Ashton Academy School Of Mafia

Chapter 81- Goodbye

Lessie's P.O.V.

Matapos magimpake pagkauwi ko ng Mansyon ay agad na akong nagtungo sa airport. Nagpahatid ako kay Manong, yung dating driver ni Lolo Ben sa airport. Hindi ko na lang din sinasabe sa kanya kung saang lugar ako pupunta at baka magtanong si Gray sa kanya at sabihin nya pa.

Hindi rin naman sya nagtanong kung saan. Basta sinabe nya lang sa akin na mag-iingat ako parati at alagaan ang sarili ko. Tumango naman ako at nagpasalamat ng sobra dahil sa mga naitulong nya sa amin ni Lolo, pero mas lalong-lalo na kay Lolo.

"Salamat ng marami Manong, hanggang sa susunod ulit. Paalam." Tumango naman sya. Nakangiti ako sa kanya at nakangiting rin sya.

Kinuha ko na 'yung maleta kong hawak nya at pumasok na ng airport. Sana naman sa mga oras na ito ay gising na sya, ng mabasa nya 'yung nakasulat at hindi sya maghanap-hanap kung nasaan ako.

Deretso ako sa loob ng airport habang hinihintay ang flight ko, maya-maya ay nag announced na kung anong susunod na ba-biyahe. Agad naman akong pumunta ng entrance. Ibinigay ang ticket ko tsaka ako pinapasok papuntang plane.

"This way Ma'am."

Nakangiti sabi ng flight attendant. Ang ganda maging flight attendant, try ko kaya? Sobrang ganda kasi nila at Ang gara-gara talagang tingnan sila.

Parang gusto ko nga rin eh? Pwede kaya?

Agad ko na lang hinahanap ang upuan mo, tsaka binuhat ang maleta ko papunta sa lalagyan sa taas ng seat ko. Bali nasa VIP seat ako ngayon, ayoko ng may katabi, gusto ko solo lang ako. Para naman  ramdam na ramdam kong mag-isa na lang talaga ako, at talaga sobra akong heart broken ngayon.

Hinintay lang na mapuno ang plane ng mga passengers tsaka na ito lumipad papuntang Korea.

Sa Korea ako pupunta at hindi kayo nagkakamali sa nabasa nyo. Gusto ko talaga sa Korea na makapunta at ngayon ay dream come true naman ito. Nakakalungkot nga lang na plano me ni Lolo na magbakasyon sa Korea pagka graduate ko ng High School, kasi ngayon, malabo na. Hindi na pu-pwede pa.

Sa totoo lang, hindi pa rin nag si-sink-in sa utak kong patay na sya kahit na ilang araw na ang nakakalipas. Pakiramdam ko nandito pa rin sya, nasa Mansyon at inaasikaso ang mga business nya.

Ang hirap naman kasing mag let go. Sobrang hirap na kailangan mong ipilit, pilitin ang sarili mong maniwalang wala na sya. Sobrang hirap talaga na kailangan mo pang mag-isip ng maraming dahilan na makakapag enlightened sayo na, tapos na, wala na.

Na mag-isa na lang ako, hindi ko tuloy mapigilang hindi maiwasang hindi mapaluha. Kinuha 'yung tissue sa backpack bag sa ligid ko at ipunanas sa mga luha ko.

"Sana, Lo, nandito ka para hindi ako nasasaktan ngayon. Ang hirap Lo, sana sinama nyo na lang din ako dyan. Para magkasama pa rin tayo kahit nasa kabilang buhay na." Bulalas ko sa kawalan.

"Miss na miss kita Lo, sobra." Kinuha ko 'yung litrato nya sa bag ko at niyayakap 'yun ngayon. Buti na lang nasa VIP seat ako at walang tao.

"Fly high na sayo Lo, gabayan nyo na lang ako parati ah? I love you."

Maya-maya lang ay nag announce na silang aalis na ang plane. Nakatutok lang ang mga mata ko sa mga ulap sa labas ng bintana. Wala kang makikita kundi maraming mga ulap.

Para kang nasa kawalan na hindi mo alam kung anong hinahanap mo rito. Paano mo nga naman mahanap ang hinahanap mo kung puro ulap makikita mo? Kung sinasabe nilang maganda ang mga ulap, para sa akin hindi.

Hindi sya maganda in a sense na ng lungkot-lungkot nyang tingnan. Malungkot kasing parang walang buhay mo lang silang madadanan dyan, mas lalo pa itong nakakalungkot kasi heartbroken ako.