AİLE APARTMANI

35.

Bugün gireceğim 2 adet online sınava meydan okuyup bölüm yayımlıyorum. Bu aslında yoktu içimden geldi hdjdjd  Ha bir de #aksiyon kategorisine bakın kaçıncı sıradayız, duvardan atlamak büyük bir aksiyon sonuçtaa hfjdjdkkd
Hepinize iyi okumalaaarr ♥♥♥

Gözlerimi başka bir yatakta açmanın şaşkınlığını yaşıyordum. Kaan, kendi yatağını bana verip kendisi salonda yatmıştı. Beni rahat ettirmek için elinden geleni yapıyordu ama ben onu rahatsız etmenin huzursuzluğunu yaşıyordum. Saate baktığımda, ilk ders saatinin çoktan geçtiğini gördüm. Zaten bugün okula gitmeyi düşünmüyordum. Babamın oraya gidip, bana dönmem için baskı yapacağı belliydi.

Odadan çıkıp etrafıma bakındım. Kaan, çoktan hastaneye gitmiş olmalıydı. Elimi yüzümü yıkayıp, su içmek için mutfağa girdim. Masanın üstünde nefis görünen kahvaltı sofrası ve küçük bir kağıt duruyordu.
"Ben, akşama ancak dönerim. Banyo yapmak istersen diye, oraya temiz havlu bıraktım. Kendi evin gibi olmaz ama rahat olmanda fayda var. Afiyet olsun Müberya :) "

Dudaklarımda beliren tebessümle, sandalyeyi çekip oturdum. Not kağıdına bakıp bir süre daha sırıttıktan sonra, incir reçeline ekmek bandırdım. Hayatımda yediğim en güzel reçel olabilirdi. Aynı şekilde iri, yeşil zeytinler ve organik olduğu belli olan peynir de nefisti. Masanın üstünü toplayıp, çıkan bulaşıkları yıkadıktan sonra mutfaktan çıktım.

Valizimi açıp kıyafet seçtikten sonra, banyoya girdim. Dünkü tempodan sonra, iyi bir duşa ihtiyacım vardı. Üstümü hızlıca giyinip başıma bir şapka geçirdim. Güneş gözlüğümü de alıp kapıya yöneldim. Dürbünden baktığımda, etraf sakin görünüyordu. Başımı yaslayıp dinlediğimde, çıt bile çıkmıyordu. Bu apartmanda tüm kavga yükü benmişim meğer. Yorgan gitti, kavga bitti hesabı.

Son kez, camdan usulca etrafı gözetledikten sonra yangın merdivenine çıktım. Hızlı ve sessiz olmam gerekiyordu. Temkinli bir şekilde indikten sonra, bahçeye çıktım. Şimdi, duvardan kimseye görünmeden atlamam gerekiyordu ama kimseye görünmeden nasıl yapacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu. Muhittin Berk ve Müjgan halamın sesini duyunca hemen apartmanın duvar dibine gizlendim.

"Anneciğim biliyorum havalar iyice ısındı, dışarı çıkmak istiyorsun ama önce evin işlerini halletmem gerekiyor." Halamın sevgi dolu sesi kulaklarımı doldururken, Muhittin Berk konuşmaya başladı. "Hayıy anneciğimmm, ben Minel'i ayamaya çıktım. Biy daha hiş gelmeyecek mi?"

"Sanırım gelmeyecek oğlum. Hepsi annemin yüzünden. Ne vardı sanki kıza o kadar yüklenecek?" Duyduklarımın şaşkınlığını yaşıyordum. "Deli kızdı ama apartmanın neşesiydi be. Gidince daha iyi anladım. Dünden beri apartmanda bir ölüm sessizliği var." Meral halamın söyledikleri de şaşkınlığımı iyice dizginlemişti. Halalarımın beni bu kadar sevdiğini bilmiyordum.

Onlar kendi aralarında konuşarak ön tarafa doğru ilerlemeye başlayınca, ben de duvara çıkmak için ayaklandım. Koşarak bana doğru gelen Muhittin Berk'i görünce, kıçımın üstüne kapaklandım. Minik elleriyle tutup kaldırdı beni. "Sen ne zaman geldin?" Onu, sessiz olması için tembihledikten sonra yüzüne baktım. "Ben buraya hiç gelmedim, sen de beni hiç görmedin tamam mı ablacığım?"

Bakışlarıyla sorguluyordu ama itiraz etmedi. Beni başıyla onayladı. "Tamam ama geyi dön, tamam mı? Özleyim ben seni." Yanağıma küçük bir öpücük kondurup koşarak yanımdan uzaklaştı. Duygulanmıştım. Bunu hiç beklemiyordum. Duvardan atlayıp, güneş gözlüğümü takıp hızlı adımlarla durağa yürümeye başladım.

Bütün gün kendime kalacak bir yer aramayı planlıyordum. Otobüsten inip, yine okulun yakınlarında dolanmaya başladım. Ailem, yakın zamanda ev tutacağı için kiralık ev bakmama gerek kalmamıştı Allah'tan. Umarım bir an evvel bulurlardı da, daha fazla sefalet yaşamadan, sıcacık yuvama geri dönebilirdim. Zaten bu devirde İstanbul'da ev kiralamak, her baba yiğidin harcı da değildi.