"Biliyor musun okuduğum kitaplarda kız hep mavi olurdu. Çocuk siyah. Çocuk karanlık, kız aydınlık. Oysa ben..." Dedi dolu gözlerini genç adama çevirirken.
"O okuduğun kitapta ki puştlar aydınlığı aradıkları için buldular o kızları."
Derin bir nefes...
Merhabalar ! Ben Eylül. Eylül Akay. Adını dahi bugün telefonuma atılan mesajla öğrendiğim üniversitemin ilk günü. Yorgun vücudumu kaldırdım yataktan. Sırtım, bacaklarım çok acıyordu. Kaşımın kenarı da sızlıyordu ama uyuşmaya başlamıştı. Ya da ben artık alışmaya başlamıştım. Güneş canımı sıkmak istercesine odanın içini aydınlatıyordu. Ayağa kalktım ve güneşlikleri çekip güneşi geri gönderdim. Derin bir nefes aldım ve gözlerimi oda da gezdirdim. Kendime gelme sürem vardı tabi biraz. Biraz bakındım ve giyinme aşamasına geçtim. Camın kenarında ki dolabı açıp hayatımın aksine beyaz olan elbiseyi giydim üzerime.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Banyoya girip kendime baktım. Her şey güzeldi. Ta ki..
Suratımı ve kabarmış olan saçlarımı görene kadar. Bugünün güzel geçmesini istesemde kendim mahvetmiştim. Kaşımın kenarında ki patlağın yara bandını değiştirip morlukları fondotenle kapatmaya çalıştım. Hafif bir makyaj solgun suratımı canlandırmaya yardım etmişti. Bacaklarımda ki morlukların üzerine de fondöten uyguladım ve banyodan çıktım. Ayakkabılarımı giyip telefonumu çantamın içerisine koydum ve odamdan çıktım. Ablamın odasına uzattım kafamı. Sandalyesine oturmuş dışarıyı izliyordu. Yanına gittim ve dizlerimin üzerine çöktüm. Gözlerini gözlerime dikti ve bir süre bekledi. Eli dudağımın kenarında ki patlağa kaydı. Gülümsedim ve avucunun içini öptüm. Odasından çıktım ve merdivenleri indim. Mutfaktan Elmas Teyze çıktı. Kendimi bildim bileli bu evdeydi Elmas Teyze. Yardımcıdan çok bir abla gibiydi. "Aşağıda mı ?" Dedim yutkunarak. Kafasını salladı olumlu anlamda. Adımlarımı ilerlettim evden çıkmak için. "Eylül." Diye seslendi arkamdan Elmas Teyze. "Gelince ablamı sahile çıkaracağım. Bir şey olunca da ne yapman gerektiğini biliyorsun Elmas Teyze." Derin bir nefes aldı. Zorda olsa bir tebessüm koydum suratıma ve evden çıktım.
-—————
Sıkılmaktan ölmek üzereyken ders bitmişti sonunda. Nevrayı hâlâ görememiştik etrafta. Belizle bahçede gözlerimiz Nevrayı ararken arkamdan ağır bir darbe yememle ayağa sıçramam bir olmuştu. "Yuh be ! Hayvan mı-"
Lafımı kesen Nevra'nın ağzımı kapattığı elleriydi. Alayla bana bakarak "Bir Şirin'e ne olursa olsun sakin kalmalıdır." diyip bana sıkıca sarıldı ve kemiklerim birbirine girene kadar sarılmaya devam ettik. Nevra ve Belizle 8 yaşından beri yetimhaneden arkadaştık. Nevra grubumuzun en sertiydi. Hiçbir şey takmayan, şu köşede ölsem gülebilecek bir kız. Tabi ben burada biraz abartmış olabilirim. Beliz ? O bizim Polyannamızdır. Her şey'e karşı sakin ve fazla alıngan. Ona Polyana dememizin sebebi ise her olaya saf ve iyi niyetle bakması. Bardak ne kadar boş olursa olsun illa bir dolu tarafını görmeye çalışır. Bu niyetinden dolayı hep kullanılmıştı saf arkadaşım. Ve ikisi benim tek ailemdi. Yanlarında gülebildiğim tek insanlardı. Evden çıkamadığım için onları bayadır göremiyordum ve gerçekten çok özlemiştim.
