AİLE APARTMANI

69.

Geçen bölüm malum sahne yok diye beni linç eden bebeklerime küçük bir açıklama yapmak istiyorum. Bu kitaba başlarken, her yaştan insanın okuyabileceği ve samimi bir kitap olmasını istiyordum. Şimdi de o çizgiyi  bozmak istemiyorum. Malum evlendiler, artık öpüşmeden öte sahneler tabii ki olacak ama benden öyle çok uç şeyler beklemeyin. Yanında +18 yazan kitaplardan bir farkımız olsun yani. Küçük imalar, tatlı atışmalar o sahneden çok daha tatlı ve samimi geliyor bana. Umarım derdimi anlatabilmişimdir. Hepinizi seviyorum. İyi okumalar ❤️

Fulya'nın kim vurduya getirerek bir hışımla asıldığı saçımın acısıyla, dişlerimi birbirine bastırdım. Bir anda, evlendiğinin ertesi günü görümcesinden dayak yiyen Ünzile moduna nasıl girdiğimi idrak bile edememiştim. Beynimin içinde oluşan uğultuyla, gözlerimi kırpıştırıp kendime geldim. Babam ve Hilmi amca, Fulya'nın ellerini saçlarımdan ayırmaya çalışırken sinirle elinin birini tutup tüm hırsımla ısırdım. Fulya çığlık atarak saçımı bıraktığında, gözümün önünde duran saç tutamını geri itip suratına okkalı bir tokat geçirdim. "Sen bittin kızım!" Düzensiz nefesimin arasından tısladıktan sonra yüzüne baktım. "Sen öldün Fulya!"

Babamgil bu defa beni tutmaya yönelik çalışmalara girişse de, böyle bir şeye asla izin vermeyecektim tabii ki. İlk fırsatta elime geçirdiğim sarı saç tutamını hızlıca asılıp başını öne eğdiğimde, dudaklarından bir çığlık daha firar etti. "Sen kendini ne sanıyorsun da benim saçlarımı falan yoluyorsun? Neyin cüreti bu, şerefsiz çiyan!" Bakışlarımı Hilmi amcaya çevirdim. "Siz bunun egosunu fazla şişirmişsiniz ama ben söndürmesini iyi bilirim!" Gürültü seslerine etrafta küçük bir kalabalık oluşmuştu bile. Hiçbiri umrumda değildi ama. Benim tepem bir kere atmaya görsün! "Evlendim ulan kardeşinle, evlendim. Ne yapacaksın hadi bakalım?"

"Şeref, ne bakıyorsun tut şunu!" Kaan'ın, elindeki tepsiyi Şeref'e verdikten sonra bize doğru koşmaya başladığını gördüm. "Bastım yıldırım nikahını! Kudur ulan! Ağlayarak günlüğüne yaz hatta!" Kaan belimi kavrayıp beni geriye doğru çekmeye çalışırken, daha büyük bir hırsla asıldım sarı saçlarını. "Sana inat, en yıldırımından çocuk da yapacağım! Hadi bakalım!"

"Minel yeter!" Babamın bağırmasıyla saçlarındaki ellerim istemsizce gevşerken, gücümü beni arkadan tutan Kaan'a verdim. "Git üstünü başını giyin, gidiyoruz buradan. Yeter bu kadar rezillik!" Etrafıma bir göz gezdirdiğimde yine telefonlar elde, sosyal medyanın hedef tahtası olmaya öncülük ediyorduk. Mafya aleminden faydalanmanın şimdi tam sırasıydı işte. "Şeref, telefonları toplayıp görüntülerin sosyal medyaya sızmadığından emin olduktan sonra hepsini sil." Adama 40 yıllık patronu gibi emir de yağdırmazsın be kızım... Neyse, çok sinirliliğime veriyorum bu durumu.

Şeref söylediğimi yapmak için harekete geçerken, Kaan beni içeri çekiştirmeye başladı. "Kaan, bırak beni biraz daha yolayım şunu!" Beni dinlemeyip belimi daha sıkı kavradı. "Ya bırak, şuna baskın yapıp beni dövmek ne demekmiş göstereyim." Kapıyı kapatıp beni kapıyla arasına sıkıştırdıktan sonra sessizce gözlerime bakmaya başladı. "Ne? Kardeşini dövdüm diye kızacak mısın? Yemin ederim ilk o başlattı!" İlkokul 1. sınıftan Minel Özkaya ben. Pardon Minel Özkaya Yılmaz.

Eğilip alnımı öptükten sonra sessizce fısıldadı. "Sakin ol güzelim. Sakinleş." Başımı kavrayıp göğsüne bastırdı. "Ben halledeceğim onu, tamam mı? Sen sadece sakin ve büyük hesaplaşmaya hazır ol." Büyük hesaplaşma... Bir de o vardı değil mi? "Bunlar şimdi nereden çıktı sarı kafam? Biz niye böyle sürekli basılıp duruyoruz ya? Lanet gibi bir şey mi bu?" Sessizce güldü. "Vallahi ben, gece üstümüze bomba falan düşer diye düşünüyordum. Geç bile kaldılar." Ben gülmeye başlayınca, o da gülüşüme eşlik etti. "Neyse. Hazırlanıp çıkalım hadi. İhtiyarları kızdırmaya gelmez." Onu başımla onayladıktan sonra yukarı çıktık. Çantadan pantolonumu çıkarırken ağlamaklı sesimle söylendim. "Off, ben gitmek istemiyorum ki." Başını çevirip beni süzdükten sonra güldü. "Tişörtüm de amma yakışmış he."