05.10.18
Wattys Ödülleri 2018 Kazananı - Modernistler Kategorisi
***
Bir varmış bir yokmuş diye başlamadı bu hikâye.
Onlar hep vardılar ve oyuna yeni kurallar koydular.
Tozpembe rüyalar görmediler, kâbuslarında canavarlarla savaştılar.
Çiçekler açma...
Bölüm Şarkıları: Ruelle - Carry You ♟ Secession Studios - Queen of the Damned ♟ Lana Del Rey - Born To Die
Bölümü okuduğunuz tarih ve saat?
İthafları yorumlardan seçiyorum!
Bölümlerimizin hâlâ bir sınırı var. 50 sayfalık bir geri dönüş bölümü olduğu düşünülünce...
SINIR: 250 oy ve 1000 yorum.
Keyifli Okumalar!
🍃
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçinde kaybolduğu dev yatakta yaklaşık iki saattir tekrarladığı dönüşlerinin aksine bu defa sırt üstü devrildi ve derin, sıkıntılı bir nefes aldı sarışın kadın. Düşünüp durmaktan beyni, düşündükçe de yattığı yerde sağından soluna dönmekten bedeni yorulmuştu. Tıpkı içinin içine sığmadığı gibi bedeni de bu odanın içine sığmaz olmuştu.
Demek kırık bir kalp böyle hissettiriyordu. Böyle yaşanan ve hissedilen her şey bir köşesinden eksik gibi.
Gözde, kalbinin bir köşesini kendi elleriyle kırmış ve gözlerini yumup o kırık parçayı hiç bilmediği çok uzak bir yere savurmuştu. Şimdi istese de onu nerede arayıp bulacağını, kalbindeki bu eksikliği nasıl tamamlayacağını bilemiyordu.
İşin aslı; Gözde kendi kalbini kendi elleriyle kırmıştı ama şimdi korkuyordu. Bir daha eskisi gibi olamamak onu gün geçtikçe, göğsünde bir yara gibi sızlayan ayrılık acısının ateşi usul usul sönmeye ve Koray'sız bir hayata alışmaya başladıkça daha da fazla korkutur olmuştu. Böyle hissetmek, böyle yarım yamalak yaşamak istemiyordu. Öylesine alışmıştı ki hayatı bütünüyle hissetmeye, ağız dolusu umarsız gülmelere, mutlu edilenden çok mutlu eden olmaya... Tam olmaya, bütün olmaya. Sonuçta mutlu edebilmek için mutlu olmak gerekirdi. Gözde artık kimseyi mutlu edemezmiş gibi hissediyordu.
Koray'dan ayrılmak zor olduğu kadar belki de hayatında uzun zamandır yaptığı en doğru şeydi. Bundan her geçen gün, düşündükçe ve geçmişi başa sarıp sarıp yeniden izledikçe daha büyük bir kararlılıkla emin oluyordu. Fakat adeta bir bağımlılık suretine bürünmüş alışkanlıklardan öyle bir anda silkelenip kurtulmak kolay değildi. Gözde hâlâ Koray'sız bir hayata uyum sağlamaya çabalıyordu. Onunla o kadar uzun yılları bir arada geçirmişti, öyle çok anı biriktirmişti ki. Bir anda boş bulunup sabah uyandığında Koray'a bir günaydın mesajı atmak için harekete geçmesi, hastanede sivil polisler görünce yüreğinin korkuyla titremesine engel olamaması, televizyonda bir operasyon veya çatışma haberi gördüğünde Koray'ın da orada olup olmadığını merak etmesi ya da en basitinden ansızın gördüğü herhangi bir şey yüzünden onu anımsaması çok da şaşırtıcı sayılmazdı.
