္ကာ အနက္ေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔လူေတြကို ေလ့လာေတာ့တယ္။ "မင္းတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ?"

သူ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ တံေတြးၿမိဳခ်ၿပီး "ငါတို႔က အစ္ကိုန်ဲ႕ရဲ႕လူေတြ၊ ငါတို႔အခု ျပႆနာေလးေတြ ေျဖရွင္းေနတာ၊ ေဘးမွာလည္း မိတ္ေဆြေတြ ေစာင့္ေနၾကတယ္၊ ေျပာၾကည့္ေလ မဟုတ္လို႔ကေတာ့..."