AİLE APARTMANI

67.

Evin kapısını sessizce kapatırken, derin bir nefes aldım. Evet, ben an itibariyle sevdiğim adamla evlenmek üzere evden kaçıyordum. Böyle bir şey yapacağımı daha geçen sene biri bana söylese; hastır lan oradan der, güler geçerdim ama bunu gerçekten yapıyordum. Kaan'la anlaştıktan sonra birbirimize bakıp, acele karar mı veriyoruz acaba bakışları atsak da tekrar içeri girdiğimizde Fulya'nın saçlarını yolan Ferhunde yengem ve Seda'yı ayırmaya çalışan aile üyelerini görünce, bu kararda ne kadar haklı olduğumuzu bir kere daha teyit etmiş olmuştuk. İşimiz bunlara kalsa, evlilik bize rüyadan öteye geçemeyecek bir terim olarak sadece lafta kalacaktı.

Sessiz ama hızlı adımlarla aşağı indiğimde, duvarın dibinde beni bekleyen Kaan'ın yanına ilerledim koşar adımlarla. "Geldim sevgilim." Beni kollarının arasına alıp saçlarımı öptü. "Çok hoş geldin müstakbel eşim." Bir yandan içim erirken, diğer yandan mantığımı devreye sokarak elini tuttum ve beraber yürümeye başladık. "Hızlı olalım Kaan. Her an bir köşeden biri fırlayacak diye ödüm kopuyor." Adımlarıma ayak uydururken, sakin bir ses tonuyla karşılık verdi. "Erhan bir araba ayarlamış. Köşede Elif'le beraber bizi bekliyorlar." Ne?

Elif ve Erhan'ı kalabalığın içinden sıyırıp kararımızı sessizce bir köşede anlattığımızda, Elif ilk başta biraz çekinse de, Erhan tüm desteğini bize sunmuş ve bize elinden geldiği her şekilde yardım edeceğini bildirmişti. Adamın dibiydi ve onların düğünlerini görmek için sabırsızlanıyordum. Daha hava bile ağarmamıştı. Gecenin serinliği içimi ürpertirken, üzerimdeki kapüşonluya rağmen üşümüştüm. Kaan bunu hissetmiş gibi beni biraz daha kendine çekip kolunu belime sardı. "Bütün gece namaz kılıp, bugün bir aksilik çıkmasın diye dua ettim Minel."

Başımı kaldırıp yandan yüzüne baktıktan sonra, ağzımdan çıkan kıkırtıya engel olamadım. "İmanına kuvvet yiğidim. Hissediyorum, biz bu işi başaracağız." Köşeye ulaştığımızda, beyaz renkli bir Clio bizi beklediğini belli eder gibi korna çaldı. Çok geçmeden şoför kapısının camı aralandı ve Erhan başını uzattı. "Atlayın bakalım çifte kumrularım. Erhan abiniz her şeyi halledecek." Birbirimize bakıp güldükten sonra, Kaan arka kapıyı açtı ve binmem için eliyle işaret etti. Arabaya bindiğimde, ön koltukta kurulan Elif'i görünce gülümsedim. Önde oturan bu iki insan, birinin hayatı boyunca karşısına çıkıp çıkabilecek en iyi dostlardı.

Kaan'da binip kapıyı kapattığında, Erhan ellerini ovuşturup başını bize çevirdi. "Şimdi gençler. Bu Erhan abiniz var ya, bu Erhan abiniz..." Kaan, başını yana eğdi alayla. "Eee?" Erhan, kendinden emin bir tavırla gözlerini kırpıştırdı. "Bütün gece uyumayıp sizin için araştırmalar yaptı veee..." Cümleyi tamamlamadan sustuğunda, merakla söylendim. "Veee?" Erhan'ın nabız yükseltmek için yaptığı hareketlere gülen Elif, başına vurdu. "Çatlattın çocukları!" Erhan, elini başına koyup dudaklarını büzdü. "Acıttın ama yarim ya!" Başını eğip Elif'in vurduğu yeri işaret etti. "Hemen şimdi burayı öpmezsen anlatmam hiçbir şey."

Elif, Kaan ve bana kaçamak bir bakış atıp Erhan'ın başını öptü. Erhan, memnun olmuş bir şekilde gülerek Elif'e doğru eğildi. "Bir tane de ben seni öpeyim." Kaan, sinirle araya girdi. "Erhan, valla döverim bak!" Erhan, onu umursamadan Elif'i öptükten sonra tekrar bize döndü. "Nerede kalmıştık gençler?" Gözlerimi devirmemek için kendimi zor tutarken, sorusunu cevapladım. "Bütün gece araştırma yaptın veee?" Aklına gelen şeyle, ikimize de alaycı bir bakış attı. "Öyle sizin sandığınız gibi yıldırım nikahı diye bir şey yokmuş, salaklar!" Yav nasıl yav, nasıl yav?

"Ne? Nasıl yokmuş lan?" Kaan'ın sorusu üzerine, başını aşağı yukarı salladı. "Bak şimdi abiciğim, bu yıldırım nikahı olayı sözde kalkmış ama evrakları bugün içinde halledersek ve araya da şak bir tanıdık sokarsak oldu da bitti maşallaaah!" Kaan, yüzünü buruşturdu. "Oğlum tanıdığı nereden bulacağız? Ulan, insan bunu bir evden kaçmadan önce söylerdi de biz de evrakları tamamlayınca kaçardık zevzek herif!"